ผลของโปรแกรมการประยุกต์ทฤษฎีแรงจูงใจในการป้องกันโรคต่อความสม่ำเสมอ ในการรับประทานยาต้านไวรัสเอชไอวีในผู้ป่วยที่ขาดนัดการรักษา โรงพยาบาลสมเด็จพระยุพราชเดชอุดม

บทคัดย่อ

การวิจัยการทดลองกลุ่มเดียวครั้งนี้เป็นการศึกษาผลของโปรแกรมการประยุกต์ทฤษฎีแรงจูงใจในการป้องกันโรคเพื่อส่งเสริมความสม่ำเสมอในการรับประทานยาต้านไวรัสเอชไอวี รวมถึงเพื่อเพิ่มแรงจูงใจการรับประทานยาในผู้ติดเชื้อเอชไอวีที่ขาดนัดการรักษา กลุ่มตัวอย่างคือผู้ติดเชื้อเอชไอวีที่ขาดนัดการรักษาเกินกว่า 1 สัปดาห์ในรอบ 1 ปี จำนวน 42 คน ได้มาโดยวิธีคัดเลือกแบบเจาะจง (purposive sampling) เข้าร่วมทำกิจกรรมจำนวน 2 ครั้ง ห่างกัน 4 สัปดาห์ เก็บข้อมูลก่อน-หลังด้วยแบบสอบถามความสม่ำเสมอในการรับประทานยาต้านไวรัส และแรงจูงใจในการรับประทานยาต้านไวรัสเอชไอวีเพื่อป้องกันการดื้อยาจำนวน 4 ด้าน โดยสัปดาห์ที่ 1 เก็บข้อมูลจากแบบสอบถามจากนั้นให้ผู้ป่วยเข้าร่วมโปรแกรม สัปดาห์ที่ 4 นัดผู้ป่วยเข้าร่วมโปรแกรมอีกครั้งและในสัปดาห์ที่ 8 ประเมินผลโปรแกรมจากแบบสอบถามเดิม สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ ได้แก่ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และการทดสอบสมมติฐานด้วยวิธี Paired Sample t-test

            ผลการวิจัย พบว่า สัดส่วนความสม่ำเสมอในการรับประทานยาต้านไวรัสเอชไอวี หลังทดลอง (ร้อยละ90.48) สูงกว่าก่อนทดลอง (ร้อยละ 28.57) และแรงจูงใจในการรับประทานยาต้านไวรัสเอชไอวีภาพรวมหลังทดลอง (M=2.29, SD=0.23) สูงกว่าก่อนการทดลอง (M=1.59, SD=0.33) และพบว่าการรับรู้ผลลัพธ์ในปฏิบัติตัวเพื่อป้องกันการดื้อยาสูงที่สุดคือ หลังทดลอง (M=2.33, SD=0.26) สูงกว่าก่อนการทดลอง (M=1.57, SD=0.33) อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p<0.05) สรุปได้ว่าการประยุกต์ทฤษฎีแรงจูงใจในการป้องกันโรคสามารถส่งเสริมความสม่ำเสมอในการรับประทานยาต้านไวรัสเอชไอวี รวมถึงสามารถเพิ่มแรงจูงใจในการรับประทานยาต้านไวรัสในผู้ติดเชื้อเอชไอวีที่ขาดนัดการรักษาได้