ปัจจัยที่มีความสัมพันธ์กับพฤติกรรมการส่งเสริมพัฒนาการเด็กปฐมวัย ของผู้เลี้ยงดูเด็ก จังหวัดสงขลา

บทคัดย่อ

การวิจัยเชิงพรรณนามีวัตถุประสงค์ เพื่อศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างการรับรู้ประโยชน์การรับรู้อุปสรรคของการส่งเสริมพัฒนาการเด็กปฐมวัยและอิทธิพลระหว่างบุคคล กับพฤติกรรมการส่งเสริมพัฒนาการเด็กปฐมวัย กลุ่มตัวอย่างคือผู้เลี้ยงดูเด็กในจังหวัดสงขลา จำนวน 96 คน คำนวณขนาดตัวอย่าง โดยใช้ G*Power สุ่มตัวอย่างแบบหลายขั้นตอน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยเป็นแบบสอบถาม ประกอบด้วย 1) ข้อมูลทั่วไปของผู้เลี้ยงดูเด็ก 2) การรับรู้ประโยชน์ของการส่งเสริมพัฒนาการเด็กปฐมวัย 3) การรับรู้อุปสรรคของการส่งเสริมพัฒนาการเด็กปฐมวัย 4) อิทธิพลระหว่างบุคคล และ 5) พฤติกรรมการส่งเสริมพัฒนาการเด็กปฐมวัยของผู้เลี้ยงดูเด็ก โดยมีค่าสัมประสิทธิ์แอลฟาของครอนบาค เท่ากับ .926, .885, .773 และ .825 ตามลำดับ วิเคราะห์ข้อมูลด้วยสถิติเชิงพรรณนาและสัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์ของเพียร์สัน

ผลการวิจัยพบว่า ค่าเฉลี่ยการรับรู้ประโยชน์ของการส่งเสริมพัฒนาการเด็กปฐมวัยอยู่ในระดับมาก ( = 4.20, S.D.= .47) อิทธิพลระหว่างบุคคลอยู่ในระดับปานกลาง ( =2.70, S.D.= .39) การรับรู้อุปสรรคของการส่งเสริมพัฒนาการเด็กปฐมวัยอยู่ในระดับน้อย ( =1.55, S.D.= .57) และพฤติกรรมการส่งเสริมพัฒนาการเด็กปฐมวัยของผู้เลี้ยงดูเด็กอยู่ในระดับปานกลาง ( = 3.97, S.D.= .47) ปัจจัยที่มีความสัมพันธ์ทางบวกกับพฤติกรรมการส่งเสริมพัฒนาการเด็กปฐมวัยของผู้เลี้ยงดูเด็กอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ ที่ระดับ .01 ได้แก่ การรับรู้ประโยชน์ของการส่งเสริมพัฒนาการเด็กปฐมวัยและปัจจัยด้านอิทธิพลระหว่างบุคคลซึ่งอยู่ในระดับต่ำ (r = .357, .298 ตามลำดับ) โดยที่ปัจจัยด้านการรับรู้อุปสรรคของการส่งเสริมพัฒนาการเด็กปฐมวัย มีความสัมพันธ์ทางลบกับพฤติกรรมการส่งเสริมพัฒนาการเด็กปฐมวัยของ ผู้เลี้ยงดูเด็ก ซึ่งอยู่ในระดับปานกลาง (r = -.437) ดังนั้น จึงควรให้ความสำคัญกับการสร้างความเข้าใจและร่วมกันหาแนวทางจัดการกับอุปสรรคของการส่งเสริมพัฒนาการของผู้เลี้ยงดูเด็กปฐมวัยต่อไป