Effects of the 5-Dimensional Happiness Program on Preventing Depression in Older Adults in Saluang Sub-district, Chiang Mai Province: Integrating the Family Health Concept for Mental Health Promotion
Keywords:
Older adults, Depression, 5-Dimensional Happiness Program, Family, Family HealthAbstract
The objective of this study was to evaluate the effects of the Five-Dimension Happiness Program among older adults at risk of depression. The sample comprised 163
older adults residing in Saluang Subdistrict, Chiang Mai Province. This study employed a
quasi-experimental, one-group pretest-posttest design. The program was implemented over an eight-week period. Data were collected before and after the intervention using the Thai Geriatric Depression Scale-15 (TGDS-15), the World Health Organization Quality of Life Instrument–Older Adults Module (WHOQOL-OLD), and a mental health-promoting behavior assessment tool, which had a content validity index (IOC) ranging from 0.80 to 1.00. Data were analyzed using paired
t-test and Chi-square test.
The results revealed that after participating in the program, the mean depression score significantly decreased from 7.8 (S.D. = 2.6) to 4.1 (S.D. = 2.3) (t = 13.45, p < .001). The mean quality of life score significantly increased from 65.2 (S.D. = 7.3) to 75.6 (S.D. = 6.8) (t = 11.89,
p < .001). The total mean score for mental health-promoting behaviors significantly
increased from 18.5 (S.D. = 4.7) to 25.2 (S.D. = 5.1) (t = 15.76, p < .001). Analysis of individual dimensions of mental health-promoting behaviors indicated significant improvements in regular
exercise, mindfulness meditation, daily communication with family members, sufficient
sleep, and reduction or cessation of smoking and alcohol consumption. In conclusion, the
Five-Dimension Happiness Program effectively reduced depression and enhanced quality of life and mental health-promoting behaviors among older adults.
References
กรมกิจการผู้สูงอายุ. (2568). ข้อมูลสถิติผู้สูงอายุไทย พ.ศ. 2568. สืบค้นเมื่อ 13 กรกฎาคม 2568, จากhttps://www.dop.go.th/th/statistics_page?cat=1&id=2569
กรมสุขภาพจิต. (2551). คู่มือแบบประเมินคุณภาพชีวิตผู้สูงอายุไทย (WHOQOL-OLD). นนทบุรี: กรสุขภาพจิต.กระทรวงการพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์. (2564). สถานการณ์ผู้สูงอายุไทย พ.ศ. 2564สืบค้นเมื่อ 28 มีนาคม 2568, จาก https://www.m-society.go.th/ewtadmin/ewt/m_soc/ewt
_dl_link.php?nid=30616
กองกิจการสังคมผู้สูงอายุ กรมกิจการผู้สูงอายุ กระทรวงการพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์. (2560). รายงานผลการสำรวจทัศนคติที่มีต่อการให้ความช่วยเหลือผู้สูงอายุของประชาชนในกรุงเทพมหานครที่มีต่อผู้สูงวัย (ตั้งแต่ 60 ปีขึ้นไป). กรุงเทพฯ: กรมกิจการผู้สูงอายุ.
กรณีทิพย์ สืบสานรัตน์. (2565). รายงานผลการวิจัยเรื่องการพัฒนารูปแบบการออกกำลังกายแบบบูรณาการที่เหมาะสมสำหรับผู้สูงอายุ. เชียงใหม่: มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่ วิทยาลัยพยาบาล.
จิรายุ แก้วกาหลง, และกรรณวิษณ์ ช่วยอุปการ. (2566). แนวทางการเสริมสร้างความผาสุกทางจิตวิญญาณของผู้สูงอายุตามหลักพุทธธรรม ตำบลนาเสียว อำเภอเมืองชัยภูมิ จังหวัดชัยภูมิ. วารสารพุทธนวัตกรรมและการจัดการ, 6(6), 67–80.
ฉัตรศิริ วิภาวิน, และนันทิยา เรืองคงจันทร์. (2565). การศึกษาความต้องการด้านเทคโนโลยีและนวัตกรรมที่ส่งผลต่อคุณภาพชีวิตของผู้สูงอายุในตำบลขี้เหล็กและสะลวง อำเภอแม่ริม จังหวัดเชียงใหม่. วารสารวิจัยราชภัฏเชียงใหม่, 23(1), 127–139.
