การเพิ่มประสิทธิภาพการดำเนินงานด้านนิติจิตเวชเพื่อป้องกันการกระทำผิดซ้ำของผู้ป่วยจิตเวช

ปัทมาภรณ์ วันแก้ว; ธีรวุฒิ  นิลเพ็ชร์; กัญญ์ฐิตา  ศรีภา

ผู้แต่ง

ปัทมาภรณ์ วันแก้ว คณะสังคมศาสตร์ โรงเรียนนายร้อยตำรวจ
ธีรวุฒิ นิลเพ็ชร์ คณะสังคมศาสตร์ โรงเรียนนายร้อยตำรวจ
กัญญ์ฐิตา ศรีภา คณะสังคมศาสตร์ โรงเรียนนายร้อยตำรวจ

คำสำคัญ:

ผู้ป่วยจิตเวช, นิติจิตเวช, การก่ออาชญากรรมซ้ำ

บทคัดย่อ

ปัจจุบันการก่ออาชญากรรมของผู้ป่วยจิตเวชมีจำนวนเพิ่มขึ้น และมีผู้ป่วยจิตเวชที่เคยก่อคดีกลับมาก่อคดีซ้ำ การเพิ่มประสิทธิภาพการดำเนินงานเพื่อป้องกันการกระทำผิดซ้ำของผู้ป่วยจิตเวช จึงมีความสำคัญในการแก้ไขปัญหาดังกล่าว การวิจัยนี้จึงมีวัตถุประสงค์เพื่อ ศึกษาปัจจัยเงื่อนไขที่เกี่ยวข้องกับการก่ออาชญากรรมซ้ำของผู้ป่วยจิตเวช สภาพการดำเนินงานและปัญหาอุปสรรคในการดำเนินงานด้านนิติจิตเวชของโรงพยาบาลจิตเวช และศึกษาแนวทางในการเพิ่มประสิทธิภาพการป้องกันการก่ออาชญากรรมซ้ำของผู้ป่วยจิตเวช ใช้ระเบียบวิธีวิจัยเชิงคุณภาพ โดยการสัมภาษณ์เชิงลึกผู้ให้ข้อมูลสำคัญ จำนวน 13 คน ประกอบด้วย กลุ่มทีมสหวิชาชีพของโรงพยาบาลจิตเวช กลุ่มเจ้าหน้าที่ตำรวจ และครอบครัวหรือผู้ดูแลผู้ป่วย วิเคราะห์ข้อมูลด้วยการวิเคราะห์เนื้อหาเชิงคุณภาพ

ผลการวิจัยพบว่า เงื่อนไขที่ทำให้ผู้ป่วยจิตเวชกลับมากระทำผิดซ้ำมักเกี่ยวข้องกับการขาดยาและการรักษาที่ไม่ต่อเนื่อง ครอบครัวขาดทักษะในการดูแลผู้ป่วย และสภาพสังคมและสิ่งแวดล้อม การดำเนินงานทางนิติจิตเวชของโรงพยาบาลครอบคลุมทั้งการให้บริการแบบผู้ป่วยนอกและผู้ป่วยใน มุ่งเน้นให้ผู้ป่วยสามารถกลับไปใช้ชีวิตในสังคมได้และสังคมปลอดภัย ปัญหาอุปสรรคสำคัญ ได้แก่ จำนวนเจ้าหน้าที่สาธารณสุขด้านสุขภาพจิตและจิตเวชที่ไม่เพียงพอ ต้องอาศัยเครือข่ายความร่วมมือ อีกทั้งปัญหายาเสพติดที่ส่งผลให้ผู้ป่วยจิตเวชมีอาการกำเริบช้ำ แนวทางในการป้องกันแก้ไข คือ การมีหน่วยงานด้านนิติจิตเวชในการเตรียมความพร้อมให้กับครอบครัว/ผู้ดูแลผู้ป่วย เพื่อนบ้าน แกนนำชุมชน และเครือข่ายในพื้นที่ ควบคู่ไปกับการส่งเสริมทัศนคติและความเข้าใจที่ถูกต้องเกี่ยวกับการให้บริการด้านสุขภาพจิตแก่ประชาชน

Downloads

Download data is not yet available.

เอกสารอ้างอิง

Anckarsäter, H., Radovic, S., Svennerlind, C., Höglund, P., & Radovic, F. (2009). Mental disorder is a cause of crime: The cornerstone of forensic psychiatry. International Journal of Law and Psychiatry, 32(6), 342–347. https://doi.org/10.1016/j.ijlp.2009.09.002

Enfield, R. E. (2010). Sullivan’s interpersonal theory. In I. B. Weiner & W. E. Craighead (Eds.), The corsini encyclopedia of psychology (4th ed.). John Wiley & Sons. https://doi.org/10.1002/9780470479216

Jennawasin, S. (2011). Forensic psychiatry. Retrieved from https://www.rama.mahidol.ac.th/ramamental/sites/default/files/public/pdf/Forensic%20psychiatry.pdf

Kaewkangwan, S. (2018). Theory of personality psychology (17th ed.). Bangkok: The Villagers Publishing House.

Khantee, P. (2015). Criminological theory and research principles and applied policy. Rangsit University.

Kongsakon, R. (2010). Textbook of Forensic Psychiatry. Department of Psychiatry. Mahidol University.

Merton, R. K. (1938). Social structure and anomie. American Sociological Review, 3(5), 672-682.

McCoy, T., & Pugh, M. (2014). Strain Theory. Retrieved from https://doi.org/10.1002/9781118517383.wbeccj104

Sirinphanu, P. (2013). Basic concepts and theories related to psychiatric nursing. Chulalongkorn University Press.

Sripa, K. (2020). Criminal psychology: Criminal Behavior analysis, Mental disorders and Homicide. Bhumi.

Stuart, G. W. (2009). Principles and practice of psychiatric nursing (9th ed.). St. Louis: Mosby.

Thaiwong, K. (2022). Development of preventive measures of recidivism in forensic psychiatric patients (Thesis master degree of arts in criminology and criminal justice). Department Of Sociology and Anthropology, Faculty of Political Science, Chulalongkorn University, Bangkok.

White, M. D. (2018). The neglected nuance of Beccaria’s theory of punishment. European Journal of Law and Economics, 46(3), 315–329. https://doi.org/10.1007/S10657-016-9530-7