ปัจจัยที่มีความสัมพันธ์ต่อการเสียชีวิตหลังเกิดภาวะกระดูกข้อสะโพกหักในผู้สูงอายุ ในจังหวัดบึงกาฬ

บทคัดย่อ

กระดูกข้อสะโพกหักในผู้สูงอายุ เป็นปัญหาสำคัญทางสาธารณสุข มีผลต่อการทุพพลภาพ และอัตราการเสียชีวิตที่เพิ่มขึ้นการศึกษานี้เป็นการศึกษาเชิงพรรณนาย้อนหลัง มีวัตถุประสงค์ เพื่อศึกษาปัจจัยที่มีความสัมพันธ์ต่อการเสียชีวิต หลังเกิดภาวะกระดูกข้อสะโพกหักในผู้สูงอายุ กลุ่มตัวอย่าง คือ ผู้สูงอายุที่ได้รับการวินิจฉัยว่า กระดูกข้อสะโพกหัก (Femoral neck fracture, Peritrochanteric fracture of femur) ที่เข้ารับการรักษาที่โรงพยาบาลบึงกาฬแบบผู้ป่วยในระหว่างวันที่ 1 มกราคม 2559 - 31 ธันวาคม 2563 จำนวน 250 รายโดยเก็บรวบรวมข้อมูลจากแฟ้มประวัติผู้ป่วย ภาพถ่ายเอ็กซเรย์และข้อมูลจากสำนักงานทะเบียนราษฎร์เทศบาลเมืองบึงกาฬวิเคราะห์ข้อมูลด้วยสถิติเชิงพรรณนา คือ ค่าความถี่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และสถิติวิเคราะห์ คือ Chi-square ผลการศึกษาพบว่า อัตราการเกิดภาวะกระดูกข้อสะโพกหักในผู้สูงอายุที่เข้ารับการรักษาที่โรงพยาบาลบึงกาฬแบบผู้ป่วยในคิดเป็น 5.93 ต่อ 100,000 ประชากร เป็นเพศชาย ร้อยละ 31.60 เพศหญิง ร้อยละ68.40 อายุเฉลี่ย 77 ปี (S.D. = 8.80) แบ่งเป็นกระดูกต้นขาส่วนคอร้อยละ 41.60 กระดูกต้นขาส่วนต้นร้อยละ 58.40 เสียชีวิตหลังจากกระดูกข้อสะโพกหักภายใน 1 ปี 58 ราย คิดเป็นร้อยละ 23.20 ปัจจัยที่มีความสัมพันธ์ต่อการเสียชีวิตหลังหลังเกิดภาวะกระดูกข้อสะโพกหักในผู้สูงอายุ คือ ผู้ป่วยที่มีอายุมากกว่า 80 ปี มีอัตราการเสียชีวิตร้อยละ 31.20 (p=0.034) และผู้ป่วยที่ได้รับการรักษาโดยวิธีไม่ผ่าตัด มีอัตราการเสียชีวิตร้อยละ 27.70 (p=0.004)