District Health System in Health Care Service for Diabetes and Hypertension Patients: A Case Study in Phana District, Amnat Charoen Province.
Keywords:
District Health System, Essential care, Diabetes and Hypertension careAbstract
The objective of this study was designed to determine the District Health System in Essential care for Diabetes and Hypertension patients in Phana District, Amnat Charoen Province during October 2013 to September 2014.
Materials and methods: The questionnaires were used to collect data from 31 Districts Health System committees. Data analysis were used Descriptive Statistics.
Results: Phana District was used the District Health System follows the principles 1.) District-Level Cooperation. The committee covers 3 sections as local government sector, local administrative organization and public sector. Including specific working teams such as non-communicable disease team has cross functional integration team. 2.) Appreciation and Quality between the service recipients and service providers. The results of satisfaction showed that most of the participants had moderate level (69.6% of service recipients and 66.7% 0f Phana District Health Workers) 3.) Resources sharing and personnel development, based on requirement from personnel in each area. For personal development were learning base on area context merge with routine to research strategies. 4.) Selection of health problems for essential care at Phana district, Diabetes and Hypertension have chosen as one district-one problem. 5.) Community participation, Health networking potential development training was occur, budget supporting by local administrative organization. For diabetes and hypertension patients’ health care was applied self-efficacy and social support theories. This study found that the number of patients with
uncontrolled diabetes and hypertension were decreased after end of studies. Furthermore, this program was expand cover Phana district, the patients participate in community activities, health care in their family and themselves. Health facilities were developing the health system management to reach a standard both of operation and policy.
Conclusions: The study suggested that the government authorities should add up the role of District Health System Committee from another sections. Moreover, glorification for another health system networking should be providing. Essential care service should be push forward to the district issue. Thus, all sectors in local level will acknowledge the policy management and will cooperate and participate in the workgroup and could be sustainable.
References
2. สำนักบริหารการสาธารณสุข สำนักงานปลัดกระทรวงสาธารณสุข. หนังสือการขับเคลื่อนระบบสุขภาพระดับอำเภอ (รสอ.). พิมพ์ครั้งที่ 1. นนทบุรี: กระทรวงสาธารณสุข; 2557(6-7).
3. สถาบันวิจัยประชากรและสังคม. หนังสือสุขภาพคนไทย 2556. พิมพ์ครั้งที่ 1. นครปฐม: มหาวิทยาลัยมหิดล; 2556.
4. พงษ์พิสุทธิ์ จงอุดมสุข, สิทธิกร สองคำชุม, กาญจน์สิรี เสรีรัตนาคร, มลุลี แสนใจ และสายพันธ์ พึ่งพระคุ้มครอง. รายงานการวิจัยปัจจัยที่เกี่ยวข้องกับความสำเร็จในการดำเนินงานคณะกรรมการประสานงานสาธารณสุขระดับอำเภอ (คปสอ.). นนทบุรี: สถาบันวิจัยระบบสาธารณสุข; 2541.
5. สุพัตราศรี วณิชชากร, สตางค์ ศุภผล, ทัศนีย์ ญาณะ, รัชดา พิพัฒน์ศาสตร์, อรอนงค์ ดิเรกบุษราคัม, ผการัตน์ ฤทธิ์ศรีบุญ และพฤกษา บุกบุญ. การจัดการความรู้และสังเคราะห์แนวทางปฏิบัติของโรงพยาบาลส่งเสริมสุขภาพตำบล: การจัดระบบการดูแลผู้ป่วยโรคเรื้อรังกรณีเบาหวานและความดันโลหิตสูง. พิมพ์ครั้งที่ 1. นนทบุรี: สถาบันวิจัยระบบสาธารณสุข; 2553.
6. วัฒนา นันทะเสน. การประเมินผลการพัฒนาระบบสุขภาพอำเภอของสำนักงานสาธารณสุขจังหวัดมหาสารคาม. วารสารวิจัยและพัฒนาระบบสุขภาพ. พฤศจิกายน 2557-กุมภาพันธ์ 2558;7(3):105-113.
7. ชดาภร ศิริคุณ และ วุธิพงค์ ภักดีกุล. การประเมินความคิดเห็นต่อการพัฒนาเครือข่ายบริการสุขภาพ System ระดับอำเภอ (District Health: DHS) ในพื้นที่จังหวัดสกลนคร. วารสารการพัฒนาสุขภาพชุมชน มหาวิทยาลัยขอนแก่น มกราคม-มีนาคม; 2557; 2(1):1-11.
Downloads
Published
How to Cite
Issue
Section
License
บทความที่ลงพิมพ์ในวารสารเวชศาสตร์ป้องกันแห่งประเทศไทย ถือเป็นผลงานวิชาการ งานวิจัย วิเคราะห์ วิจารณ์ เป็นความเห็นส่วนตัวของผู้นิพนธ์ กองบรรณาธิการไม่จำเป็นต้องเห็นด้วยเสมอไปและผู้นิพนธ์จะต้องรับผิดชอบต่อบทความของตนเอง