Effect of the Problem Solving Therapy on Relapsing Risk Behaviors among Patients with Amphetamine Dependence

Authors

  • Puttachad Srisuwan Faculty of Nursing, Chiang Mai University
  • Sombat Skulphan Faculty of Nursing, Chiang Mai University
  • Hunsa Sethabouppha Sethabouppha Faculty of Nursing, Chiang Mai University

Keywords:

Problem solving therapy, Relapsing risk behaviors, Patients with amphetamine dependence

Abstract

This quasi-experimental research aimed to investigate the effect of the problem solving therapy on relapsing risk behaviors among patients with amphetamine dependence. The participants consisted of 48 patients with amphetamine dependence who received treatment at the in-patient department, Suan Prung Psychiatric Hospital, Chiang Mai Province and were divided into the experimental group (n = 24) and the control group (n = 24). The research instruments included the problem solving therapy, the personal information questionnaire, the Problem Solving Inventory (PSI) with reliability as .83, and the Alcohol, Smoking and Substance Involvement Screening Test–Amphetamine-type stimulants (ASSIST-ATS) with reliability as .82. The implementation and data collection were conducted from August, 2019 to March, 2020. Data were analyzed by frequency, percentage, mean, standard deviation, Chi-square test, Fisher’s exact test, Mann-Whitney U test, paired t-test, and independent t-test.

The research results revealed that 1) after the experiment, the experimental group had statistically significantly lower mean score of relapsing risk behaviors than that of before the experiment (t = 8.200, p < .001); and 2) after the experiment, the mean scores of relapsing risk behaviors between the experimental and control group were not different.

This research suggests that psychiatric nurses should apply this problem solving therapy for caring patients with amphetamine dependence who receive treatment in the hospital in order to reduce relapsing risk behaviors among these patients.

References

กุลนรี หาญพัฒนชัยกูร. (2550). การศึกษาเรื่องการติดยาและสารเสพติดซ้ำในผู้ป่วยที่เข้ารับการบำบัดรักษาที่สถาบันธัญญารักษ์ และศูนย์บำบัดยาเสพติดส่วนภูมิภาค 4 ศูนย์ (รายงานผลการวิจัย). ศูนย์บำบัดรักษายาเสพติดขอนแก่น.

นาวิน แพทยานันท์, และอ้อทิพย์ ราษฎร์นิยม. (2554). การวิเคราะห์ต้นทุนทางเศรษฐศาสตร์ในการรับการบำบัดรักษาผู้ติดยาเสพติด ณ สถาบันธัญญารักษ์. วารสารการแพทย์และวิทยาศาสตร์สุขภาพ, 18(1), 8–20.

พันธุ์นภา กิตติรัตนไพบูลย์, และคณะ. (2555). แบบคัดกรองประสบการณ์การใช้ยากระตุ้นประสาทกลุ่มแอมเฟตามีน (the Alcohol, Smoking and Substance Involvement Screening Test–Amphetamine-type stimulants [ASSIST-ATS]) [แผ่นพับ]. ม.ป.ท.

ภัทรรินทร์ ชมภูคำ, สำเนา นิลบรรพ์, และสมพร สุวรรณมาโจ. (2555). การบำบัดรักษาผู้ป่วยสารเสพติดของสถาบันธัญญารักษ์ ในช่วงเวลา 10 ปี (พ.ศ. 2543–2553). วารสารกรมการแพทย์, 37(2), 90–99.

โรงพยาบาลสวนปรุง จังหวัดเชียงใหม่. (2563). สถิติรายงานจำนวนผู้ป่วยติดสารแอมเฟตามีนที่มีพฤติกรรมเสพซ้ำและกลับเข้ารับการรักษา ปี พ.ศ. 2563. เชียงใหม่: ผู้แต่ง.

เลขาธิการสำนักงานคณะกรรมการป้องกันและปราบปรามยาเสพติด. (2562). ป.ป.ส.จับมือ 14 หน่วยงาน เฝ้าระวัง ดูแลผู้ป่วยทางจิตจากการเสพยา. สืบค้นจาก https://www.dmh.go.th/news-dmh/view.asp ?id=29564

สถาบันบำบัดรักษาและฟื้นฟูผู้ติดยาเสพติดแห่งชาติบรมราชชนนี. (2564). สถิติผู้เข้ารับการบำบัดรักษายาบ้าซ้ำ ปีงบประมาณ 2564. สืบค้นจาก http://www.pmnidat.go.th/thai/Index.php?option=com_content&task=view&id=3469&Itemid=0

สำนักงานคณะกรรมการป้องกันและปราบปรามยาเสพติด. (2564). สถิติผู้เข้ารับการบำบัดรักษายาเสพติด ปีงบประมาณ 2564. สืบค้นจาก https://www.oncb.go.th/EBookLibrary/annual%20report%202564.pdf

สุจิตตา ฤทธิ์มนตรี, และกฤตยา แสวงเจริญ. (2554). พฤติกรรมรุนแรงต่อครอบครัวของผู้ใช้ยาบ้า. วารสารพยาบาลศาสตร์และสุขภาพ, 34(3), 48–56.

