ปัจจัยที่มีความสัมพันธ์กับจิตสาธารณะของนักศึกษาคณะสาธารณสุขศาสตร์และสิ่งแวดล้อม มหาวิทยาลัยหัวเฉียวเฉลิมพระเกียรติ

ตวงพร กตัญญุตานนท์; สุดารัตน์ จินดา; น้ำทิพย์  จิตรชื่น; อรกัญญา ลิขิตบัณฑูร; สิรามล ปาลวัฒน์; ผุสดี ศรีนาค; รุสลาวาตี แนหะ

ผู้แต่ง

ตวงพร กตัญญุตานนท์ คณะสาธารณสุขศาสตร์และสิ่งแวดล้อม มหาวิทยาลัยหัวเฉียวเฉลิมพระเกียรติ
สุดารัตน์ จินดา
น้ำทิพย์ จิตรชื่น
อรกัญญา ลิขิตบัณฑูร
สิรามล ปาลวัฒน์
ผุสดี ศรีนาค
รุสลาวาตี แนหะ

คำสำคัญ:

จิตสาธารณะ, ปัจจัยส่วนบุคคล, ปัจจัยภายใน, ปัจจัยภายนอก, นักศึกษาคณะสาธารณสุขศาสตร์และสิ่งแวดล้อม

บทคัดย่อ

การวิจัยเชิงพรรณนาแบบภาคตัดขวางนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาระดับจิตสาธารณะและปัจจัยที่มีความสัมพันธ์กับจิตสาธารณะของนักศึกษา กลุ่มตัวอย่างคือนักศึกษาคณะสาธารณสุขศาสตร์และสิ่งแวดล้อม มหาวิทยาลัยหัวเฉียวเฉลิมพระเกียรติ ปีการศึกษา 2563 จำนวน 190 คน สุ่มตัวอย่างแบบแบ่งชั้นภูมิ ตาม เพศ ชั้นปี และสาขาวิชา ประกอบวิธีการสุ่มแบบมีระบบ เครื่องมือที่ใช้ในการเก็บรวบรวมข้อมูลเป็นแบบสอบถาม สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ ความถี่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน การทดสอบไคสแควร์ และสถิติสัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์แบบสเปียร์แมน (Spearman rank correlation coefficient) ผลการวิจัยพบว่าระดับจิตสาธารณะของกลุ่มตัวอย่างอยู่ในระดับมาก ( $gif.latex?\fn_cm&space;\small&space;\bar{x}$ =3.98, SD=.47) ในรายด้าน พบว่าการเคารพสิทธิของส่วนรวม อยู่ในระดับมากที่สุด ( $gif.latex?\fn_cm&space;\small&space;\bar{x}$ =4.40, SD=.69) การมีความรับผิดชอบต่อส่วนรวม การช่วยเหลือส่วนรวม และการดูแลรักษาสิ่งของส่วนรวมอยู่ในระดับมาก ( $gif.latex?\fn_cm&space;\small&space;\bar{x}$ =3.89, 3.89, 4.15; SD=.53, .53, .52) ปัจจัยส่วนบุคคลพบว่าเกรดเฉลี่ยสะสมมีความสัมพันธ์ทางบวกระดับต่ำมากกับจิตสาธารณะอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 (r=.241, p=.001) อายุมีความสัมพันธ์ทางลบระดับต่ำมากกับจิตสาธารณะอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 (r=.162, p=.026) ส่วนเพศ ชั้นปี สาขาวิชา และรายรับในแต่ละเดือนไม่มีความสัมพันธ์กับจิตสาธารณะทางสถิติ ปัจจัยภายในพบว่าการรับรู้ความสามารถของตนเอง การคล้อยตามผู้อื่น มีความสัมพันธ์ทางบวกระดับต่ำและต่ำมากกับจิตสาธารณะอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 (r=.413, .227, p=.000) ปัจจัยภายนอก พบว่าการสนับสนุนจากครอบครัว การสนับสนุนจากมหาวิทยาลัย การสนับสนุนจากเพื่อน การสนับสนุนจากสื่อมวลชนมีความสัมพันธ์ทางบวกระดับต่ำกับจิตสาธารณะอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 (r=.227, .380, .416, .424, .368, p=.000) ผลการศึกษาครั้งนี้แสดงให้เห็นว่าครอบครัว มหาวิทยาลัย สื่อมวลชน มีส่วนในการสนับสนุนจิตสาธารณะของนักศึกษา

Downloads

Download data is not yet available.

