Causal Relationship of Tourism Management Model by Creative Community in Nakhon Sawan Province
Keywords:
Causal Relationship, Tourism Management Model, Creative CommunityAbstract
The objectives of this research were 1. to study causal relationships of tourism management model by creative community in Nakhon Sawan Province and 2. analyze and verify the goodness – of – fit of the tourism management model with creative communities in Nakhon Sawan Province. This research was a quantitative research. Determine the size of the sample group according to the concept of Hair and ed. al. was 470 persons from the people in the target village for tourism management by the community of the department of community development by multi-stage random sampling. The tool used for data collection was questionnaire which has the confidence value of 0.981. Data analysis using descriptive statistics and analyze through the linear structural relationship model with the social science program.
The research findings revealed that:
1. Statistic value of Bartlett's Test of Sphericity with 12093.43 test values (p = .000) indicated that the correlation matrix between all observed variables of the sample was different from the identity matrix at statistical significance of 0.01. And the Kaiser-Meyer-Olkin Measure of Sampling Adequacy (KMO) had a value of .88, indicated that the variables in this data set were appropriate to be used to analyze the structural equation model.
2. The model of tourism management by creative communities in Nakhon Sawan province that developed in consistent with empirical data, based on the Chi-square value = 47.86, df = 37, probability (p) equal to 0.109, Goodness of fit Index (GFI) was equal to 0.99. Adjusted Goodness of fit Index (AGFI) was equal to 0.95. The Root Mean Squared Residuals (RMR) was equal to 0.013. Therefore, factors such as participation, Tourism resources, marketing, management according to the 4 Iddhippada principles, had relationships and affect tourism management by creative communities.
References
เจนจิรา อักษรพิมพ์. (2560). กลยุทธ์การจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชนแบบยั่งยืนในจังหวัดนครราชสีมา. วารสารวิจัยและพัฒนา วไลยอลงกรณ์ ในพระบรมราชูปถัมภ์ สาขามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 12(3) : 141-154.
นงลักษณ์ วิรัชชัย. (2552). วิจัยและสถิติ: คำถามชวนตอบ. กรุงเทพมหานคร : ภาควิชาวิจัยและจิตวิทยาการศึกษา คณะครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
นราวดี บัวขวัญ. (2556). รูปแบบการจัดการตลาดน้ำเพื่อการท่องเที่ยวทางวัฒนธรรม กรณีศึกษา ตลาดน้ำคลองแห อำเภอหาดใหญ่ จังหวัดสงขลา. (วิทยานิพนธ์ปริญญาดุษฎีบัณฑิต) มหาวิทยาลัย สงขลานครินทร์, สงขลา.
ประพันธ์พงษ์ ชิณพงษ์. (2560). การศึกษารูปแบบการจัดการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนที่ส่งผลต่อการพัฒนามาตรฐานคุณภาพแหล่งท่องเที่ยวทางวัฒนธรรมของจังหวัดในเขตภาคกลาง. วารสารบัณฑิตศึกษา มหาวิทยาลัยราชภัฏวไลยอลงกรณ์ ในพระบรมราชูปถัมภ์, 11(2), 100-114.
ผดุง วรรณทอง. อนันต์ ธรรมชาลัย และสานิต ศิริวิศิษฐ์กุล. (2561). การประยุกต์ใช้หลักอิทธิบาท 4 ในการบริหารองค์กรเอกชนในจังหวัดนนทบุรี. วารสาร มจร สังคมศาสตร์ปริทรรศน์, 7(2), 99-110.
มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
รัฐนันท์ พงศ์วิริทธิ์ธร และคณะ. (2557). เศรษฐกิจสร้างสรรค์ที่เหมาะสมกับนักท่องเที่ยวเพื่อการพัฒนา การท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ของถนนคนเดิน จังหวัดเชียงใหม่. (รายงานผลการวิจัย). เชียงใหม่ : มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลล้านนา ภาคพายัพ.
วันชัย พวงเงิน และคณะ. (2560). การศึกษาทางเลือกที่เหมาะสมในการพัฒนาการท่องเที่ยว โดยเครือข่ายชุมชนริมยม ด้วยคุณค่าของมรดกวัฒนธรรมชุมชน ตำบลกงและตำบลบ้านกร่าง อำเภอกงไกรลาศ จังหวัดสุโขทัย. (รายงานผลการวิจัย). สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย: เทศบาลตำบลกงไกรลาศ อำเภอกงไกรลาศ จังหวัดสุโขทัย.
ศุภมาส แหวนวิเศษ และเจริญชัย เอกมาไพศาล. (2560). ปัจจัยแห่งความสำเร็จในกระบวนการการมีส่วนร่วมของชุมชนต้นแบบการจัดการการท่องเที่ยวโดยชุมชนอย่างยั่งยืน กรณีศึกษาตำบลน้ำเชี่ยว จังหวัดตราด. วารสารธรรมศาสตร์, 36(1), 69-95.
สำนักสถิติเศรษฐกิจและสังคม สำนักงานสถิติแห่งชาติ. (2560). การสำรวจพฤติกรรมการเดินทางท่องเที่ยวของชาวไทย พ.ศ. 2560 ในรอบปี 2559. กรุงเทพมหานคร : สำนักสถิติพยากรณ์ สำนักงานสถิติแห่งชาติ.
สุดแดน วิสุทธิลักษณ์. (2558). องค์ความรู้ว่าด้วยการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์: คู่มือและแนวทางปฏิบัติ. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
อานนท์ สีดาเพ็ง. (2559). รูปแบบการจัดการท่องเที่ยวเชิงกีฬากอล์ฟโดยการประยุกต์ทฤษฎีการแลกเปลี่ยนทางสังคม. (วิทยานิพนธ์ปริญญาดุษฎีบัณฑิต). มหาวิทยาลัยบูรพา, ชลบุรี.
Cochran. W. G. (1977). Sampling Techniques. (3th ed.). New York : John Wiley & Sons. Inc.
Hair. J. F., Black. W. C., Babin. B. J. & Anderson. R. E. (2010). Multivariate data analysis : A global perspective. (7th ed.). New Jersey: Pearson Education Inc.
Likert. Rensis. (1970). The Method of Constructing and Attitude Scale. Reading in Attitude Theory and Measurement. Fishbeic. Matin. (Ed). New York: Wiley & Son.
Pelasol. J. (2012). Igcabugao: A Potential Tourist Destination in the Southern Part of Iloilo. Philippines International. JPAIR Multidisciplinry Research is being certified for QMS ISO 9001, 8(March), 90-97. (Mimeographed).
Pike. Steven D. (2008). Destination Marketing : an integrated marketing communication approach. Massachusetts United States : Butterworth-Heinemann. Burlington.
Richards. G. (2011). Creativity and Tourism: The State of the Art. Annals of Tourism Research, 35(4), 1225-1253.
Ronna CT & Laurie C. (2003). Indexes of item-objective congruence for multidimensional items. Int J Test. 3(2): 163-171.
Tourism Western Australia. (2009). Five A’s of tourism. Australia : Tourism Western Australia.
