ผลของการเดินจงกรมต่อการควบคุมความดันโลหิตในผู้ป่วยที่มีประวัติความดันโลหิตสูงวิกฤต

บทคัดย่อ

ผู้ป่วยที่มีประวัติความดันโลหิตสูงวิกฤตที่ควบคุมความดันโลหิตไม่ได้ตามเป้าหมาย มีความเสี่ยงต่อการเกิดภาวะแทรกซ้อนที่รุนแรง และอาจเสียชีวิตได้ การศึกษานี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาผลของการเดินจงกรมต่อการควบคุมความดันโลหิตในผู้ป่วยที่มีประวัติความดันโลหิตสูงวิกฤต โดยเป็นการวิจัยเชิงทดลองแบบสุ่มที่มีกลุ่มควบคุม ในโรงพยาบาลศรีนครินทร์ คณะแพทยศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น ระหว่างเดือนสิงหาคม 2563 ถึงเดือนมีนาคม 2564 กลุ่มตัวอย่างเป็นผู้ป่วยโรคความดันโลหิตสูง 64 คน แบ่งเป็นกลุ่มควบคุมและกลุ่มทดลอง กลุ่มละ 32 คน กลุ่มทดลองเดินจงกรม 20 นาที ทุกวัน จำนวน 30 วัน พระสงฆ์ผู้เชี่ยวชาญจากมหาวิทยาลัยจุฬาลงกรณ์ราชวิทยาลัยวิทยาเขตขอนแก่นเป็นผู้สอนเดินจงกรมจนผู้ป่วยสามารถทำได้อย่างถูกต้อง ทั้งสองกลุ่มได้รับการรักษาและการปรับเปลี่ยนพฤติกรรมตามมาตรฐาน และวัดความดันโลหิตและจดบันทึกที่บ้านทุกวัน เปรียบเทียบความดันโลหิตก่อนและหลังเดินจงกรมโดยใช้การทดสอบที (วันที่  0 และ 30)  ผลการศึกษาพบว่ากลุ่มทดลองมีความดันโลหิตช่วงหัวใจบีบตัวหลังเดินจงกรม (systolic blood pressure, SBP) ลดลงต่ำกว่ากลุ่มที่ไม่เดินจงกรมเฉลี่ย 5.80 มิลลิเมตรปรอทอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (95% CI -1.82, -9.79, P <0.01) เช่นเดียวกันกับความดันโลหิตช่วงหัวใจคลายตัว (diastolic blood pressure, DBP) ของกลุ่มเดินจงกรมลดลงต่ำกว่ากลุ่มไม่เดินจงกรมเฉลี่ย 5.61 มิลลิเมตรปรอท (95% CI -1.31, -9.9, P <0.01) จากผลการศึกษาสามารถสรุปได้ว่าการเดินจงกรมมีประสิทธิผลและสามารถนำไปใช้เป็นการบำบัดเสริมกับการรักษาปกติในผู้ป่วยที่มีประวัติความดันโลหิตสูงวิกฤตเพื่อให้ควบคุมความดันโลหิตได้ดีขึ้น