The Effects of Promoting Self-Care Program to Knowledge, Self-efficacy, and Self-care Behaviors of Patients with Hip Surgery at Orthopedics Ward, Songkhla Hospital
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
This one group pre-posttest design quasi-experimental research aimed to study the effects of self-care promoting program on knowledge, self-efficacy, and self-care behaviors of patients with hip surgery. Twenty-seven patients with hip surgery at Orthopedics Ward, Songkhla Hospital, were selected to participate in this study. Research instruments were 1) The promoting program on self-care behaviors for patient with hip surgery and 2) questionnaires related to hip surgery comprised of four parts: socio-demographic data, knowledge of self-care, self-efficacy, and self-care behaviors of the patients with hip surgery which were verified the content validity by three experts. The result of self-care knowledge questionnaires that used K-R 20 formula for reliability value was .74. Self-efficacy and self-care behavior questionnaires were tested by Cronbach’s Alpha coefficient and resulted in .84 and .89 respectively. Data were analyzed by descriptive statistics and paired t-test.
The study revealed that after implementing the self-care promoting program, the scores of knowledge, self-efficacy in self-care and self-care behaviors related to hip surgery were higher in statistical significance.
Nurses may implement this self-care promoting program to patients with hip surgery for better recovery outcomes after the operation.
Downloads
Article Details
Content and information published in the Journal of Prachomklao College of Nursing, Phetchaburi Province are the comment and responsibility of the authors. Articles, information, images, etc. published in this journal are the copyright of the Journal of Prachomklao College of Nursing, Phetchaburi Province. If any person or entity wants to take all or part of it for publication for any purposes, please reference the Journal of Prachomklao College of Nursing, Phetchaburi Province.
References
ชญานันทน์ ช่วยบุดดา, ศิริพรรณ ศรีเปารยะ, และเพ็ญศรี ยาวส่ง. (2552). ผลของโปรแกรมการส่งเสริมการรับรู้สมรรถนะแห่งตนต่อพฤติกรรมการป้องกันการหักซ้ำของผู้ป่วยกระดูกต้นขาหักที่ได้รับการผ่าตัดใส่โลหะยึดตรึงภายใน โรงพยาบาลกระบี่. กระบี่เวชสาร, 2(2), 9-16.
ธนพร รัตนาธรรมวัฒน์, และทัศนา ชูวรรธนะปกรณ์. (2561). ผลของโปรแกรมการจัดการตนเองของบุคคลและครอบครัวต่อความสามารถในการทำหน้าที่ของร่างกายของผู้สูงอายุกระดูกสะโพกหัก. วารสารพยาบาลตำรวจ, 10(2), 289-295.
เพ็ญศรี เลาสวัสดิ์ชัยกุล, และบังอร ชาตริยานุโยค. (2554). ผลลัพธ์ของการใช้แนวปฏิบัติการพยาบาลคลินิกในผู้ป่วยที่ได้รับการผ่าตัด เปลี่ยนข้อสะโพกเทียม: การศึกษาเปรียบเทียบย้อนหลัง. รามาธิบดีพยาบาลสาร, 17(1), 20-35.
วิภาพร ลีเลิศมงคลกุล, สุพร ดนัยดุษฎีกุล, วัลย์ลดา ฉันท์เรืองวณิชย์, และพัชรพล อุดมเกียรติ. (2556). ความสัมพันธ์ระหว่างดัชนีมวลกาย ความเจ็บปวดและการสนับสนุนทางสังคมกับการปฏิบัติกิจวัตรประจำวันในระยะฟื้นตัว ในผู้ป่วยผ่าตัดเปลี่ยนข้อสะโพกเทียม. วารสารพยาบาลศาสตร์, 31(2), 26-37.
วีณา วงษ์งาม, กนกพร สุคำวัง, และภารดี นานาศิลป์. (2557). ผลของการพยาบาลแบบสนับสนุนและให้ความรู้ต่อพฤติกรรมการดูแลตนเองของผู้สูงอายุที่ทีกระดูกสะโพกหักระยะพักฟื้น. พยาบาลสาร, 41(2), 72-82.
สุชีลา จันทร์วิทยานุชิต. (2554). The challenging treatment in osteoporosis patient. ใน สมาคมรูมาติสซั่มแห่งประเทศไทย, การประชุมวิชาการสมาคมรูมาติสซั่มแห่งประเทศไทย ประจำปี พ.ศ.2554 (pp. 19-21). กรุงเทพฯ: สมาคมรูมาติสซั่มแห่งประเทศไทย.
สุวคล โกสีย์ไกรนิรมล, วัลย์ลดา ฉันท์เรืองวณิชย์, อรพรรณ โตสิงห์, และชลเวช ชวศิริ. (2553). ผลของโปรแกรมการส่งเสริมสมรรถนะของตนเองต่อการรับรู้สมรรถนะของตนเอง การปฏิบัติกิจวัตรประจำวันและการเคลื่อนไหวของลำไส้ของผู้ป่วยที่ได้รับการผ่าตัดกระดูกสันหลังระดับบั้นเอว. วารสารพยาบาลศาสตร์, 28(2), 58-66.
