ผลการรักษามะเร็งเต้านมที่ได้รับการผ่าตัดเต้าออกทั้งหมด ด้วยวิธีการฉายรังสีแบบสั้น ภายในโรงพยาบาลมะเร็งอุบลราชธานี

บทคัดย่อ

หลักการและเหตุผล การฉายรังสีแบบสั้นถูกนำมาใช้ภายหลังการผ่าตัดแบบสงวนเต้าในมะเร็งเต้านม แต่ข้อมูลเกี่ยวกับการนำมาใช้ภายหลังการผ่าตัดเต้าออกทั้งหมดในผู้ป่วยมะเร็งเต้านม ยังคงอยู่ในระหว่างการศึกษาระยะยาวเพื่อประเมินประสิทธิภาพและผลข้างเคียงที่อาจเกิดขึ้น

วัตถุประสงค์ ศึกษาผลการรักษามะเร็งเต้านมที่ผ่าตัดเต้าออกทั้งหมดด้วยวิธีการฉายรังสีแบบสั้นเปรียบเทียบกับการฉายรังสีแบบปกติภายในโรงพยาบาลมะเร็งอุบลราชธานี

วัสดุและวิธีการ ศึกษาข้อมูลย้อนหลังของผู้ป่วยมะเร็งเต้านมที่ได้รับการรักษาด้วยการผ่าตัดเต้าออกทั้งหมด ตามด้วยการฉายรังสี ภายในเดือนมกราคม พ.ศ.2559 ถึงธันวาคม พศ.2563 ในโรงพยาบาลมะเร็งอุบลราชธานี โดยแบ่งออกเป็น 2 กลุ่มคือ กลุ่มที่ฉายรังสีแบบปกติ (50 Gy/25 ครั้ง) และกลุ่มที่ฉายรังสีแบบสั้น (40-42.56 Gy/15-16 ครั้ง) เพื่อเปรียบเทียบ อัตราการกลับเป็นซ้ำเฉพาะที่ อัตราการปลอดโรค และอัตราการรอดชีพโดยรวมที่ 5 ปี วิเคราะห์ข้อมูลโดย Kaplan-Meier method และ Log rank test วิเคราะห์ตัวแปรที่มีผลต่อการรักษาโดย Cox regression analysis

ผลการศึกษา จากผู้ป่วยจำนวน 552 คน ได้รับการฉายรังสีแบบปกติ 361 คน และฉายรังสีแบบสั้น 191 คน ค่ามัธยฐานการติดตามผลการรักษา 46 เดือน พบว่า ไม่มีความแตกต่างอย่างมีนัยยะสำคัญของอัตราการกลับเป็นซ้ำเฉพาะที่ใน 5 ปี (87.37 % ในการฉายรังสีแบบปกติและ 86.60% ในการฉายรังสีแบบสั้น (p-value = 0.642))และอัตราการปลอดโรคที่ 5 ปี (65.14% ในการฉายรังสีแบบปกติและ 73.38% ในการฉายรังสีแบบสั้น (p-value = 0.058)) แต่การฉายรังสีแบบสั้นมีอัตราการรอดชีพโดยรวมที่ 5 ปี สูงกว่าการฉายรังสีแบบปกติอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ 80.29% และ 70.38% ตามลำดับ (p-value=0.015) ระยะของก้อนมะเร็งและtriple negative subtype ถือเป็นปัจจัยพยากรณ์สำคัญที่มีผลต่ออัตราการกลับเป็นซ้ำเฉพาะที่ และอัตราการรอดชีพ

ข้อสรุป การฉายรังสีแบบสั้นให้ผลการรักษาไม่แตกต่างกับการฉายรังสีแบบปกติในเรื่องการกลับเป็นซ้ำของโรคและระยะรอดชีพโดยปราศจากโรค อีกทั้งยังช่วยลดระยะเวลาการรักษา และค่าใช้จ่ายของคนไข้