การประเมินการเกิดภาวะผิวหนังลอกแตกเป็นแผลเปียก (Moist desquamation) ของผู้ป่วยมะเร็ง ปากมดลูกที่ได้รับรังสีรักษา หรือรังสีรักษาร่วมกับให้ยาเคมีบำบัด โรงพยาบาลมะเร็งลพบุรี

บทคัดย่อ

การวิจัยเชิงพรรณนาครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อประเมินการเกิดภาวะผิวหนังลอกแตกเป็นแผลเปียกในผู้ป่วยมะเร็งปากมดลูก ที่ได้รับรังสีรักษาหรือรังสีรักษาร่วมกับให้ยาเคมีบำบัด กลุ่มตัวอย่างได้แก่ ผู้ป่วยผู้ป่วยมะเร็งปากมดลูกที่อยู่ระหว่างได้รับรังสีรักษา หรือรังสีรักษาร่วมกับให้ยาเคมีบำบัด โรงพยาบาลมะเร็งลพบุรี เลือกแบบเจาะจง คำนวณขนาดตัวอย่างได้ 57 คน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยได้แก่แบบสอบถาม ซึ่งประกอบด้วยข้อมูล 3 ส่วน คือ ข้อมูลทั่วไป  ภาวะแทรกซ้อนหลังได้รับการฉายรังสีรักษา หรือรังสีรักษาร่วมกับให้ยาเคมีบำบัด  เก็บรวบรวมข้อมูลโดยประเมินลักษณะผิวหนังบริเวณที่ได้รับรังสีรักษาของผู้ป่วยมะเร็งปากมดลูกตั้งแต่แรกรับจนกระทั่งผู้ป่วยฉายรังสีครบ ในระหว่างเดือนพฤษภาคม - กรกฎาคม 2564 วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้สถิติพรรณนาได้แก่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน ผลการศึกษาการเกิดภาวะผิวหนังลอกแตกเป็นแผลเปียก ของผู้ป่วยมะเร็งปากมดลูกที่ได้รับรังสีรักษา หรือรังสีรักษาร่วมกับให้ยาเคมีบำบัด พบว่า เกิดภาวะผิวหนังลอกแตกเป็นแผลเปียกร้อยละ 3.5 ผู้ป่วยทั้งหมดได้รับการดูแลผิวหนังอย่างถูกวิธีมีแนวทางที่เป็นมาตรฐานและได้รับประเมินผิวหนังอย่างต่อเนื่องสัปดาห์ละ 3 ครั้ง ส่วนใหญ่ได้รับการฉายรังสีรักษาครบตามแผนการรักษาโดยไม่เกิดภาวะผิวหนังลอกแตกเป็นแผลเปียก ถึงร้อยละ 96.5 ผลการศึกษานี้แสดงให้เห็นว่าการปฏิบัติตามแนวทางการดูแลผิวหนังระหว่างได้รับรังสีรักษาที่เป็นมาตรฐาน  การส่งเสริมการปฏิบัติตัวเพื่อให้ผู้ป่วยสามารถดูแลตนเองได้อย่างถูกต้องเหมาะสม มีส่วนช่วยให้ลดการเกิดภาวะ ผิวหนังลอกแตกเป็นแผลเปียกได้ ทำให้ผู้ป่วยได้รับรังสีรักษาต่อเนื่อง  และมีคุณภาพชีวิตที่ดีขึ้น