ผลกระทบต่อการวิเคราะห์ทางเคมีคลินิกจากตัวอย่างส่งตรวจที่มีการแตกของเม็ดเลือดแดง

บทคัดย่อ

การศึกษาครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อตรวจสอบผลกระทบจากการวิเคราะห์ทางเคมีคลินิกในตัวอย่างส่งตรวจที่มีการแตกของเม็ดเลือดแดง โดยใช้เลือดจากอาสาสมัครสุขภาพดี 30 ราย ซึ่งอยู่ในช่วงอายุ 20-60 ปี เลือดครบส่วนจากอาสาสมัครถูกแยกออกมาเป็นพลาสมาที่ไม่มีการแตกของเม็ดเลือดแดงโดยวิธีการปั่นเหวี่ยง ส่วนเลือดที่มีการแตกของเม็ดเลือดแดงเตรียมโดยใส่เลือดแดงที่ทำให้แตกแล้ว ลงไปในพลาสมาของเจ้าของเลือด โดยคำนวณให้มีระดับฮีโมโกลบินเข้มข้นที่ 0.9 มิลลิกรัมต่อมิลลิลิตร 1.8 มิลลิกรัมต่อมิลลิลิตร 3.5 มิลลิกรัมต่อมิลลิลิตร และ 6.7 มิลลิกรัมต่อมิลลิลิตร เทียบได้กับตัวอย่างส่งตรวจที่มีระดับเม็ดเลือดแดงแตก 1+, 2+, 3+ และ 4+ ตามลำดับ หลังจากนั้นนำตัวอย่างทั้งหมดไปทำการวิเคราะห์ทางเคมีคลินิก 14 การทดสอบ ได้แก่ กลูโคส ยูเรียไนโตรเจน ครีอะตินีน กรดยูริค โคเลสเตอรอลรวม ไตรกลีเซอร์ไรด์ โคเลสเตอรอลชนิดเอชดีแอล โคเลสเตอรอลชนิดแอลดีแอล โปรตีนรวม อัลบูมิน บิลิรูบินรวม บิลิรูบินชนิดละลายน้ำ เอ็นไซม์แอสพาร์เทตอะมิโนทรานสเฟอเรส และ เอ็นไซม์อะลานีนอะมิโนทรานสเฟอเรส โดยใช้เครื่องวิเคราะห์อัตโนมัติ ผลการวิเคราะห์พบว่าระดับการแตกของเม็ดเลือดแดงในตัวอย่างส่งตรวจส่งผลต่อการเพิ่มขึ้นของค่าการวิเคราะห์ทางเคมีคลินิคอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ ดังนี้ ภาวะการแตกของเม็ดเลือดแดง 1+ ส่งผลต่อการวิเคราะห์ บิลิรูบินชนิดละลายน้ำได้  (p<0.05) ภาวะการแตกของเม็ดเลือดแดง 2+ ส่งผลต่อการวิเคราะห์ บิลิรูบินรวม และ เอนไซมแอสพาร์เทตอะมิโนทรานสเฟอเรส (p<0.05) และภาวะการแตกของเม็ดเลือดแดง 4+ ส่งผลต่อการวิเคราะห์ กลูโคส กรดยูริค เอนไซม์อะลานีนอะมิโนทรานสเฟอเรส และโปรตีนรวม (p<0.05) อย่างไรก็ตาม การแตกของเม็ดเลือดแดงไม่ส่งผลกระทบอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติต่อการทดสอบ ยูเรียไนโตรเจน โคเลสเตอรอลรวม ไตรกลีเซอร์ไรด์ โคเลสเตอรอลชนิดเอชดีแอล โคเลสเตอรอลชนิดแอลดีแอล อัลบูมิน และครีอะตินีน ผลการวิจัยสรุปได้ว่า ระดับการแตกของเม็ดเลือดแดงส่งผลกระทบต่อการทดสอบแตกต่างกันไป ดังนั้น ระดับการแตกของเม็ดเลือดแดงเป็นปัจจัยสำคัญในการพิจารณาเพื่อป้องกันการปฏิเสธสิ่งส่งตรวจโดยไม่จำเป็น