เอกสารอ้างอิง

เอกสารอ้างอิง
1. กรรยา พรรณนา. จิตสาธารณะ...สร้างได้ง่ายนิดเดียว. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย; 2559.
2. ชัยวัฒน์ สุทธิรัตน์. สอนเด็กให้มีจิตสาธารณะ. พิมพ์ครั้งที่ 6. กรุงเทพมหานคร: วี พรินท์; 2561.
3. วิเชียร อินทรสมพันธ์, กฤษดา ผ่องพิทยา, วิกรม ศุขธณี. การพัฒนาจิตสาธารณะของนักศึกษามหาวิทยาลัยราชภัฏบ้านสมเด็จเจ้าพระยาด้วยรูปแบบการสอนตามแนวคิดจิตวิทยาร่วมสมัย. วารสารศึกษาศาสตร์ มสธ. 2560;10(2):109-20.
4. พม.Poll ศูนย์สำรวจความคิดเห็นทางสังคม. สังคมไทยร่วมใจสร้างจิตสาธารณะ. [อินเทอร์เนต]. 2562
[เข้าถึงเมื่อ 14 มกราคม 2564]. เข้าถึงจาก: http://tpso12.m-society.go.th/th/images/POLL/POLL _จิตสาธารณะ62/ผลโพล_สงคมไทย_สสว.12.pdf
5. มหาวิทยาลัยหัวเฉียวเฉลิมพระเกียรติ กองแผนและพัฒนา. แผนกลยุทธ์มหาวิทยาลัยหัวเฉียวเฉลิมพระเกียรติ 5 ปี ระยะที่ 6 (พ.ศ.2560-2564). สมุทรปราการ: มหาวิทยาลัยหัวเฉียวเฉลิมพระเกียรติ; 2560.
6. ธีรโชติ เกิดแก้ว. โลกทัศน์กับการดำเนินชีวิต. พิมพ์ครั้งที่ 3. สมุทรปราการ: มหาวิทยาลัยหัวเฉียวเฉลิม
พระเกียรติ; 2557.
7. มหาวิทยาลัยหัวเฉียวเฉลิมพระเกียรติ คณะสาธารณสุขศาสตร์และสิ่งแวดล้อม. แผนกลยุทธ์คณะสาธารณสุขศาสตร์และสิ่งแวดล้อม มหาวิทยาลัยหัวเฉียวเฉลิมพระเกียรติ 5 ปี ระยะที่ 6 (พ.ศ.2560-2564). สมุทรปราการ: มหาวิทยาลัยหัวเฉียวเฉลิมพระเกียรติ; 2560.
8. วราภรณ ขัดทาน, ระวิวรรณ แสงฉาย, พรวิภา เย็นใจ, ชิราวุธ ปุญณวิช, นวลศรี สมณะชางเผือก, ยุวดี จอมพิทักษ์. จิตสาธารณะของนักศึกษาสาธารณสุขศาสตร์ มหาวิทยาลัยกรุงเทพธนบุรี. มหาวิทยาลัยกรุงเทพธนบุรี: คณะสาธารณสุขศาสตร์; 2559.
9. ปรีชา คำมาดี, ประสพชัย พสุนนท์. ปัจจัยที่ส่งผลต่อการมีจิตสาธารณะของนักศึกษาระดับอุดมศึกษาในจังหวัดระยอง. วารสารวิจัยรำไพพรรณี. 2559;10(1): 70-9.
10. เจตน์สฤษฎิ์ สังขพันธ์, เก็ตถวา บุญปราการ, อภิรักษ์ จันทวงศ์, ชิดชนก เชิงเชาว์, จุฑารัตน์ คชรัตน์, ชุติมา หวังเบ็ญหมัด, ตรัยภูมินทร์ ตรีตรีศวร, สุภาวดี ธรรมรัตน์. รูปแบบการเสริมสร้างจิตสาธารณะของนักศึกษามหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ วิทยาเขตหาดใหญ่ จังหวัดสงขลา. วารสารวิชาการและวิจัยสังคมศาสตร์. 2562;14(3): 63-78.
11. Krejcie RV, Morgan DW. Determining sample size for research activities. Educ Psychol Meas. 1970;30:607-10.
12. วิเชียร เกตุสิงห์. ค่าเฉลี่ยกับการแปลความหมาย: เรื่องง่ายๆที่บางครั้งก็พลาดได้. ข่าวสารการวิจัยศึกษา. 2538;1:8-11.
13. นิตยา ชมภูวิเศษ. คุณลักษณะด้านจิตสาธารณะของนักศึกษาสถาบันการพลศึกษา วิทยาเขตมหาสารคาม. มหาสารคาม: สถาบันการพลศึกษา วิทยาเขตมหาสารคาม; 2560.
14. ชลธิชา ชลสวัสดิ์, นาถสุดา โชติวัฒนากุลชัย, สุธิดา ธีระพิทยานนท์. ปัจจัยที่สัมพันธ์กับพฤติกรรมจิตอาสาของนักศึกษาพยาบาล มหาวิทยาลัยกรุงเทพธนบุรี. วารสารพยาบาล. 2563; 69(2): 1-10.
