ผลของการปนเปื้อนน้ำลาย และระยะเวลาการปรับสภาพผิวเคลือบฟันซ้ำต่อกำลังแรงยึดเฉือนของสารผนึกหลุมและร่องฟันชนิดชอบน้ำ: การศึกษาในห้องปฏิบัติการ

บทคัดย่อ

วัตถุประสงค์เพื่อศึกษาค่าเฉลี่ยกำลังแรงยึดเฉือนของสารผนึกหลุมและร่องฟันชนิดชอบน้ำ เมื่อมีการปนเปื้อนน้ำลายที่ระยะเวลา 5 (C5) และ 30 (C30) วินาทีและการปรับสภาพผิวเคลือบฟันซ้ำที่เวลา 5 (E5) 15 (E15) และ 20 (E20) วินาที โดยทำในฟันกรามน้อยจำนวน 180 ซี่ สุ่มแบ่งเป็น 9 กลุ่ม กลุ่มละ 20 ซี่ ได้แก่ กลุ่มที่ 1 ไม่มีการปนเปื้อนน้ำลายและปฏิบัติตามวิธีที่บริษัทผู้ผลิตกำหนด (Co) กลุ่มที่ 2 C5 กลุ่มที่ 3 C5+E5 กลุ่มที่ 4 C5+E15 กลุ่มที่ 5 C5+E20 กลุ่มที่ 6 C30 กลุ่มที่ 7 C30+E5 กลุ่มที่ 8 C30+E15 กลุ่มที่ 9 C30+E20 ทำการผนึกหลุมและร่องฟัน จากนั้นนำชิ้นงานไปแช่ในเครื่องควบคุมอุณหภูมิแบบร้อนเย็นเป็นจังหวะที่อุณหภูมิ 5 องศาเซลเซียสสลับกับ 55 องศาเซลเซียสจำนวน 5,000 รอบ นำชิ้นงานไปหาค่ากำลังแรงยึดเฉือนด้วยเครื่องทดสอบชนิดสากล ผลการศึกษา พบว่าค่าเฉลี่ยกำลังแรงยึดเฉือนของกลุ่มที่ 1 สูงกว่ากลุ่มที่ 2 และกลุ่มที่ 6 ซึ่งเป็นกลุ่มที่ปนเปื้อนน้ำลายอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p<0.05) กลุ่มที่ 2-5 มีความแตกต่างกันอย่างไม่มีนัยสำคัญทางสถิติ (p>0.05)  ขณะที่ภายในกลุ่มที่ 6-9 พบว่ากลุ่มที่ 6 ต่ำกว่ากลุ่มที่ 8 อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p<0.05) จึงสรุปได้ว่า การปนเปื้อนน้ำลายส่งผลให้ค่ากำลังแรงยึดเฉือนของสารผนึกหลุมและร่องฟันชนิดชอบน้ำลดลงและการปรับสภาพผิวเคลือบฟันด้วยกรดซ้ำก่อนผนึกหลุมและร่องฟัน มีผลให้ค่ากำลังแรงยึดเฉือนสูงขึ้นอย่างมีนัยสำคัญ ดังนั้นหากมีการปนเปื้อนน้ำลายควรทำการปรับสภาพผิวเคลือบฟันด้วยกรดซ้ำก่อนผนึกหลุมและร่องฟันเพื่อให้การผนึกหลุมและร่องฟันมีการยึดติดที่ดีที่สุด