การพัฒนาระบบการดูแลผู้ป่วยจิตเวชฉุกเฉินในชุมชน อ.พยุหะคีรี จ.นครสวรรค์

บทคัดย่อ

วัตถุประสงค์:  เพื่อพัฒนาระบบการดูแลผู้ป่วยจิตเวชฉุกเฉินในชุมชน อำเภอพยุหะคีรี จ.นครสวรรค์ วัสดุและวิธีการ: กลุ่มตัวอย่าง แบ่งเป็น 2 กลุ่มได้แก่ กลุ่มที่ 1 ผู้ที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับการดูแลผู้ป่วยจิตเวชฉุกเฉิน ประกอบด้วยญาติผู้ป่วย จำนวน 11 คน เจ้าหน้าที่โรงพยาบาลพยุหะคีรี จำนวน  13 คน เจ้าหน้าที่ตำรวจ จำนวน 2 คน กู้ภัย จำนวน 8 คน อาสาสมัครสาธารณสุขหรือแกนนำชุมชนจำนวน 8 คน พยาบาลโรงพยาบาลส่งเสริมสุขภาพตำบล  จำนวน 8 คนกลุ่มที่ 2 ได้แก่ผู้บริหารระดับนโยบาย เช่น ผู้รับผิดชอบงานสุขภาพจิตระดับจังหวัด  หัวหน้าภาคีเครือข่ายในอำเภอพยุหะคีรี  หัวหน้าแผนก ที่เกี่ยวข้องจำนวนทั้งหมด 13 คน  ระยะเวลาเก็บข้อมูล ระหว่างเดือน กรกฎาคม 2565- เดือนพฤศจิกายน 2565 วิธีการเก็บข้อมูล ใช้การสัมภาษณ์ และสนทนากลุ่ม เครื่องมือที่ใช้ คือ แบบสัมภาษณ์ แบบมีโครงสร้างระบบการดูแลผู้ป่วยจิตเวชฉุกเฉิน แบบประเมินความพึงพอใจประเด็นสนทนากลุ่ม การวิเคราะห์ข้อมูล ใช้ค่าความถี่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย ค่าเบี่ยงเบนมาตรฐานและวิเคราะห์เชิงเนื้อหา ผลการวิจัย: พบว่าระบบการดูแลผู้ป่วยจิตเวชฉุกเฉินในชุมชน อำเภอพยุหะคีรี แบ่งการดูแลเป็น 3 ช่วง คือ ช่วงไม่มีเหตุ ช่วงเกิดเหตุ ช่วงหลังเกิดเหตุ  ด้านความพึงพอใจ พบว่า ความพึงพอใจต่อภาพรวมการให้บริการอยู่ในระดับมาก (x̄ = 3.93, S.D. = .417) ความพึงพอใจรายข้อ พบว่า ความพึงพอใจที่มีค่าเฉลี่ยสูงสุด คือ ความรวดเร็วในการให้บริการหลังแจ้งเหตุมีค่าเฉลี่ยสูงสุด (x̄ = 4.09, S.D. = .576) รองลงมาคือด้านอัธยาศัย ท่าที พฤติกรรมการให้บริการ (x̄= 4.00, S.D. = .732) และด้านที่มีค่าเฉลี่ยต่ำสุด คือ ขั้นตอนการส่งต่อผู้ป่วย คือตั้งแต่รับผู้ป่วยส่งเข้าสู่การรักษาและส่งต่อ (x̄ = 3.68, S.D. = .572) สรุป: แนวทางการดูแลผู้ป่วยจิตเวชฉุกเฉินในชุมชนอำเภอพยุหะคีรีที่พัฒนาขึ้นสามารถนำไปใช้ได้จริง แต่ควรมีการเก็บข้อมูลต่อไปเพื่อนำปัญหาอุปสรรคมาพัฒนาระบบการดูแลให้สมบูรณ์มากขึ้น