ความชุกและปัจจัยที่มีความสัมพันธ์กับการบาดเจ็บบริเวณฟันและกระดูกขากรรไกรในนักเรียนระดับชั้นมัธยมศึกษา โรงเรียนกีฬาจังหวัดสุพรรณบุรี

บทคัดย่อ

การเล่นกีฬาที่มีการปะทะหรือกระทบกระแทก มีโอกาสเกิดการบาดเจ็บได้ทุกเวลา ทุกขณะที่มีการเล่นกีฬา โดยเฉพาะบริเวณฟันและกระดูกขากรรไกร การวิจัยครั้งนี้เป็นการวิจัยเชิงพรรณนา  เพื่อศึกษาความชุกและปัจจัยที่มีความสัมพันธ์กับการบาดเจ็บของฟันและกระดูกขากรรไกรในนักเรียนระดับชั้นมัธยมศึกษา โรงเรียนกีฬาจังหวัดสุพรรณบุรีที่กำลังศึกษาอยู่ในปีการศึกษา 2564 เก็บข้อมูลโดยใช้แบบสอบถามที่ผู้วิจัยสร้างขึ้น โดยใช้สถิติเชิงพรรณนา ได้แก่ ค่าความถี่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน ค่าต่ำสุด ค่าสูงสุด และสถิติไคสแควร์ กำหนดระดับนัยสำคัญที่ 0.05

พบว่า ความชุกการบาดเจ็บบริเวณฟันและกระดูกขากรรไกร โดยรวมร้อยละ 38.8 ส่วนที่พบการบาดเจ็บมากที่สุด คือ บริเวณฟันหน้าบน ร้อยละ 68.1 ปัจจัยที่มีความสัมพันธ์กับการบาดเจ็บบริเวณฟันและกระดูกขากรรไกรอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ ได้แก่ เพศ (P-value = 0.032) ประเภทกีฬา (P-value = 0.046) ระยะเวลาในการฝึกซ้อมกีฬา (P-value = 0.015) การสวมอุปกรณ์ป้องกันในช่องปาก (P-value = 0.021) พบในเพศชายมากกว่าเพศหญิง โดยมีอายุเฉลี่ย 15 ปี ตำแหน่งที่ได้รับบาดเจ็บมากที่สุด คือ บริเวณฟันหน้าบน ลักษณะการบาดเจ็บที่พบมักเกิดแรงกระแทกทำให้เลือดออกบริเวณเหงือก ซึ่งนักเรียนส่วนใหญ่ไม่สวมใส่อุปกรณ์ป้องกันในช่องปากและศีรษะ เนื่องจากทำให้เล่นกีฬาไม่สะดวก และคิดว่ากีฬาที่เล่นไม่จำเป็นต้องใช้อุปกรณ์ อีกทั้งผู้ควบคุมไม่ได้บังคับทั้งขณะซ้อมและแข่งขัน ทำให้มีโอกาสได้รับบาดเจ็บบริเวณฟันและกระดูกขากรรไกรเพิ่มขึ้น