ผลทางระบบประสาทในผู้ป่วยแขวนคอที่เข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลสงขลานครินทร์

ผลทางระบบประสานในผู้ป่วยแขวนคอ

ผู้แต่ง

  • วศิน ปัญจวิรัตน์ Department of Surgery, Faculty of Medicine, Prince of Songkla University, Hat Yai, Songkhla 90110, Thailand
  • Osaree Akaraborworn Department of Surgery, Faculty of Medicine, Prince of Songkla University, Hat Yai, Songkhla 90110, Thailand
  • บุรภัทร สังข์ทอง Department of Surgery, Faculty of Medicine, Prince of Songkla University, Hat Yai, Songkhla 90110, Thailand
  • โกเมศวร์ ทองขาว Department of Surgery, Faculty of Medicine, Prince of Songkla University, Hat Yai, Songkhla 90110, Thailand

DOI:

https://doi.org/10.31584/psumj.2022247338

คำสำคัญ:

แขวนคอ, ผลการรักษา, การบาดเจ็บต่อสมอง

บทคัดย่อ

ที่มาและความสำคัญ:  การบาดเจ็บจากการแขวนคอพบได้บ่อยในประเทศไทย  แต่ปัจจุบันมีการศึกษาเพียงเล็กน้อยที่รวบรวมและวิเคราะห์ผลของการรักษาในประเทศ  การศึกษานี้ได้เก็บรวบรวมและแสดงถึงการบาดเจ็บร่วม ลักษณะของผู้ป่วยและผลทางระบบประสาทของผู้ป่วย

ระเบียบวิธีวิจัย:   เป็นการศึกษาย้อนหลัง  โดยเก็บรวบรวมผู้ป่วยแขวนคอที่เข้ารับการรักษาที่โรงพยาบาลสงขลานครินทร์ในปี  พ.ศ. 2552 ถึง พ.ศ. 2561  ไดเก็บข้อมูลจากทะเบียนผู้ป่วยอุบัติเหตุ  โรงพยาบาลสงขลานครินทร์  โดยโดยเก็บข้อมูลตั้งแต่ลักษณะของกลุ่มตัวอย่าง  รายละเอียดการบาดเจ็บ ภารถ่ายรังสี  ผลทางระบบประสาท  แล้วนำมาวิเคราะห์ถึงปัจจัยที่ส่งผลต่อผลทางระบบประสาท  โดยแบ่งผลต่อระบบประสาทเป็นผลที่พีงประสงค์และผลที่ไม่พีงประสงค์ 

ผลการศึกษา: ตลอดช่วงระยะเวลาที่ศึกษา  มีผู้ป่วยทั้งหมด 21 ราย  มีอายุเฉลี่ย 36 ปี   มีผู้ป่วย 13 รายที่แขวนคอแบบไม่สมบูรณ์   7 รายแขวนคอแบบสมบูรณ์ และอีก  1 รายที่ไม่ทราบรายละเอียดของการแขวนคอ  มีผู้ป่วยเสียชีวิตทั้งหมด 6 รายใน  โดยที่ 4 รายเสียชีวิตที่ห้องฉุกเฉิน และอีก 2 รายเสียชีวิตขณะอยู่ในโรงพยาบาล   ผู้ป่วย 14 รายมีผลการรักษาที่พึงประสงค์  โดยปัจจัยที่มีผลต่อผลการรักษาที่พังประสงค์ได้แก่  ประวัติภาวะหัวใจหยุดเต้น ความดันโลหิต  ปริมาณออกซิเจนในเลือด และระดับความรู้สึกตัวแรกรับ

 สรุป: การแขวนคอมีอัตราตายที่สูง   ปัจจัยที่ส่งผลต่อผลการรักษาที่ไม่พึงประสงค์ได้แก่ ประวัติสัญญาณชีพและระดับความรู้สึกตัวแรกรับที่ไม่ดี

 

เอกสารอ้างอิง

Rayes M, Mittal M, Rengachary SS, Mittal S. Hangman’s fracture: a historical and biomechanical perspective. J Neurosurg Spine 2011;14:208-198.

Salim A, Martin M, Sangthong B, Brown C, Rhee P, Demetriades D. Near-hanging injuries: a 10-year experience. Injury 2006;37:435-9.

Martin MJ, Weng J, Demetriades D, Salim A. Patterns of injury and functional outcome after hanging: analysis of the National Trauma Data Bank. Am J Surg 2005;190:836-40.

D’Sa SR, Nair S, Joe Philip V, Reji KK, Karuppusamy R, Joseph M. Study of the factors at admission predicting the outcome in patients with attempted suicidal hanging. Trop Doct 2018;48:3-6.

Matsuyama T, Okuchi K, Seki T, Murao Y. Prognostic factors in hanging injuries. Am J Emerg Med 2004;22:207-10.

Sauvageau A. About strangulation and hanging: language matters. J Emerg Trauma Shock 2011;4:320.

Teasdale GM, Pettigrew LE, Wilson JT, Murray G, Jennett B. Analyzing outcome of treatment of severe head injury: a review and update on advancing the use of the Glasgow Outcome Scale. J Neurotrauma 1998;15:587-97.

Geocadin RG, Callaway CW, Fink EL, Golan E, Greer DM, Ko NU, et al. Standards for studies of neurological prognostication in comatose survivors of cardiac arrest: a scientific statement from the american heart association. Circulation 2019;140:e517– 42.

ดาวน์โหลด

เผยแพร่แล้ว

2022-05-19

รูปแบบการอ้างอิง

1.
ปัญจวิรัตน์ ว, Akaraborworn O, สังข์ทอง บ, ทองขาว โ. ผลทางระบบประสาทในผู้ป่วยแขวนคอที่เข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลสงขลานครินทร์: ผลทางระบบประสานในผู้ป่วยแขวนคอ. PSU Med J [อินเทอร์เน็ต]. 19 พฤษภาคม 2022 [อ้างถึง 30 ธันวาคม 2025];2(2):45-9. available at: https://he01.tci-thaijo.org/index.php/PSUMJ/article/view/247338

ฉบับ

ประเภทบทความ

นิพนธ์ต้นฉบับ