Health Risk Assessment of Thai Monks in Chachoengsao Province: A Pilot Study
Keywords:
Health Hazard, Thai Monk, ergonomic hazardsAbstract
Six types of hazards can be found in Thai monks, including physical, chemical, biological, psychosocial, ergonomic, and accident hazards. However, there is no study on health risk assessment of Thai monks. A descriptive study was conducted at Wat Sothon Wararam Worawihan, Chachoengsao province in early 2020 by following the daily routines of the two monks fwould rom waking up in the morning until sleeping. Both of the monks got ordained for more than 20 years. Additional information was obtained by interviewing their experiences. The risk prioritization showed that ergonomic hazards were the highest ranking, followed by biological hazards. Further studies on the magnitude of ergonomic problems would be beneficial to promote good health of Thai monks.
References
สมเด็จพระพุทธโฆษาจารย์ (ป.อ.ปยุตฺโต). ซีดีธรรมะบรรยายชุด"ตามพระใหม่ไปเรียนธรรม". กรุงเทพฯ: มูลนิธิพุทธธรรม; 2539.
สมเด็จพระพุทธโฆษาจารย์ (ป.อ.ปยุตฺโต). ซีดีธรรมะบรรยายชุด"ตามพระใหม่ไปเรียนธรรม". กรุงเทพฯ: มูลนิธิพุทธธรรม; 2539.
International Standard Classification of Occupations ILo. 2460 RELIGIOUS PROFESSIONALS [Internet]. 2004 [cited 2019 Nov 13]. Available from: https://www.ilo.org/public/english/bureau/stat/isco/isco88/2460.htm.
พระราชวรมุนีและคณะ. ธรรมนูญสุขภาพพระสงฆ์แห่งชาติ [อินเทอร์เน็ต]. 2560 [เข้าถึงเมื่อ 12 เม.ย. 2562] เข้าถึงได้จาก: http://kbphpp.nationalhealth.or.th/handle/123456789/7532?locale-attribute=th.
สำนักข่าว Hfocus เจาะลึกระบบสุขภาพ. วิกฤตสุขภาพพระสงฆ์ไทยนับแสนรายป่วยโรคไม่ติดต่อเรื้อรัง เหตุพฤติกรรมเสี่ยงสุขภาพ [อินเทอร์เน็ต]. 2562 [เข้าถึงเมื่อ 18 ก.ย. 2562]. เข้าถึงได้จาก: https://www.hfocus.org/content/2019/09/17751.
พระครูสุวิธานพัฒนบัณฑิต, ธวัลรัตน์ แดงหาญ, สรัญญา วภัชชวิธี. การพัฒนารูปแบบการดูแลสุขภาพองค์รวมของพระสงฆ์ ในจังหวัดขอนแก่น โดยเน้นการมีส่วนร่วมของภาคีเครือข่าย. วารสารสำนักงานป้องกันควบคุมโรคที่ 7 จังหวัดขอนแก่น 2558;22:117-30.
มินตรา สาระรักษ์, วรารัตน์ สังวะลี, วิลาศ คำแพงรี. ความชุกและปัจจัยที่สัมพันธ์กับการเจ็บป่วยด้วยโรคเรื้อรังของพระภิกษุสงฆ์ อำเภอวารินชำราบ จังหวัดอุบลราชธานี. วารสารวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี มหาวิทยาลัยอุบลราชธานี 2560;19:37-48.
พระมหาอุทิศ กวิวํโส (แววสะบก). กิจวัตร 10 : จริยาพื้นฐานเพื่อการพัฒนาตนวิถีพุทธ. วารสารครุศาสตร์ปริทรรศน์ คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย 2558;2:70-9.
มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัยเฉลิมพระเกียรติสมเด็จพระนางเจ้าสิริกิติ์ พระบรมราชินีนาถ. กรุงเทพฯ: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย, 2539.
สสิธร เทพตระการพร. การยศาสตร์เบื้องต้น (Basic ergonomic). ใน: อดุลย์ บัณฑุกุล, บรรณาธิการ. ตำราอาชีวเวชศาสตร์. กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์เทพเพ็ญวานิสย์; 2562.หน้า 223-49.
สุรศักดิ์ บูรณตรีเวทย์. โรคกระดูกและข้อจากการทำงาน (Occupational musculoskeletal diseases). ใน: อดุลย์ บัณฑุกุล, บรรณาธิการ. ตำราอาชีวเวชศาสตร์. กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์เทพเพ็ญวานิสย์; 2562.หน้า 719-38.
พระมหาประหยัด ปญฺญาวโร. การจัดการสิ่งแวดล้อมวัดเพื่อดูแลสุขภาพพระสงฆ์ไทยตามแนวพระพุทธศาสนา. สันติศึกษาปริทรรศน์ 2561;6:1578-93.
สำนักข่าว Hfocus เจาะลึกระบบสุขภาพ. เปิดเอกสารแผนรับมือโควิดรอบสอง 3 อาจารย์แพทย์ จับตา 3 ปัจจัย เชื้อกลายพันธุ์-เปิดประเทศ-15 พื้นที่เสี่ยง [อินเทอร์เน็ต]. 2563 [เข้าถึงเมื่อ 4 ก.พ. 2564]. เข้าถึงได้จาก: https://www.hfocus.org/content/2020/07/19815
สำนักโรคจากการประกอบอาชีพและสิ่งแวดล้อม กรมควบคุมโรค กระทรวงสาธารณสุข. คู่มือการตรวจประเมินการดำเนินงานการประเมินความเสี่ยงจากการทำงานของบุคลากรในโรงพยาบาล. กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์สำนักงานพระพุทธศาสนาแห่งชาติ; 2557.
พระมหาอุทิศ กวิวํโส (แววสะบก). กิจวัตร 10 : จริยาพื้นฐานเพื่อการพัฒนาตนวิถีพุทธ. วารสารครุศาสตร์ปริทรรศน์ คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย 2558;2:70-9.
Downloads
Published
How to Cite
Issue
Section
License
Copyright (c) 2021 Journal of Preventive Medicine Association of Thailand
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ลงพิมพ์ในวารสารเวชศาสตร์ป้องกันแห่งประเทศไทย ถือเป็นผลงานวิชาการ งานวิจัย วิเคราะห์ วิจารณ์ เป็นความเห็นส่วนตัวของผู้นิพนธ์ กองบรรณาธิการไม่จำเป็นต้องเห็นด้วยเสมอไปและผู้นิพนธ์จะต้องรับผิดชอบต่อบทความของตนเอง