สุทธิชัย ศิรินวล, ปัทมา สุพรรณกุล, ณรงค์ศักดิ์ หนูสอน, และปราโมทย์ วงศ์สวัสดิ์. (2559). ปัจจัยที่ส่งผลต่อการเสพยาบ้าซ้ำของผู้ผ่านการบำบัด. วารสารวิจัยทางวิทยาศาสตร์สุขภาพ, 10(1), 39–45.

สุวดี ศรีวิเศษ, วัชนี หัตถพนม, สายชล ยุบลพันธ์, สโรชา บางแสน, และอิงคฏา โคตนารา. (2556). กลุ่มบำบัดโดยการแก้ไขปัญหาในผู้ป่วยที่มีภาวะซึมเศร้าและเสี่ยงต่อการฆ่าตัวตาย (รายงานผลการวิจัย). โรงพยาบาลจิตเวชขอนแก่นราชนครินทร์.

Bell, A. C., & D’Zurilla, T. J. (2009). The influence of social problem-solving ability on the relationship between daily stress and adjustment. Cognitive Therapy and Research, 33(5), 439–448. doi:10.1007/s10608-009-9256-8

Burns, N., & Grove, S. K. (2009). The practice of nursing research: Appraisal, synthesis and generation of evidence (6th ed.). St. Louis, MO: Saunders Elsevier.

D’Zurilla, T. J., & Nezu, A. M. (1982). Social problem solving in adults. In P. C. Kendall (Ed.), Advances in cognitive-behavioral research and therapy (pp. 201–274). New York: Academic Press.

D’Zurilla, T. J., & Nezu, A. M. (2010). Problem-solving therapy. In K. S. Dobson (Ed.), Handbook of cognitive-behavioral therapies (pp. 197–225). New York: Guilford Press.

Jones, H. W., Dean, A. C., Price, K. A., & London, E. D. (2016). Increased self-reported impulsivity in methamphetamine users maintaining drug abstinence. The American Journal of Drug and Alcohol Abuse, 42(5), 500–506. doi:10.1080/00952990.2016.1192639

Kronenberg, L. M., Goossens, P. J., van Busschbach, J., van Achterberg, T., & van den Brink, W. (2015). Coping styles in substance use disorder (SUD) patients with and without co-occurring attention deficit/hyperactivity disorder (ADHD) or autism spectrum disorder (ASD). BMC Psychiatry, 15, 159. doi:10.1186/s12888-015-0530-x

Marshall, B. D. L., & Werb, D. (2010). Health outcomes associated with methamphetamine use among young people: A systematic review. Addiction, 105(6), 991–1002. doi:10.1111/j.1360-0443.2010.02932.x

Nezu, A. M., & Nezu, C. M. (Eds.). (2007). Evidence-based outcome research: A practical guide to conducting randomized controlled trials for psychosocial interventions. Oxford University Press.

Polit, D. F., & Beck, C. T. (2008). Nursing research: Generating and assessing evidence for nursing practice (8th ed.). Philadelphia: Wolters Kluwer Health/Lippincott Williams & Wilkins.

Thrash-Williams, B., Karuppagounder, S. S., Bhattacharya, D., Ahuja, M., Suppiramaniam, V., & Dhanasekaran, M. (2016). Methamphetamine-induced dopaminergic toxicity prevented owing to the neuroprotective effects of salicylic acid. Life Sciences, 154, 24–29. doi:10.1016/j.lfs.2016.02.072

Tuliao, A. P., & Liwag, M. E. C. D. (2011). Predictors of relapse in Filipino male methamphetamine users: A mixed methods approach. Journal of Ethnicity in Substance Abuse, 10(2), 162–179. doi:10.1080/15332640.2011.573319

United Nations Office on Drugs and Crime. (2019). World drug report 2021. Retrieved from https://www.unodc.org/res/wdr2021/field/WDR21_Booklet_4.pdf

Downloads

Published

2022-06-15

How to Cite

Srisuwan, P., Skulphan, S., & Sethabouppha, H. S. (2022). Effect of the Problem Solving Therapy on Relapsing Risk Behaviors among Patients with Amphetamine Dependence. Journal of Phrapokklao Nursing College, Chanthaburi, 33(1), 93–106. Retrieved from https://he01.tci-thaijo.org/index.php/pnc/article/view/243385

Issue

Section

Research Report (รายงานการวิจัย)