เสาวภา อินผา (2550). โปรแกรมการดูแลตนเองสำหรับผู้ป่วยเปลี่ยนข้อสะโพกเทียม โรงพยาบาลศิริราช (วิทยานิพนธ์ ปริญญาวิทยาศาสตรมหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยมหิดล, นครปฐม.
หน่วยสถิติ โรงพยาบาลสงขลา. (2563). สถิติผู้ป่วย พ.ศ. 2560 - พ.ศ. 2562. สงขลา: โรงพยาบาลสงขลา.
Abbas, A. K., Murtaza, G., Umer, M., Rashid, H., & Qadir, I. (2012). Complications of total hip replacement. Journal of the College of Physicians and Surgeons Pakistan, 22(9), 575-578.
American Academic of Orthopedic Surgeons. (2014). American academy of orthopaedical surgeons clinical practice guideline on management of hip fractures in the elderly. Retrieved from https://www.guidelinecentral.com/summaries/american-academy-of-orthopaedic-surgeons-clinical-practice-guideline-on-management-of-hip-fractures-in-the-elderly/#section-society.
Bandura, A. (1977). Self-Efficacy: Toward a unifying theory of behavior change. Psychology Review Issues, 84(2), 191-215.
Bertram, M., Norman, R., Kemp, L., & Vos, T. (2011). Review of the long –term disability association with hip fracture. Injury Prevention, 17(6), 365-370.
Brauer, C. A., Coca-Perraillon, M., Cutler, D. M., & Rosen, A. B. (2009). Incidence and mortality of hip fractures in the United States. Journal of American Medical Association, 302(14), 1573-1579.
Cheng, S. Y., Levy, A. R., Lefaivre, K. A., Guy, P., Kuramoto, L., & Sobolev, B. (2011). Geographic trends in incidence of hip fractures: A comprehensive literature review. Osteoporosis International, 22(10), 2575–2586.
Cushner, F., Agnelli, G., Fitzgerald, G., & Warwick, D. (2010). Complications and functional outcomes after total hip arthroplasty and total knee arthroplasty: Results from the Global Orthopaedic Registry (GLORY). American Journal of Orthopedics, 39(9), 22-28.
Feng, L., Scherer, S. C., Tan, B. Y., Chan, G., Fong, N. P., & Ng, T. P. (2010). Comorbid cognitive impairment and depression is a significant predictor of poor outcomes in hip fracture rehabilitation. The Psychologist, 22(2), 246-253.
Lee, S. J., & Reeves, T. C. (2007). Edgar Dale: A significant contributor to the field of educational technology. Educational Technology, 47(6), 56-59.
Mak, J. C. S., Cameron, I. D., & March, L. M. (2010). Evidence-based guidelines for the management of hip fractures in older persons: An update. The Medical Journal of Australia, 192(1), 37-41.
Marques, A., Lourenco, O., & Da Silva, J. A. P. (2015). The burden of osteoporotic hip fractures in Portugal:Costs, health related quality of life and mortality. Osteoporosis International, 26(Suppl2), 2623-2630.
Nikkel, L. E., Fox, E. J., Black, K. P., Davis, C., Andersen, L., & Hollenbeak, C. S. (2012). Impact of comorbidities on hospitalization costs following hip fracture. The Journal of Bone & Joint Surgery, 94(1), 9-17.
Phadungkiat, S., Chariyalertsak, S., Rajatanavin, R., Chiengthong, K., Suriyawongpaisal, P., & Woratanarat, P. (2002). Incidence of hip fracture in Chiang Mai. Journal of Medical Association of Thailand, 85(5), 565-571.
Polit, D. F., & Beck, C. T. (2018). Essentials of nursing research: appraising evidence for nursing practice (9th ed). Philadelphia, PA: Wolters Kluwer.
Scottish Committee for Orthopaedics and Trauma, Royal College of Emergency Medicine National Board for Scotland, & British Geriatrics Society. (2018). Scottish standards of care for hip fracture patients 2018. Retrieved from https://www.shfa.scot.nhs.uk/_ docs/2018/ Scottish-standards-of-care-for-hip-fracture-patients-2018.pdf
Taylor, N. F., Harding, K. E., Dowling, J., & Harrison, G. (2010). Discharge planning for patients receiving rehabilitation after hip fracture: A qualitative analysis of physiotherapists’ perceptions. Journal Disability and Rehabilitation, 32(6), 492-499.
Taylor, D. C. M., & Hamdy, H. (2013). Adult learning theories: Implications for learning and teaching in medical education: AMEE Guide No.83. Medical Teacher, 35(11), e1561-1572.
Wallace, S., & Ellington, B. J. (2014). Factors affecting postsurgery hip fracture recovery. Journal of Osthopaedics, Trauma and Rehabilitation, 18, 54-58.
Wills, T. A., & Ainette, M. C. (2012). Social networks and social support. In A. Baum, T. A. Revenson, & J. Singer (Eds.), Handbook of health psychology (pp. 465–492). Washington DC: Psychology Press.
