ผลของโปรแกรมการส่งเสริมเจตคติต่อผู้สูงอายุของนักศึกษาพยาบาลต่อพฤติกรรมการดูแลผู้สูงอายุอย่างเอื้ออาทร

บทคัดย่อ

           การวิจัยครั้งนี้เป็นการวิจัยกึ่งทดลอง วัตถุประสงค์ 1) เพื่อเปรียบเทียบพฤติกรรมการดูแลผู้สูงอายุอย่างเอื้ออาทรของนักศึกษาพยาบาล ระหว่างกลุ่มทดลองที่ได้รับโปรแกรมการส่งเสริมเจตคติต่อผู้สูงอายุกับกลุ่มควบคุมที่ได้รับการจัดการเรียนการสอนภาคปฏิบัติตามมาตรฐานของรายวิชาปฏิบัติการพยาบาล และ 2) เพื่อเปรียบเทียบพฤติกรรมการดูแลผู้สูงอายุอย่างเอื้ออาทรของนักศึกษาพยาบาลในกลุ่มทดลอง ระหว่างก่อนการทดลอง หลังการทดลอง และระยะติดตามผล ตัวอย่าง คือ นักศึกษาพยาบาลตำรวจ วิทยาลัยพยาบาลตำรวจ จำนวน 56 คน สุ่มตัวอย่างเข้ากลุ่มทดลองและกลุ่มควบคุม กลุ่มละ 28 คน เครื่องมือที่ใช้ในการทดลอง คือ โปรแกรมการส่งเสริมเจตคติต่อผู้สูงอายุ เครื่องมือที่ใช้ในการเก็บรวบรวมข้อมูล คือ แบบประเมินพฤติกรรมการดูแลผู้สูงอายุอย่างเอื้ออาทร มีค่าดัชนีความตรงเชิงเนื้อหาจากผู้เชี่ยวชาญ 3 ท่าน อยู่ระหว่าง .67 - 1.00 และมีค่าสัมประสิทธิ์แอลฟาครอนบาคเท่ากับ .92 วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้สถิติบรรยายและสถิติอ้างอิง ได้แก่ Independent t-test และ Repeated Measure ANOVA

           ผลการวิจัยพบว่า นักศึกษาพยาบาลตำรวจกลุ่มทดลองภายหลังได้รับโปรแกรมและระยะติดตามผลมีค่าเฉลี่ยพฤติกรรมการดูแลผู้สูงอายุอย่างเอื้ออาทรสูงกว่ากลุ่มควบคุมอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 และภายในกลุ่มทดลองมีค่าเฉลี่ยพฤติกรรมการดูแลผู้สูงอายุอย่างเอื้ออาทรแตกต่างกันตามช่วงเวลา อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 และเพิ่มมากที่สุดในระยะติดตามผล

           ดังนั้น โปรแกรมการส่งเสริมเจตคติต่อผู้สูงอายุสามารถนำไปพัฒนาพฤติกรรมการดูแลอย่างเอื้ออาทรในนักศึกษาพยาบาล หรือผู้มีหน้าที่ดูแลผู้สูงอายุ หรือผู้ป่วยเรื้อรัง เช่น ผู้ดูแลผู้สูงอายุใน Nursing Home ศูนย์ดูแลผู้ป่วยโรคเรื้อรัง เป็นต้น