ฉัตรศิริ วิภาวิน, และศศิวิภา มณีศิลป์. (2563). ปัจจัยที่มีความสัมพันธ์ต่อการสร้างเสริมคุณภาพชีวิตของผู้สูงอายุในชุมชนสะลวง-ขี้เหล็ก อำเภอแม่ริม จังหวัดเชียงใหม่. วารสารวิชาการวิทยาลัยสันตพล, 6(2),
–27. สืบค้นจาก https://so05.tci-thaijo.org/index.php/scaj/article/view/227576
ทนงศักดิ์ มุลจันดา, และทัตภณ พละไชย. (2561). ผลการส่งเสริมสุขภาพผู้สูงอายุด้วยสุข 5 มิติ โรงเรียนผู้สูงอายุนาผาง ตำบลห้วย ฯ จังหวัดอำนาจเจริญ. วารสารวิทยาศาสตร์สุขภาพ วิทยาลัยพยาบาลบรมราชชะนี สรรพสิทธิประสงค์, 2(2), 15–29.
เนติยา แจ่มทิม. (2565). ประสิทธิผลของโปรแกรมพัฒนาความสุข 5 มิติในผู้สูงอายุ ตำบลสนามชัย อำเภอเมือง จังหวัดสุพรรณบุรี. วารสารวิทยาลัยพยาบาลบรมราชชนนี สุพรรณบุรี, 5(2), 140–150. สืบค้นเมื่อ 20 มีนาคม 2568, จาก https://he02.tci-thaijo.org/index.php/SNC/article/view/260550
บุรพ พงศ์พัฒนโยธิน. (2562). สถานการณ์ผู้สูงอายุไทย พ.ศ. 2562. กรุงเทพฯ: มูลนิธิสถาบันวิจัยและพัฒนาผู้สูงอายุไทย (มส.ผส.).
พฤทธิ พนาวรรณ, สุธิดา พุ่มพวง, และจินตนา นาคประเสริฐ. (2560). การดูแลผู้สูงอายุระยะยาวแบบมีส่วนร่วมของครอบครัวในชุมชน. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยมหิดล.
มนต์ตี ชัยแก้ว. (2563). การออกกำลังกายสำหรับผู้สูงอายุ. สุพรรณบุรี: มหาวิทยาลัยการกีฬาแห่งชาติ วิทยาเขตสุพรรณบุรี.
สื่อออนไลน์ภาคเหนือเพื่อคุณภาพชีวิตของทุกคน. (2567). เชียงใหม่ป่วยซึมเศร้าสูงสุดภาคเหนือตอนบน ปี 66 ป่วยแล้ว 3.4 หมื่นราย. สืบค้นเมื่อ 28 มีนาคม 2568, จาก https://www.lanner-news.com/news/122045/
สุธรรม นันทมงคลชัย. (2567). ครอบครัวกับการส่งเสริมสุขภาพผู้สูงอายุ (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ: บริษัท อิมเมชั่น อาร์ต จำกัด.
สำนักงานหลักประกันสุขภาพแห่งชาติ กระทรวงสาธารณสุข. (2560). คู่มือการจัดบริการสุขภาพ 3 มิติ สำหรับผู้สูงอายุที่มีภาวะพึ่งพิง. กรุงเทพฯ: สำนักงานหลักประกันสุขภาพแห่งชาติ.
Yesavage, J. A., Brink, T. L., Rose, T. L., Lum, O., Huang, V., Adey, M., & Leirer, V. O. (1982). Development and validation of a geriatric depression screening scale: A preliminary report. Journal of Psychiatric Research, 17(1), 37–49. https://doi.org/10.1016/0022-3956(82)90033-4
World Health Organization. (2006). WHOQOL-OLD: Module for the assessment of quality of life in older adults (WHOQOL-OLD Manual). Geneva: WHO.
Downloads
Published
How to Cite
Issue
Section
License
Copyright (c) 2025 Sirindhorn College of Public Health, Suphanburi
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
1. บทความหรือข้อคิดเห็นใด ๆ ที่ปรากฏในวารสารศาสตร์สาธารณสุขและนวัตกรรม ที่เป็นวรรณกรรมของผู้เขียน บรรณาธิการ ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย
2. บทความที่ได้รับการตีพิมพ์ถือเป็นลิขสิทธิ์ของ วารสารศาสตร์สาธารณสุขและนวัตกรรม