15. ยุวดี แตรประสิทธิ์, กานดา สุขมาก. ปัจจัยเชิงสาเหตุที่ส่งผลต่อการมีจิตสาธารณะของนักศึกษาวิทยาลัยพยาบาลตำรวจ โรงพยาบาลตำรวจ สำนักงานตำรวจแห่งชาติ. วารสารพยาบาลทหารบก. 2563;21(1);347-55.
16. ธีรโชติ เกิดแก้ว. จิตอาสาในปรัชญาและศาสนา. กรุงเทพมหานคร: โรจนพริ้นท์ติ้ง; 2560.
17. ดุจเดือน พันธุมนาวิน. การสงเคราะห์งานวิจัยเกี่ยวกับคุณธรรมจริยธรรมในประเทศไทยและต่างประเทศ. กรุงเทพมหานคร: พริกหวานกราฟฟิค; 2551.
18. อารีฟ มะเกะ, สุไลมาน หะโมะ, ศรัญญา จังจริง, อารยา ชินวรโกมล. จิตสาธารณะและรูปแบบการใช้ชีวิตของนักศึกษาคณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฎยะลา. ใน: เอกสารการประชุมวิชาการระดับชาติและนานาชาติราชภัฏวิจัย ครั้งที่ 4 มหาวิทยาลัยราชภัฏบุรีรัมย์. บุรีรัมย์: มหาวิทยาลัยราชภัฏบุรีรัมย์; 2559. หน้า 779-90.
19. เบญจมาศ ประทุมไทย, บงกช ธุระธรรม, ถิรวัสส์ พุ่มอยู่. จิตสาธารณะในโรงเรียนแพทย์: เปรียบเทียบในนักศึกษาแพทย์ชั้นปีที่ 1-3 ของคณะแพทยศาสตร์วชิรพยาบาล. วชิรเวชสารและวารสารเวชศาสตร์เขตเมือง. 2561;62(4):327-34.
20. ชนิกานต์ ปัททุม. พฤติกรรมการมีจิตสาธารณะของนักศึกษามหาวิทยาลัยศิลปากร พระราชวังสนามจันทร์. นครปฐม: ภาควิชาจิตวิทยาและการแนะแนว คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยศิลปากร; 2561.
21. ศิริสุข นาคะเสนีย์, ชุลี ปัญจะผลินกุล, ศศิวิมล โมอ่อน. ปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อพฤติกรรมจิตสาธารณะของนักศึกษาคณะศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลรัตนโกสินทร์. วารสารวิจัยรำไพพรรณี. 2558;9(1):80-90.
22. สายถวิล แซ่ฮ่ำ, วรรณี แกมเกตุ. การพัฒนาแบบวัดจิตสาธารณะสำหรับนักศึกษาปริญญาบัณฑิต. วารสารอิเล็กทรอนิกส์ทางการศึกษา OJED. 2560;12(2):92-107.
23. คคนางค์ มาคีรี, อิศรัฏฐ์ รินไธสง. โมเดลเชิงสาเหตุจิตสาธารณะของอาสาสมัครป้องกันภัยฝ่ายพลเรือนเทศบาลเมือง ในอำเภอหาดใหญ่ จังหวัดสงขลวารสารวิทยบริการ มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์. วารสารวิทยบริการ มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์. 2560;28(2):97-106.
24. ขวัญตา ภูริวิทยาธีระ. การพัฒนาจิตสาธารณะของนักศึกษาพยาบาล. วารสารวิจัยและนวัตกรรมทางสุขภาพ. 2561;1(2):54-69.
25. ภาสิต ศิริเทศ, ณพวิทย์ ธรรมสีหา. ทฤษฎีการรับรู้ความสามารถของตนเอง กับพฤติกรรมการดูแลสุขภาพของผู้สูงอายุ. วารสารพยาบาลมหารบก. 2562;20(2):58-65.
26. บุณฑริก ไชยสมบัติ. ปัจจัยที่สัมพันธ์กับการมีจิตสาธารณะของนักศึกษามหาวิทยาลัยรามคำแหง [วิทยานิพนธ์] กรุงเทพมหานคร:มหาวิทยาลัยรามคำแหง; 2561.
27. เฉลิมพล ตันสกุล. พฤติกรรมศาสตร์สาธารณสุข. กรุงเทพมหานคร: สหประชาพาณิชย์; 2541.