การปฏิบัติงานของแพทย์ในภาครัฐและแพทย์ในภาคเอกชนที่ผ่านการอบรมความรู้ พื้นฐานอาชีวเวชศาสตร์สำหรับแพทย์ หลักสูตร 2 เดือน

ผู้แต่ง

  • อภิเดช ชีวะประเสริฐ กลุ่มศูนย์การแพทย์เฉพาะทางด้านอาชีวเวชศาสตร์และเวชศาสตร์สิ่งแวดล้อม โรงพยาบาลนพรัตนราชธานี
  • อรพรรณ ชัยมณี กลุ่มศูนย์การแพทย์เฉพาะทางด้านอาชีวเวชศาสตร์และเวชศาสตร์สิ่งแวดล้อม โรงพยาบาลนพรัตนราชธานี

คำสำคัญ:

การอบรม, การปฏิบัติงาน, อาชีวเวชศาสตร์

บทคัดย่อ

       ในปัจจุบันจำนวนสถานประกอบกิจการมีจำนวนเพิ่มสูงขึ้นจึงส่งผลให้ความต้องการแพทย์ที่ปฏิบัติงานด้านอาชีวเวชศาสตร์มีจำนวนมากขึ้น การศึกษานี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาลักษณะการปฏิบัติงานด้านอาชีวเวชศาสตร์ของแพทย์ที่ผ่านการอบรมความรู้พื้นฐานอาชีวเวชศาสตร์สำหรับแพทย์หลักสูตร 2 เดือน ที่ผ่านการอบรมระหว่างปี พ.ศ.2556–พ.ศ.2560 ณ โรงพยาบาลนพรัตนราชธานี การศึกษาวิจัยในครั้งนี้เป็นการศึกษาเชิงพรรณนาภาคตัดขวาง โดยใช้แบบสอบถามเพื่อเก็บข้อมูลส่วนบุคคล สถานที่และลักษณะของการปฏิบัติงานด้านอาชีวเวชศาสตร์ วิเคราะห์ข้อมูลโดยสถิติค่าเฉลี่ย ร้อยละ ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน สถิติไคสแควร์ และสถิติการทดสอบของฟิชเชอร์ ผลการศึกษานี้แสดงให้เห็นว่าแพทย์ในภาครัฐมีการปฏิบัติงานหลากหลายกว่าภาคเอกชน โดยแพทย์ในภาครัฐปฏิบัติงานในด้านการป้องกันโรคในระดับปฐมภูมิ ทุติยภูมิ และตติยภูมิ ทั้งภายในโรงพยาบาลและสถานประกอบกิจการ ในขณะที่แพทย์ในภาคเอกชนจะปฏิบัติงานในระดับทุติยภูมิภายในโรงพยาบาลเป็นงานหลัก พบว่าลักษณะการปฏิบัติงานด้านอาชีวเวชศาสตร์มีความแตกต่างกันในด้านการสำรวจความเสี่ยง การตรวจสุขภาพประจำปี การตรวจประเมินความพร้อมในการทำงาน การประเมินการสูญเสีย การวินิจฉัยโรคจากการทำงาน การตรวจสุขภาพในประชาชนกลุ่มเสี่ยงและการสอบสวนโรค ดังนั้นจึงควรมีการส่งเสริมหลักสูตรการฝึกอบรมที่เหมาะสมกับการปฏิบัติงานที่แท้จริงของแพทย์ในแต่ละกลุ่มเพื่อเพิ่มความรู้และทักษะในการปฏิบัติงาน

