THE EFFECTIVE EXPERIENTIAL LEARNING PROGRAM FOR PERCEPTIVE AND BEHAVIORAL PREVENTION OF DENGUE FEVER AMONG THE HMONG HILL TRIBE, THA KHAM SUBDISTRICT, WIANG KAEN DISTRICT, CHIANG RAI PROVINCE.
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
This quasi-experimental study investigated the impact of an experiential learning program on dengue prevention knowledge and behavior among the Hmong hill tribe in Tha Kham sub-district, Wiang Kaen district, Chiang Rai Province. Sixty Hmong people aged 20-60 years were randomly chosen using simple random sampling and divided into an experimental and a comparison group of 30 each. Data were collected using a questionnaire and an experiential learning program implemented over a six-week period. Descriptive and analytical statistics, including paired-samples t-tests and independent-samples t-tests, were employed for data analysis.
The results showed that most of the experimental group were female, 60%, with an average age of 37.43 years. Family members had been sick with dengue fever, 43.3 percent. Most of the comparison group were males, 53.3%, with an average age of 39.4 years. Family members had experienced dengue fever, 36.7%. The experimental group had average scores on perception and behavior for prevention of dengue fever. Higher than before receiving the experiential learning program (p-value < 0.05) and significantly higher than the comparison group (p-value < 0.05). The House Index, Container Index, Breteau Index decreased more than before and decreased more. The comparison group was statistically significant (p-value < 0.05).
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
ข้อลิขสิทธิ์วารสาร
บทความหรือข้อคิดเห็นใดๆ ที่ปรากฏในวารสารวิชาการป้องกันควบคุมโรค สคร. 2 พิษณุโลก เป็นวรรณกรรมของผู้เขียน กองบรรณาธิการวิชาการ และ สำนักงานป้องกันควบคุมโรคที่ 2 จังหวัดพิษณุโลกไม่จำเป็นต้องเห็นพ้องด้วยทั้งหมดหรือร่วมรับผืิดชอบใดๆ
References
กองโรคติดต่อนำโดยแมลง กรมควบคุมโรค. แนวทางการดำเนินงานเฝ้าระวัง ป้องกัน ควบคุมโรคติดต่อนำโดยยุงลาย สำหรับเจ้าหน้าที่สาธารณสุข พ.ศ.2564. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์อักษรกราฟฟิคแอนด์ดีไซน์; 2564.
กรมควบคุมโรค. รายงานสถานการณ์โรคไข้เลือดออก พ.ศ. 2565 [Available from: https://datastudio.google.com/u/0/reporting/84a91f26-9f99-4d85-aa9c-9f2f42205a77/page/cFWgC.
สำนักงานสาธารณสุขจังหวัดเชียงราย. รายงานสถานการณ์โรคไข้เลือดออก 2565 [Available from: http://61.19.32.25/epid/data/wk_dhf/56/wk.pdf.
Kolb DaK, Alice,. The Kolb learning style inventory–version 4.0: Guide to the Theory, Psychometrics, Research & Applications.2013.
พัฒน์ธนี ดีเกตุ. กาศึกษาเปรียบเทียบพฤติกรรมการป้องกันไข้เลือดออกของประชาชนเขตเทศบาลนครพิษณุโรค. วารสารวิชาการป้องกันควบคุมโรค สคร.2 พิษณุโลก. 2562;6(2): 59-60.
นิดา มีทิพย์ เดชา ทำดี ประพิมพ์ พุทธิรักษ์กุล. ผลของการเรียนรู้เชิงประสบการณ์ต่อความรู้และการปฏิบัติการคัดกรองและการให้คำแนพนำโรคความดันโลหิตสูงของอาสาสมัครสาธารณสุขประจำหมู่บ้าน. พยาบาลสาร. 2559;43:111.
วิญญ์ทัญญู บุญทัน. ผลของโปรแกรมการส่งเสริมความสามารถในการใช้เครื่องมือประเมินสุขภาพผู้สูงอายุของนักศึกษาพยาบาล. Rama Nurs J. 2563;26.
Beard C, Wilson JP. Experiential Learning: A Best Practice Handbook for Educators and Trainers: Kogan Page; 2006.
ดอกแก้ว ตามเดช ภูวนารถ ลิ้มประเสริฐ ณรงค์ ใจเที่ยง. ปัจจัยที่มีผลต่อพฤติกรรมการป้องกันโรคไข้เลือดออกของประชาชนตำบลป่าแฝก อำเภอแม่ใจ จังหวัดพะเยา. วารสารวิจัยสาธารณสุขศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี. 2564;10(2).
อัจฉริยา เชื้อเย็น. ผลของโปรแกรมการเรียนรู้เชิงประสบการณ์ต่อความรู้หารปฏิบัติการตรวจน้ำตาลในเลือดด้วยวิธีเจาะจากปลายนิ้วในอาสาสมัคสาธารณสุขประจำหมู่บ้าน. เชียงใหม่: มหาวิทยาลัยเชียงใหม่; 2565.
