ผลของโปรแกรมการสอนที่มีต่อความรู้ พฤติกรรมการดูแลตนเอง และคุณภาพชีวิตของผู้ใหญ่ที่เป็นโรคหืด ในแผนกผู้ป่วยนอก โรงพยาบาลโพนทอง

บทคัดย่อ

วัตถุประสงค์วิจัย: เพื่อศึกษาผลของโปรแกรมการสอนต่อความรู้ พฤติกรรมการดูแลตนเอง และคุณภาพชีวิตของผู้ป่วยโรคหืด โรงพยาบาลโพนทอง  จังหวัดร้อยเอ็ด

รูปแบบการวิจัย : วิจัยกึ่งทดลอง (Quasi – Experimental research) 

วัสดุและวิธีการวิจัย : กลุ่มตัวอย่างกลุ่มตัวอย่าง คือ ผู้ป่วยโรคหืด ที่เคยเข้ารับการรักษาที่ห้องฉุกเฉินด้วยอาการหอบรุนแรงและเคยรับไว้นอนรักษาในโรงพยาบาล เครื่องมือที่ใช้ในการทดลอง คือโปรแกรมการสอนโรคหืด และคู่มือการดูแลตนเองสำหรับผู้ป่วยโรคหืด ตรวจสอบความตรงตามเนื้อหา โดยให้ผู้ทรงคุณวุฒิ จำนวน 5 ท่าน และตรวจสอบความเชื่อมั่นด้วยสูตรคูเดอร์ ริชาด์สัน (KR-20) ได้ค่าความเชื่อมั่นของแบบทดสอบความรู้เท่ากับ .70 แบบสอบถามพฤติกรรมการดูแลตนเองได้ค่าความเชื่อมันเท่ากับ .80  แบบวัดดัชนีคุณภาพชีวิต หาความเชื่อมั่นด้วยสูตรสัมประสิทธิ์แอลฟาของครอนบาค เท่ากับ .84 วิเคราะห์ข้อมูลด้วยการแจกแจงความถี่ ค่าเฉลี่ย ร้อยละ และใช้สถิติทดสอบที (Paired t-test)

ผลการวิจัย : พบว่า กลุ่มตัวอย่างหลังได้รับโปรแกรมการสอน มีค่าเฉลี่ยคะแนนความรู้เกี่ยวกับโรคหืดเท่ากับ 9.04 ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐานเท่ากับ 1.02 สูงกว่าก่อนได้รับโปรแกรมการสอน ที่มีค่าเฉลี่ยคะแนนความรู้ความเข้าใจเกี่ยวกับโรคหืด 6.92 ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน 1.73 มีค่าเฉลี่ยคะแนนพฤติกรรมการดูแลตนเอง 18.08 ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐานเท่ากับ 1.99 ซึ่งสูงกว่าก่อนได้รับโปรแกรมการสอน ที่มีค่าเฉลี่ยคะแนนพฤติกรรมการดูแลตนเอง 13.04 ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน 1.81 และ มีค่าเฉลี่ยคะแนนคุณภาพชีวิตของผู้ป่วยโรคหอบหืด 1,539.00 ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐานเท่ากับ 138.23 ซึ่งสูงกว่าก่อนได้รับโปรแกรมการสอน ที่มีค่าเฉลี่ยคะแนนคุณภาพชีวิตของผู้ป่วยโรคหืด 1,200.04 ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน 120.75 อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ (<.001)

สรุปและข้อเสนอแนะ : ควรมีการนำโปรแกรมการสอนที่พัฒนาจากการศึกษาครั้งนี้ไปประยุกต์ใช้ ในคลินิกผู้ป่วยโรคหืด แผนกผู้ป่วยนอก เนื่องจากเป็นโปรแกรมที่มีสามารถปรับเปลี่ยนยืดหยุ่นได้ ตามบริบทของหน่วยงานและผู้ป่วย และการจัดกิจกรรมกลุ่ม