ผลของการบำบัดด้วยการแก้ปัญหาต่อพฤติกรรมเสี่ยงในการเสพซ้ำของผู้ป่วยติดสารแอมเฟตามีน
คำสำคัญ:
การบำบัดด้วยการแก้ปัญหา, พฤติกรรมเสี่ยงในการเสพสารแอมเฟตามีนซ้ำ, ผู้ป่วยติดสารแอมเฟตามีนบทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้เป็นการวิจัยกึ่งทดลอง เพื่อศึกษาผลของการบำบัดด้วยการแก้ปัญหาต่อพฤติกรรมเสี่ยงในการเสพซ้ำของผู้ป่วยติดสารแอมเฟตามีน กลุ่มตัวอย่างเป็นผู้ป่วยติดสารแอมเฟตามีนที่รับการบำบัดรักษาแบบผู้ป่วยใน โรงพยาบาลสวนปรุง จังหวัดเชียงใหม่ จำนวน 48 คน แบ่งออกเป็นกลุ่มทดลองและกลุ่มควบคุม กลุ่มละ 24 คน เครื่องมือการวิจัยประกอบด้วย การบำบัดด้วยการแก้ปัญหา แบบสอบถามข้อมูลส่วนบุคคล แบบวัดการแก้ปัญหา มีค่าความเชื่อมั่น .83 และแบบคัดกรองประสบการณ์การใช้ยากระตุ้นประสาทกลุ่มแอมเฟตามีน มีค่าความเชื่อมั่น .82 ดำเนินการทดลองและเก็บรวบรวมข้อมูลในช่วงเดือนสิงหาคม 2562 ถึงเดือนมีนาคม 2563 วิเคราะห์ข้อมูลด้วยสถิติความถี่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน Chi-square test, Fisher’s exact test, Mann-Whitney U test, paired t-test และ independent t-test
ผลการวิจัยพบว่า 1) หลังการทดลอง กลุ่มทดลองมีคะแนนเฉลี่ยพฤติกรรมเสี่ยงในการเสพซ้ำต่ำกว่าก่อนการทดลองอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (t = 8.200, p < .001) และ 2) หลังการทดลอง กลุ่มทดลองมีคะแนนเฉลี่ยพฤติกรรมเสี่ยงในการเสพซ้ำไม่แตกต่างจากกลุ่มควบคุม
จากการวิจัยครั้งนี้มีข้อเสนอแนะว่า พยาบาลจิตเวชควรนำการบำบัดด้วยการแก้ปัญหาไปใช้ในการดูแลผู้ป่วยติดสารแอมเฟตามีนที่มารับการบำบัดรักษาในโรงพยาบาล เพื่อลดพฤติกรรมเสี่ยงในการเสพสารแอมเฟตามีนซ้ำของผู้ป่วย
เอกสารอ้างอิง
กุลนรี หาญพัฒนชัยกูร. (2550). การศึกษาเรื่องการติดยาและสารเสพติดซ้ำในผู้ป่วยที่เข้ารับการบำบัดรักษาที่สถาบันธัญญารักษ์ และศูนย์บำบัดยาเสพติดส่วนภูมิภาค 4 ศูนย์ (รายงานผลการวิจัย). ศูนย์บำบัดรักษายาเสพติดขอนแก่น.
นาวิน แพทยานันท์, และอ้อทิพย์ ราษฎร์นิยม. (2554). การวิเคราะห์ต้นทุนทางเศรษฐศาสตร์ในการรับการบำบัดรักษาผู้ติดยาเสพติด ณ สถาบันธัญญารักษ์. วารสารการแพทย์และวิทยาศาสตร์สุขภาพ, 18(1), 8–20.
พันธุ์นภา กิตติรัตนไพบูลย์, และคณะ. (2555). แบบคัดกรองประสบการณ์การใช้ยากระตุ้นประสาทกลุ่มแอมเฟตามีน (the Alcohol, Smoking and Substance Involvement Screening Test–Amphetamine-type stimulants [ASSIST-ATS]) [แผ่นพับ]. ม.ป.ท.
ภัทรรินทร์ ชมภูคำ, สำเนา นิลบรรพ์, และสมพร สุวรรณมาโจ. (2555). การบำบัดรักษาผู้ป่วยสารเสพติดของสถาบันธัญญารักษ์ ในช่วงเวลา 10 ปี (พ.ศ. 2543–2553). วารสารกรมการแพทย์, 37(2), 90–99.
โรงพยาบาลสวนปรุง จังหวัดเชียงใหม่. (2563). สถิติรายงานจำนวนผู้ป่วยติดสารแอมเฟตามีนที่มีพฤติกรรมเสพซ้ำและกลับเข้ารับการรักษา ปี พ.ศ. 2563. เชียงใหม่: ผู้แต่ง.
เลขาธิการสำนักงานคณะกรรมการป้องกันและปราบปรามยาเสพติด. (2562). ป.ป.ส.จับมือ 14 หน่วยงาน เฝ้าระวัง ดูแลผู้ป่วยทางจิตจากการเสพยา. สืบค้นจาก https://www.dmh.go.th/news-dmh/view.asp ?id=29564
สถาบันบำบัดรักษาและฟื้นฟูผู้ติดยาเสพติดแห่งชาติบรมราชชนนี. (2564). สถิติผู้เข้ารับการบำบัดรักษายาบ้าซ้ำ ปีงบประมาณ 2564. สืบค้นจาก http://www.pmnidat.go.th/thai/Index.php?option=com_content&task=view&id=3469&Itemid=0
สำนักงานคณะกรรมการป้องกันและปราบปรามยาเสพติด. (2564). สถิติผู้เข้ารับการบำบัดรักษายาเสพติด ปีงบประมาณ 2564. สืบค้นจาก https://www.oncb.go.th/EBookLibrary/annual%20report%202564.pdf
สุจิตตา ฤทธิ์มนตรี, และกฤตยา แสวงเจริญ. (2554). พฤติกรรมรุนแรงต่อครอบครัวของผู้ใช้ยาบ้า. วารสารพยาบาลศาสตร์และสุขภาพ, 34(3), 48–56.
