การพัฒนาระบบการจัดการความเสี่ยง กลุ่มการพยาบาล โรงพยาบาลพระนครศรีอยุธยา
บทคัดย่อ
การวิจัยปฏิบัติการครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาสถานการณ์ ปัญหา อุปสรรค และพัฒนาระบบการจัดการความเสี่ยง รวมทั้งประเมินผลการพัฒนาระบบการจัดการความเสี่ยง กลุ่มการพยาบาล โรงพยาบาลพระนครศรีอยุธยา แบ่งเป็น 3 ระยะ คือ 1) ศึกษาสถานการณ์ 2) พัฒนาระบบการจัดการความเสี่ยง และ 3) การประเมินผลลัพธ์ที่ได้ สถานที่ศึกษาคือองค์กรพยาบาล โรงพยาบาลพระนครศรีอยุธยา ผู้ที่มีส่วนร่วมในการศึกษา คือพยาบาลวิชาชีพระดับหัวหน้าหอผู้ป่วย/หน่วยงานและระดับปฏิบัติการจำนวน 425 คน ดำเนินการ เดือนตุลาคม 2557-กันยายน 2559 เครื่องมือในการศึกษาประกอบด้วย แบบสอบถามข้อมูลทั่วไป ประเด็นคำถาม
ปลายเปิด แบบบันทึกรายงานอุบัติการณ์ แบบบันทึกความคลาดเคลื่อนทางยา แบบบันทึกข้อมูลการติดเชื้อในโรงพยาบาล และแบบสำรวจเพื่อการวินิจฉัยองค์กรและประเมินวัฒนธรรมความปลอดภัย (Patient safety culture) วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้สถิติการแจกแจงความถี่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย สถิติ Mann-Whitney U test และวิเคราะห์ข้อมูลเชิงคุณภาพด้วยการวิเคราะห์เนื้อหา ผลการศึกษาสถานการณ์ พบว่า ความเสี่ยงเกิดจากเจ้าหน้าที่ขาดความตระหนักและขาดความรอบคอบ ไม่ปฏิบัติตามแนวทางที่วางไว้ร่วมกับมีความเหนื่อยล้าจากการทำงาน เมื่อเกิดความเสี่ยงขึ้น ต้องการการยอมรับ การแก้ไขปัญหาอย่างรวดเร็ว การสร้างขวัญกำลังใจ
และต้องการความช่วยเหลือจากทีมบริหาร ผลการศึกษานำไปสู่การพัฒนาระบบการจัดการความเสี่ยง เช่น ปรับปรุงแนวทางการจัดการความเสี่ยงทางการพยาบาล การนิเทศและการทำ RCA ผลของการพัฒนาระบบการจัดการความเสี่ยง พบว่าอุบัติการณ์ความเสี่ยงด้านกายภาพและด้านข้อร้องเรียนมีแนวโน้มลดลง ในขณะที่ด้านกระบวนการ ทำงานมีแนวโน้มเพิ่มขึ้นอัตราความคลาดเคลื่อนในการบริหารยามีแนวโน้มลดลงอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (P<.05) ส่วนอัตราการติดเชื้อในโรงพยาบาล พบว่าไม่มีความแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p<.05) แต่อย่างไรก็ตามพบว่า พยาบาลวิชาชีพมีความคิด ทัศนคติและการรับรู้เชิงบวกต่อการจัดการความเสี่ยงทางการพยาบาลและวัฒนธรรมความปลอดภัยผู้ป่วยเพิ่มขึ้น
การพัฒนาระบบการจัดการความเสี่ยงให้เกิดประสิทธิภาพที่ดีควรสร้างความตระหนักให้รับผิดชอบร่วมกัน มุ่งเน้นการปฏิบัติตามแนวทาง การจัดระบบงานเพื่อลดการเกิดข้อผิดพลาด และสร้างความสุขในงาน
เอกสารอ้างอิง
2. World Health Organization (WHO). The Patient Safety: Forward programmed 2006. [Online] (cited 2016 January 21). Available from: http://www.who.int/patientsafety/en/brochure_final.pdf/
3. สภาการพยาบาล. ประกาศสภาการพยาบาลเรื่องมาตรฐานบริการการพยาบาลและการผดุงครรภ์ระดับทุติยภูมิ. นนทบุรี: สภาการพยาบาล. (อัดสำเนา). 2548.
4. The Joint Commission. 2006 critical access hospital and hospital national patient safety goals. (cited 2015 December 14). Available from: http://www.splashcap.com/JCAHO_2006-NPSG-3D.pdf
5. เชิดชู อริยศรีวัฒนา. สถิติการแพทย์ที่น่าสนใจ. 2553. (ออนไลน์). (เข้าถึงเมื่อ 2 กุมภาพันธ์ 2559). เข้าถึงได้จาก http://www.Thaihospital.org/board/Index/
6. พวงผกา ไทยดำรงค์, ทวนทอง เชาวกีรติพงศ์, ชูชีพ พุทธประเสริฐ. อุบัติการณ์สาเหตุของความเสี่ยงและปัจจัยที่เกี่ยวกับการบริหารความเสี่ยงในโรงพยาบาลศูนย์และโรงพยาบาลทั่วไป. พุทธชินราชเวชสาร 2556; 30(3): 329-39.
7. ปัตพงษ์ เกษสมบูรณ์, ศุภสิทธิ์ พรรณารุโณทัย, วีระศักดิ์ จงสู่วิวัฒน์วงศ์. ภาวะไม่พึงประสงค์ในโรงพยาบาลในประเทศไทย:ข้อเสนอแนะจากการศึกษานำร่อง. วารสารวิชาการสาธารณสุข 2546; 12: 509-21.
8. สิริสิรี ลิ้มสันติธรรม, พรพิมล ผดุงสงฆ์. การจัดระบบการบริหารพยาบาลเพื่อความปลอดภัยผู้ป่วย. วารสารสมาคมเวชศาสตร์ป้องกันแห่งประเทศไทย 2556; 3(3): 169-83.
9. ทานตะวัน คำราช, จีระศักดิ์ เจริญพันธ์, สุรพร ลอยหา. การพัฒนาระบบการนิเทศเพื่อความเป็นเลิศทางการพยาบาลในโรงพยาบาลค่ายสรรพสิทธิประสงค์ อำเภอวารินชำราบ จังหวัดอุบลราชธานี. วารสารพยาบาลทหารบก 2555; 13(3): 60-71.
10. Reiling, J.G., Knutzen, B.L., Wallen, T.K., Mc Cullough, S., Miller, R., Cherno, S. Enhancing the traditional hospital design process: a focus on patient safety. JT Comm J Qual Saf. 2004; 30(3): 115-124.
11. Kyungh, A., Minach, K, K. and Sook, H.Y. Bioorganic & Medicinal Chemistry. Letters 2007; 17: 6234-8.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
บทความที่ลงพิมพ์ในวารสารเวชศาสตร์ป้องกันแห่งประเทศไทย ถือเป็นผลงานวิชาการ งานวิจัย วิเคราะห์ วิจารณ์ ตลอดจนเป็นความเห็นส่วนตัวของผู้นิพนธ์ กองบรรณาธิการไม่จำเป็นต้องเห็นด้วยเสมอไป และผู้นิพนธ์จะต้องรับผิดชอบต่อบทความของตนเอง
