ความสัมพันธ์ระหว่างแรงจูงใจ กับสมรรถนะหลักในการปฏิบัติงาน ของนักวิชาการสาธารณสุขในหน่วยบริการระดับปฐมภูมิ จังหวัดตรัง

บทคัดย่อ

การศึกษาครั้งนี้เป็นการศึกษาเชิงพรรณนา มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาระดับแรงจูงใจ สมรรถนะหลักในการปฏิบัติงาน และความสัมพันธ์ระหว่างแรงจูงใจกับสมรรถนะหลักในการปฏิบัติงานของนักวิชาการสาธารณสุขในหน่วยบริการระดับปฐมภูมิ จังหวัดตรัง กลุ่มตัวอย่าง จำนวน 136 คน โดยการสุ่มแบบชั้นภูมิ เครื่องมือวิจัยเป็นแบบสอบถามประกอบด้วย ข้อมูลทั่วไป แรงจูงใจ และสมรรถนะในการปฏิบัติงานของนักวิชาการสาธารณสุข วิเคราะห์หาค่าความเชื่อมั่น ของแบบสอบถามแรงจูงใจในการ ปฏิบัติงานของนักวิชาการสาธารณสุข และสมรรถนะในการปฏิบัติงานของนักวิชาการสาธารณสุขทั้งฉบับเท่ากับ 0.92 วิเคราะห์ ข้อมูลด้วยสถิติเชิงพรรณนาและสัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์ของเพียร์สัน
ผลการวิจัย พบว่า กลุ่มตัวอย่างมีระดับแรงจูงใจในการปฏิบัติงานของนักวิชาการสาธารณสุขในหน่วยบริการระดับ ปฐมภูมิ อยู่ในระดับมาก (M = 4.11, SD = 0.42) และระดับสมรรถนะหลักในการปฏิบัติงานของนักวิชาการสาธารณสุขในหน่วย บริการระดับปฐมภูมิ จังหวัดตรัง อยู่ในระดับมาก (M = 4.41, SD = 0.35) แรงจูงใจมีความสัมพันธ์เชิงบวกในระดับสูงกับสมรรถนะ หลักในการปฏิบัติงานของนักวิชาการสาธารณสุขในหน่วยบริการระดับปฐมภูมิ อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01
ดังนั้น องค์กรจึงควรส่งเสริมให้มีความก้าวหน้าในหน้าที่การงาน การสร้างแรงจูงใจ และความมั่นคงในชีวิตบุคลากรที่ ปฏิบัติงานในตำแหน่งนักวิชาการสาธารณสุข เช่น การเลื่อนขั้นเงินเดือน การได้เลื่อนตำแหน่งที่สูงขึ้น และศึกษาหาความรู้เพิ่มเติม