อัตราอุบัติการณ์และปัจจัยที่เกี่ยวข้อง กับการบาดเจ็บจากการทำงานของสัตวแพทย์ ในสถานพยาบาลสัตว์ในเขตกรุงเทพมหานคร
คำสำคัญ:
สัตวแพทย์, การบาดเจ็บในสัตวแพทย์, การบาดเจ็บจากการทำงานบทคัดย่อ
การศึกษานี้เป็นการศึกษาวิจัยเชิงพรรณนา มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาอัตราอุบัติการณ์และปัจจัยที่มีความเกี่ยวข้องกับการบาดเจ็บจากการทำงานของสัตวแพทย์ ช่วงระยะการศึกษาคือ พฤศจิกายน พ.ศ. 2558 ถึง ตุลาคม พ.ศ. 2559 โดยส่งแบบสอบถามให้แก่สัตวแพทย์ที่ปฏิบัติงานประจำอย่างน้อย 1 ปี จำนวน 527 คนในสถานพยาบาลสัตว์เขตกรุงเทพมหานคร มีกลุ่มตัวอย่างเข้าร่วมจำนวน 395 คน คิดเป็นร้อยละ 74.9 ผลการศึกษา พบอัตราอุบัติการณ์การบาดเจ็บ 280 ครั้งต่อล้านชั่วโมงการทำงาน หรือในทุกสัตวแพทย์ที่ทำงานเต็มเวลา 100 คนจะมีการบาดเจ็บ 56.22 ครั้ง การบาดเจ็บเกิดจากสุนัขและแมวกัดมากที่สุด อวัยวะที่ได้รับบาดเจ็บมากที่สุด คือ มือ ลักษณะของบาดแผลที่พบมากสุดคือ แผลถลอก และแผลฉีกขาด การบาดเจ็บมักเป็นเกิดช่วงการตรวจวินิจฉัย เมื่อบาดเจ็บแล้วต้องไป พบแพทย์ร้อยละ 69.70 และเกิดข้อจำกัดในการทำงานร้อยละ 56.03 ปัจจัยที่มีความสัมพันธ์กับการบาดเจ็บของสัตวแพทย์ ได้แก่ อายุน้อย ดัชนีมวลกายไม่อยู่ในเกณฑ์ปกติ การนอนน้อยกว่า 7 ชั่วโมง โรคภูมิแพ้ การรับประทานยาที่มีฤทธิ์ง่วง การออกกำลังกายไม่สม่ำเสมอ ปัจจัยในงาน ได้แก่ ประเภทของสัตว์ที่สัมผัสในงาน ประสบการณ์การทำงานน้อย ระยะเวลาการทำงานมากกว่า 40 ชั่วโมงต่อสัปดาห์ การไม่ได้รับการอบรมความปลอดภัยในการทำงาน การจับสัตว์ด้วยความไม่ระมัดระวัง การไม่ใช้ถังขยะ
สำหรับของมีคม สภาพแวดล้อม ได้แก่ ความไม่เพียงพอของผู้ช่วยจับสัตว์ อุปกรณ์ควบคุมสัตว์ที่ไม่เพียงพอ แสงสว่างในห้องทำงานที่ไม่เพียงพอ ผู้วิจัยแนะนำให้มีการปรับระยะเวลาการทำงานและระยะเวลานอนให้เหมาะสม ร่วมกับสร้างความตระหนัก ให้ความรู้ เพิ่มการถ่ายทอดประสบการณ์จากผู้ที่มีประสบการณ์ รวมถึงการเตรียมสถานที่ตรวจให้เหมาะสม น่าจะนำไปสู่การลดอุบัติการณ์การบาดเจ็บในสัตวแพทย์ได้
เอกสารอ้างอิง
2. Schnurrenberger P, Hansen L, Martin R. Infections with erysipelothrix, leptospira and chlamydia in Illinois veterinarians. Int J Zoonoses 1978;5:55-61.
3. Hjorth N, Weismann KS. Occupational dermatitis among veterinary surgeons caused by spiramycin, tylosin and penethamate. Acta Dermatovenereol Jugosl 1973;53:229-32.
4. Falk ES, Hektoen H, Thune PO. Skin and respiratory tract symptoms in veterinary surgeons. Contact Dermatitis 1985;12:274-8.
5. Elbers A, Blaauw P, de Vries M, van Gulick P, Smithuis O. An epidemiological study of several professional groups of Dutch veterinarians Part 1. Vet Q 1996;18:127-31.