สุทธิชัย ศิรินวล, ปัทมา สุพรรณกุล, ณรงค์ศักดิ์ หนูสอน, และปราโมทย์ วงศ์สวัสดิ์. (2559). ปัจจัยที่ส่งผลต่อการเสพยาบ้าซ้ำของผู้ผ่านการบำบัด. วารสารวิจัยทางวิทยาศาสตร์สุขภาพ, 10(1), 39–45.
สุวดี ศรีวิเศษ, วัชนี หัตถพนม, สายชล ยุบลพันธ์, สโรชา บางแสน, และอิงคฏา โคตนารา. (2556). กลุ่มบำบัดโดยการแก้ไขปัญหาในผู้ป่วยที่มีภาวะซึมเศร้าและเสี่ยงต่อการฆ่าตัวตาย (รายงานผลการวิจัย). โรงพยาบาลจิตเวชขอนแก่นราชนครินทร์.
Bell, A. C., & D’Zurilla, T. J. (2009). The influence of social problem-solving ability on the relationship between daily stress and adjustment. Cognitive Therapy and Research, 33(5), 439–448. doi:10.1007/s10608-009-9256-8
Burns, N., & Grove, S. K. (2009). The practice of nursing research: Appraisal, synthesis and generation of evidence (6th ed.). St. Louis, MO: Saunders Elsevier.
D’Zurilla, T. J., & Nezu, A. M. (1982). Social problem solving in adults. In P. C. Kendall (Ed.), Advances in cognitive-behavioral research and therapy (pp. 201–274). New York: Academic Press.
D’Zurilla, T. J., & Nezu, A. M. (2010). Problem-solving therapy. In K. S. Dobson (Ed.), Handbook of cognitive-behavioral therapies (pp. 197–225). New York: Guilford Press.
Jones, H. W., Dean, A. C., Price, K. A., & London, E. D. (2016). Increased self-reported impulsivity in methamphetamine users maintaining drug abstinence. The American Journal of Drug and Alcohol Abuse, 42(5), 500–506. doi:10.1080/00952990.2016.1192639
Kronenberg, L. M., Goossens, P. J., van Busschbach, J., van Achterberg, T., & van den Brink, W. (2015). Coping styles in substance use disorder (SUD) patients with and without co-occurring attention deficit/hyperactivity disorder (ADHD) or autism spectrum disorder (ASD). BMC Psychiatry, 15, 159. doi:10.1186/s12888-015-0530-x
Marshall, B. D. L., & Werb, D. (2010). Health outcomes associated with methamphetamine use among young people: A systematic review. Addiction, 105(6), 991–1002. doi:10.1111/j.1360-0443.2010.02932.x
Nezu, A. M., & Nezu, C. M. (Eds.). (2007). Evidence-based outcome research: A practical guide to conducting randomized controlled trials for psychosocial interventions. Oxford University Press.
Polit, D. F., & Beck, C. T. (2008). Nursing research: Generating and assessing evidence for nursing practice (8th ed.). Philadelphia: Wolters Kluwer Health/Lippincott Williams & Wilkins.
Thrash-Williams, B., Karuppagounder, S. S., Bhattacharya, D., Ahuja, M., Suppiramaniam, V., & Dhanasekaran, M. (2016). Methamphetamine-induced dopaminergic toxicity prevented owing to the neuroprotective effects of salicylic acid. Life Sciences, 154, 24–29. doi:10.1016/j.lfs.2016.02.072
Tuliao, A. P., & Liwag, M. E. C. D. (2011). Predictors of relapse in Filipino male methamphetamine users: A mixed methods approach. Journal of Ethnicity in Substance Abuse, 10(2), 162–179. doi:10.1080/15332640.2011.573319
United Nations Office on Drugs and Crime. (2019). World drug report 2021. Retrieved from https://www.unodc.org/res/wdr2021/field/WDR21_Booklet_4.pdf
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2022 วารสารวิทยาลัยพยาบาลพระปกเกล้า จันทบุรี
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เนื้อความ ข้อมูล และรายการอ้างอิงที่ผู้เขียนใช้ในการเขียนบทความเพื่อลงตีพิมพ์ในวารสารวิทยาลัยพยาบาลพระปกเกล้า จันทบุรี ถือเป็นความคิดเห็นและความรับผิดชอบของผู้เขียน คณะผู้จัดทำวารสารไม่จำเป็นต้องเห็นพ้องด้วยหรือร่วมรับผิดชอบ
บทความที่ได้รับการลงตีพิมพ์ในวารสารวิทยาลัยพยาบาลพระปกเกล้า จันทบุรี ถือเป็นลิขสิทธิ์ของวารสารวิทยาลัยพยาบาลพระปกเกล้า จันทบุรี หากหน่วยงานหรือบุคคลใดต้องการนำส่วนหนึ่งหรือทั้งหมดของบทความไปเผยแพร่ต่อเพื่อวัตถุประสงค์ใด ๆ จะต้องได้รับอนุญาตจากบรรณาธิการวารสารก่อน