เอกสารอ้างอิง

1. สำนักงานประกันสังคม. จำนวนสถานประกอบการและผู้ประกันตนในระบบประกันสังคมประจำเดือนตุลาคม 2563 [อินเทอร์เน็ต]. 2563 [เข้าถึงเมื่อ 9 พ.ย.2563]. เข้าถึงได้จาก:https://www.sso.go.th/wpr/assets/upload/files_storage/sso_th/8a610a2bce3bdcd23d0c58a76c745cd9.pdf
2. สำนักงานเลขาธิการแพทยสภา. ข้อมูลแพทย์ที่ได้รับหนังสืออนุมัติวุฒิบัตรจากแพทยสภา 2507-2562 [อินเทอร์เน็ต]. 2563 [เข้าถึงเมื่อ 9 พ.ย.2563]. เข้าถึงได้จาก: https://www.tmc.or.th/pdf/st-tmc-08-01-20-004.pdf
3. กลุ่มศูนย์การแพทย์เฉพาะทางด้านอาชีวเวชศาสตร์และเวชศาสตร์สิ่งแวดล้อม โรงพยาบาลนพรัตนราชธานี. ทะเบียนแพทย์ที่ผ่านการอบรมความรู้พื้นฐานอาชีวเวชศาสตร์สำหรับแพทย์ หลักสูตร 2 เดือน. กรุงเทพฯ: กลุ่มศูนย์การแพทย์เฉพาะทางด้านอาชีวเวชศาสตร์และเวชศาสตร์สิ่งแวดล้อม; 2561
4. ณรงฤทธิ์ กิตติกวิน, อดุลย์ บัณฑกุล, สุธีร์ รัตนะมงคลกุล. การสำรวจความคิดเห็นของแพทย์ ผู้เชี่ยวชาญทางด้านอาชีวเวชศาสตร์เกี่ยวกับสมรรถนะของแพทย์อาชีวเวชศาสตร์ในประเทศไทย ด้วยเทคนิคเดลฟายแบบปรับปรุง. ธรรมศาสตร์เวชสาร 2556;13:181-94.
5. Harber P, Mummaneni S, Crawford L. Influence of Residency Training on Occupational Medicine Practice Patterns. J Occup Environ Med 2005;47:161-7.
6. โชคชัย เปลี่ยนไพโรจน์, พรชัย สิทธิศรัณย์กุล. การสำรวจแพทย์ผู้มีหนังสืออนุมัติหรือวุฒิบัตรแสดงความรู้ความชำนาญในการประกอบอาชีพชีพเวชกรรม สาขาเวชศาสตร์ป้องกัน แขนงอาชีวเวชศาสตร์. จุฬาลงกรณ์เวชสาร 2549;50:387-93.
7. วิวัฒน์ เอกบูรณะวัฒน์, ฉัตรชัย เอกปัญญาสกุล, โยธิน เบญจวัง. แพทย์เฉพาะทางสาขาอาชีวเวชศาสตร์ในประเทศไทย ปี พ.ศ. 2551. วารสารความปลอดภัยและสุขภาพ 2552;2:50-9.
8. กระทรวงสาธารณสุข. จำนวนหน่วยบริการสังกัดสำนักงานปลัดกระทรวงสาธารณสุข จำแนกตามระดับของสถานพยาบาล ปี 2563 [อินเทอร์เน็ต]. 2563 [เข้าถึงเมื่อ 9 พ.ย.2563]. เข้าถึงได้จาก:https://hdcservice.moph.go.th/hdc/reports/report.php?source=hospital/hospital1.php&cat_id=b415510618e13273b2f2918587f86e5d&id=67c3037f24c14781b03159583f5b7a58
9. Harber P, Wu S, Bontemps J, Rose S, Saechao K, Liu Y. Value of Occupational Medicine Board Certification. J Occup Environ Med 2013;55:532-8.

ดาวน์โหลด

เผยแพร่แล้ว

2021-01-14

รูปแบบการอ้างอิง

1.
ชีวะประเสริฐ อ, ชัยมณี อ. การปฏิบัติงานของแพทย์ในภาครัฐและแพทย์ในภาคเอกชนที่ผ่านการอบรมความรู้ พื้นฐานอาชีวเวชศาสตร์สำหรับแพทย์ หลักสูตร 2 เดือน. JPMAT [อินเทอร์เน็ต]. 14 มกราคม 2021 [อ้างถึง 24 ธันวาคม 2025];10(3):509-21. available at: https://he01.tci-thaijo.org/index.php/JPMAT/article/view/247124

ฉบับ

ประเภทบทความ

นิพนธ์ต้นฉบับ