การศึกษาเปรียบเทียบพฤติกรรมการดูแลอย่างเอื้ออาทรต่อผู้ป่วยสูงอายุของนักศึกษาพยาบาลตำรวจ

บทคัดย่อ

การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาและเปรียบเทียบพฤติกรรมการดูแลอย่างเอื้ออาทรต่อผู้ป่วยสูงอายุของนักศึกษา พยาบาล วิทยาลัยพยาบาลตำรวจ กลุ่มตัวอย่างคัดเลือกอย่างจำเพาะเจาะจง คือ นักศึกษาพยาบาลตำรวจ ปีการศึกษา 2563 ชั้นปีที่ 2, 3 และ 4 จำนวน 180 คน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยคือแบบวัดพฤติกรรมการดูแลอย่างเอื้ออาทรของนักศึกษาพยาบาล ของภรณี เลื่องอรุณ และคณะ ค่าดัชนีความตรงเชิงเนื้อหา .89 ค่าสัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์แบบครอนบาค .95 วิเคราะห์ข้อมูล โดยใช้สถิติเชิงพรรณนา ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และการวิเคราะห์ความแตกต่างของค่าเฉลี่ยด้วย One-way ANOVA และ Post Hoc test

ผลการวิจัยพบว่า พฤติกรรมการดูแลอย่างเอื้ออาทรต่อผู้ป่วยสูงอายุโดยรวมของนักศึกษาพยาบาลอยู่ในระดับมากที่สุด (M = 4.62, S.D. = .39) โดยชั้นปีที่ 2 มีระดับค่าเฉลี่ยมากที่สุด รองลงมาเป็นชั้นปีที่ 3 และ 4 ตามลำดับ (M= 4.69, 4.67 และ 4.48 S.D. = .31, .41 และ .43 ตามลำดับ) เมื่อเปรียบเทียบพฤติกรรมการดูแลอย่างเอื้ออาทรต่อผู้ป่วยสูงอายุของนักศึกษาพยาบาล ทั้ง 3 ชั้นปี พบความแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 และพิจารณารายด้าน พบว่า มี 3 องค์ประกอบแตกต่างกัน อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 ได้แก่ ด้านการสนับสนุนประคับประคองจิตใจและจิตวิญญาณ ชั้นปีที่แตกต่างกันได้แก่ ชั้นปีที่ 2 กับ ชั้นปีที่ 4 (M = 4.71 และ 4.46 S.D. = .35 และ .47) และชั้นปีที่ 3 กับชั้นปีที่ 4 (M = 4.73 และ 4.46 S.D. = .44 และ .47) ส่วนการสื่อสารอย่างมีประสิทธิภาพ และการเคารพในบุคคล ชั้นปีที่แตกต่างกันได้แก่ ชั้นปีที่ 2 กับ ชั้นปีที่ 4 (M = 4.76 และ 4.51 S.D. = .32 และ .45, M = 4.77 และ 4.59 S.D. = .26 และ .41) ดังนั้นการศึกษาหลักสูตรพยาบาลศาสตร์ควรออกแบบ การเรียนการสอนในภาคปฏิบัติที่ส่งเสริมให้นักศึกษาได้มีโอกาสดูแลเอาใจใส่ใกล้ชิดรวมถึงทักษะในการสื่อสารกับผู้ป่วยให้มากขึ้น