6. Jeyaretnam J, Jones H. Physical, chemical and biological hazards in veterinary practice. Aust Vet J 2000;78:751-8.
7. Heinrich HW. Industrial Accident Prevention. 4th ed. New York: McGraw-Hill; 1959.
8. Landercasper J, Cogbill TH, Strutt PJ, Landercasper BO. Trauma and the veterinarian. J Trauma 1988;28:1255-9.
9. Nienhaus A, Skudlik C, Seidler A. Work-related accidents and occupational disease in veterinarians and their staff. Int Arch Occup Environ Health2005;78:230-8.
10. Gabel C, Gerberich SG. Risk factors for injury among veterinarians. Epidemiology 2002;13:80-6
11. สำนักควบคุมป้องกันและบำบัดโรคสัตว์. รายงานจำนวนสถานพยาบาลสัตว์ กรุงเทพฯ. (อินเตอร์เน็ต). (เข้าถึงเมื่อ 15 พฤศจิกายน 2558) เข้าถึงได้จาก: https://dcontrol.dld.go.th/dcontrol/index.php/2015-02-19-02-26-23/217-1
12. OSHA Forms for recording Work-related Injuries and Illness [Internet]. [cited 2017 January 14]. Available from: https://www.osha.gov/recordkeeping/new-osha300form1-1-04.pdf
13. Langley R, Pryor W, O’Brian K. Health hazards among veterinarians: A survey and review of the literature. J Agro med 1995;2:23-52.
14. จันทิมา น้อยเนียม. วิเคราะห์ร่างพระราชบัญญัติความปลอดภัย อาชีวอนามัยและสภาพแวดล้อมในการทำงาน. [วิทยานิพนธ์ปริญญานิติศาสตร์มหาบัณฑิต]. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์; 2550.
15. Hill DJ, Langley RL, Morrow WM. Occupational injuries and illnesses reported by zoo veterinarians in the United States. J Zoo Wildl Med 1998;29:371-85.
16. Jeyaretnam J, Johnes H, Phillips M. Disease and injury among veterinarians. Aust Vet J 2000;78:625-9.
17. Lucas M, Day L, Shirangi A, Fritschi L. Significant injuries in Australian veterinarians and use of safety precautions. Occup Med 2009;59:327-33.
18. Wiggins P, Schenker MB, Green R, Samuels S. Prevalence of Hazardous Exposures in Veterinary Practice. Amer J Ind Med 1989;16(1):55-66.
19. Kabuusu R M, Keku EO, Kiyini R, McCann TJ. Prevalence and patterns of self-reported animal related injury among veterinarians in metropolitan Kampala, J Vet Sci 2011;4:363-5.
20. Fritschi L, Day L, Shirangi A, Robertson I, Lucas M, Vizard A. Injury in Australian veterinarians. Occup Med (Lond). 2006;56:199-203.
21. Suzuki H, Kitamura T, Shiomori T, Hiraki N, Fujimura T, Ueda N. Relationships among nasal obstruction, daytime sleepiness, and quality of life. Laryngoscope 2006; 116:2129-32.
22. Hanrahan L and Paramore L. Aeroallergens, allergic rhinitis, and sedating antihistamines: Risk factor for traumatic occupational injury and economic impact. Am J Ind Med 2003;44:438-46.
23. Demoly P, Maigret P, Elias Billon I, Alleaert FA. Allergic rhinitis increases the risk of driving accidents. J Allergy Clin Immunol. 2017;140(2):614-16.
24. พระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน พ.ศ. 2541. ภูมิพลอดุลยเดช ป.ร. (2541 กุมภาพันธ์ 12). หมวด 2 การใช้แรงงานทั่วไป มาตรา 23. หน้า 7.
25. Abraham Leo Gitlow, Labor and Industrial Society, revised edition Illinoise: Richard D. Irwin, 1963; p.132.
26. American Veterinary Medical Association. Guidelines for Veterinary Practice Facilities [Internet]. [cited 2017 January 14]. Available from: https://www.avma.org/
KB/Policies/Pages/Guidelines-for-Veterinary-Pratice-Facilities.aspx
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
บทความที่ลงพิมพ์ในวารสารเวชศาสตร์ป้องกันแห่งประเทศไทย ถือเป็นผลงานวิชาการ งานวิจัย วิเคราะห์ วิจารณ์ ตลอดจนเป็นความเห็นส่วนตัวของผู้นิพนธ์ กองบรรณาธิการไม่จำเป็นต้องเห็นด้วยเสมอไป และผู้นิพนธ์จะต้องรับผิดชอบต่อบทความของตนเอง
