ผลของการใช้วัสดุปิดแผลไบโอเซลลูโลสต่อการหายของแผลเรื้อรังหายยาก

บทคัดย่อ

นวัตกรรมเพื่อส่งเสริมกำรหำยของแผลเรื้อรังหำยยำกด้วยกำรใช้วัสดุปิดแผลไบโอเซลลูโลส เป็นภำรกิจท้าทายสำหรับ การปฏิบัติการพยาบาลยุคใหม่ วัตถุประสงค์การวิจัยนี้ เพื่อศึกษาเปรียบเทียบขนาดพื้นที่แผลเรื้อรังหายยากหลังการใช้วัสดุปิดแผล ไบโอเซลลูโลส กลุ่มตัวอย่างคือ แผลเรื้อรังหายยาก 20 แผล ณ คลินิกดูแลแผลเรื้อรังหายยากด้วยเทคโนโลยีขั้นสูง (Advance Wound Care Clinic) โรงพยาบาลทหารระดับตติยภูมิ กรุงเทพมหานคร ประเทศไทย เครื่องมือวิจัยประกอบด้วย 1) แนวปฏิบัติ การดูแลแผลเรื้อรังหายยากโดยการใช้วัสดุปิดแผลไบโอเซลลูโลส 2) แบบบันทึกข้อมูลส่วนบุคคล 3) แบบบันทึกวิธีการทำแผลเรื้อรัง หายยากโดยการใช้วัสดุปิดแผลไบโอเซลลูโลส 4) โปรแกรมคอมพิวเตอร์ประมวลผลขนำดพื้นที่แผลเรื้อรังหายยากภาพผ่านบนจอ มือถือ (Tissue Analytic Platform) ผลการศึกษาเมื่อเปรียบเทียบค่าเฉลี่ยขนาดพื้นที่แผลเรื้อรังหายยาก ระหว่างสัปดาห์แรกกับ สัปดาห์ที่ 2, 3, และ 4 หลังการใช้วัสดุปิดแผลไบโอเซลลูโลส พบขนาดพื้นที่แผลเล็กลงตามลำดับ (mean difference = -0.65, -0.62, และ -2.40) ตลอดจนพบความแตกต่างของขนาดพื้นที่แผลเรื้อรังหายยากอย่างมีนัยสำคัญทสงสถิติ ระหว่างสัปดาห์แรกกับ สัปดาห์ที่ 4 (t = -2.90, p < .01) โดยไม่พบภาวะแทรกซ้อนและอาการแพ้ใดๆ ซึ่งการหายของแผลเป็นลักษณะแผลแดงดี มีความชุ่มชื้น เนื้อตายที่ต้องตัดแต่งลดลง และโดยรวมแผลตื้นขึ้นและขนาดพื้นที่เล็กลง ดังนั้นการใช้วัสดุปิดแผลไบโอเซลลูโลส มีผลส่งเสริมการหายของแผลเรื้อรังหายยากได้