The practice of doctors, who completed a 2-month basic knowledge training course in occupational medicine, in the public sector and in the private sector
Keywords:
Knowledge training, Practice, Occupational medicineAbstract
At present, the number of establishments has increased. Therefore, it has resulted in an increase in the demand for doctors in occupational medicine. The purpose of this study was to describe of the occupational medicine practice who have completed the basic knowledge training in occupational medicine for doctors for a 2-month, who has been trained during the 2013 - 2017 at Nopparat Rajathanee Hospital. This study is a cross-sectional descriptive study. The data, location, the description of the occupational medicine practice were collected by using a questionnaire. The data was analyzed by using statistics which are mean, percentage, standard deviation, chi-square statistics, and Fisher's exact test statistics. The result of the study showed that doctors in the public sector can perform more variety of tasks than doctors in the private sector. The doctors in the public sector worked in disease prevention at primary, secondary, and tertiary levels within hospitals and establishments. On the other hand, the doctors in the private sector only worked at the secondary level within the hospital. It was found that the job description of occupational medicine are different in terms of risk assessment, annual health examination, fit for work assessment, impairment assessment, diagnosis of work-related diseases, health checks in people at risk groups and disease investigations. Therefore, there should be a promotion in training courses that are suitable for the actual work of the doctor in each group to increase knowledge and operational skills.
References
2. สำนักงานเลขาธิการแพทยสภา. ข้อมูลแพทย์ที่ได้รับหนังสืออนุมัติวุฒิบัตรจากแพทยสภา 2507-2562 [อินเทอร์เน็ต]. 2563 [เข้าถึงเมื่อ 9 พ.ย.2563]. เข้าถึงได้จาก: https://www.tmc.or.th/pdf/st-tmc-08-01-20-004.pdf
3. กลุ่มศูนย์การแพทย์เฉพาะทางด้านอาชีวเวชศาสตร์และเวชศาสตร์สิ่งแวดล้อม โรงพยาบาลนพรัตนราชธานี. ทะเบียนแพทย์ที่ผ่านการอบรมความรู้พื้นฐานอาชีวเวชศาสตร์สำหรับแพทย์ หลักสูตร 2 เดือน. กรุงเทพฯ: กลุ่มศูนย์การแพทย์เฉพาะทางด้านอาชีวเวชศาสตร์และเวชศาสตร์สิ่งแวดล้อม; 2561
4. ณรงฤทธิ์ กิตติกวิน, อดุลย์ บัณฑกุล, สุธีร์ รัตนะมงคลกุล. การสำรวจความคิดเห็นของแพทย์ ผู้เชี่ยวชาญทางด้านอาชีวเวชศาสตร์เกี่ยวกับสมรรถนะของแพทย์อาชีวเวชศาสตร์ในประเทศไทย ด้วยเทคนิคเดลฟายแบบปรับปรุง. ธรรมศาสตร์เวชสาร 2556;13:181-94.
5. Harber P, Mummaneni S, Crawford L. Influence of Residency Training on Occupational Medicine Practice Patterns. J Occup Environ Med 2005;47:161-7.
6. โชคชัย เปลี่ยนไพโรจน์, พรชัย สิทธิศรัณย์กุล. การสำรวจแพทย์ผู้มีหนังสืออนุมัติหรือวุฒิบัตรแสดงความรู้ความชำนาญในการประกอบอาชีพชีพเวชกรรม สาขาเวชศาสตร์ป้องกัน แขนงอาชีวเวชศาสตร์. จุฬาลงกรณ์เวชสาร 2549;50:387-93.
7. วิวัฒน์ เอกบูรณะวัฒน์, ฉัตรชัย เอกปัญญาสกุล, โยธิน เบญจวัง. แพทย์เฉพาะทางสาขาอาชีวเวชศาสตร์ในประเทศไทย ปี พ.ศ. 2551. วารสารความปลอดภัยและสุขภาพ 2552;2:50-9.
8. กระทรวงสาธารณสุข. จำนวนหน่วยบริการสังกัดสำนักงานปลัดกระทรวงสาธารณสุข จำแนกตามระดับของสถานพยาบาล ปี 2563 [อินเทอร์เน็ต]. 2563 [เข้าถึงเมื่อ 9 พ.ย.2563]. เข้าถึงได้จาก:https://hdcservice.moph.go.th/hdc/reports/report.php?source=hospital/hospital1.php&cat_id=b415510618e13273b2f2918587f86e5d&id=67c3037f24c14781b03159583f5b7a58
9. Harber P, Wu S, Bontemps J, Rose S, Saechao K, Liu Y. Value of Occupational Medicine Board Certification. J Occup Environ Med 2013;55:532-8.
Downloads
Published
How to Cite
Issue
Section
License
บทความที่ลงพิมพ์ในวารสารเวชศาสตร์ป้องกันแห่งประเทศไทย ถือเป็นผลงานวิชาการ งานวิจัย วิเคราะห์ วิจารณ์ เป็นความเห็นส่วนตัวของผู้นิพนธ์ กองบรรณาธิการไม่จำเป็นต้องเห็นด้วยเสมอไปและผู้นิพนธ์จะต้องรับผิดชอบต่อบทความของตนเอง