การศึกษาความแข็งผิวระดับนาโน และระดับจุลภาคของพอลิเมทิลเมทาคริเลตเสริมด้วยนาโนอลูมินาที่ผ่านการปรับสภาพผิวด้วยสารคู่ควบไซเลนในปริมาณที่แตกต่างกั

บทคัดย่อ

การศึกษานี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาถึงความแข็งผิวทั้งระดับนาโนและระดับจุลภาคของพอลิเมทิลเมทาคริเลตที่เสริมด้วยอนุภาคนาโนอลูมินาที่ผ่านการปรับสภาพผิวด้วยสารคู่ควบไซเลนในปริมาณที่แตกต่างกันและศึกษาถึงความสัมพันธ์ระหว่างความแข็งผิวระหว่างระดับนาโนและระดับจุลภาค โดยนำสารคู่ควบ     ไซเลนมาปรับสภาพผิวของอนุภาคนาโนอลูมินา ใช้ปริมาณของอนุภาคนาโนอลูมินาที่ผสมกับเรซินอะคริลิกร้อยละ 0.25 0.5 0.75 1 3 และ 5 โดยน้ำหนัก เป็นกลุ่มทดลอง โดยกลุ่มควบคุมคือเรซิน อะคริลิกที่ไม่ได้ผสมอนุภาคนาโนอลูมินา รวมทั้งหมด 7 กลุ่ม กลุ่มละ 10 ตัวอย่างการทดลอง สร้างขนาดชิ้นตัวอย่างการทดลองกว้าง 12 มิลลิเมตร ยาว 12 มิลลิเมตรและหนา 3 มิลลิเมตร ทดสอบความแข็งผิวระดับนาโน ความแข็งผิวระดับจุลภาค วิเคราะห์ผลด้วยสถิติความแปรปรวนแบบทางเดียวที่ระดับความเชื่อมั่นร้อยละ 95 และหาความสัมพันธ์ระหว่างความแข็งผิวทั้งสองด้วยการวิเคราะห์ค่าสัมประสิทธ์สหสัมพันธ์ พบว่าค่าความแข็งผิวระดับ   นาโนมีค่าตั้งแต่ 195.51-266.76 เมกะปาสคาล ค่าความแข็งผิวระดับจุลภาคมีค่าตั้งแต่ 17.60-26.43 วิกเกอร์ ความแข็งผิวระดับนาโนที่มีค่ามากที่สุดพบในกลุ่ม      เรซินอะคริลิกที่ผสมอนุภาคนาโนอลูมินาที่ปรับสภาพผิวด้วยสารคู่ควบไซเลนร้อยละ 0.25 โดยน้ำหนัก (266.76±26.19 เมกะปาสคาล) และแตกต่างจากกลุ่มควบคุมอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ ความแข็งผิวระดับจุลภาคที่มีค่ามากที่สุดพบในกลุ่มเรซินอะคริลิกที่ผสมอนุภาคนาโนอลูมินาที่ปรับสภาพผิวด้วยสารคู่ควบไซเลนร้อยละ 0.25 โดยน้ำหนัก (26.43±3.86 วิกเกอร์) และแตกต่างจากกลุ่มควบคุมอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ ค่าสัมประสิทธ์สหสัมพันธ์รวมระหว่างความแข็งผิวระดับนาโนและระดับจุลภาคมีค่าเท่ากับ 0.84