ผลของโปรแกรมการบำบัดความคิดและพฤติกรรมต่ออาการซึมเศร้าของวัยรุ่นที่ถูกทารุณกรรม

บทคัดย่อ

การวิจัยกึ่งทดลองนี้ เพื่อศึกษาผลของโปรแกรมการบำบัดความคิดและพฤติกรรมต่ออาการซึมเศร้าของวัยรุ่นที่ถูกทารุณ กรรม กลุ่มตัวอย่างคือ วัยรุ่นที่ถูกทารุณกรรมและเข้าพักอยู่ในสถานสงเคราะห์เด็ก เขตภาคกลาง อายุ 15 – 18 ปี โดยสุ่มอย่างง่าย สถานสงเคราะห์เด็กชายและเด็กหญิงอย่างละ 1 แห่ง เป็นกลุ่มทดลองได้รับโปรแกรมการบำบัดความคิดและพฤติกรรม และเป็น สถานสงเคราะห์เด็กชายและเด็กหญิงอย่างละ 1 แห่ง เป็นกลุ่มควบคุมได้รับการดูแลตามปกติ จากสถานสงเคราะห์ 7 แห่ง และสุ่ม อย่างง่ายวัยรุ่นที่มีคุณสมบัติตามเกณฑ์ที่กำหนดจากสถานสงเคราะห์กลุ่มทดลองและกลุ่มควบคุมเข้ากลุ่ม ๆ ละ 30 คน เครื่องมือ ที่ใช้ในการวิจัย คือ 1) แบบประเมินอาการซึมเศร้า 9Q 2) แบบสอบถามข้อมูลส่วนบุคคล แบบสอบถามประสบการณ์และระยะ เวลาที่ถูกทารุณกรรม 3) โปรแกรมการบำบัดความคิดและพฤติกรรม 4) แบบวัดอาการซึมเศร้า Center for Epidemiological Studies-Depression Scale (CES-D) ฉบับภาษาไทย โดยโปรแกรมการบำบัดความคิดและพฤติกรรมผ่านการตรวจสอบความตรง เนื้อหา ความถูกต้องชัดเจนของภาษา ความเหมาะสมของกิจกรรมจากผู้ทรงคุณวุฒิ 3 ท่าน แบบประเมินอาการซึมเศร้า 9Q และ แบบวัดอาการซึมเศร้า CES-D ฉบับภาษาไทยมีค่าเที่ยงสัมประสิทธิ์แอลฟาครอนบาคเท่ากับ .82 และ .86 วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้ สถิติพรรณนา สถิติทดสอบทีชนิดไม่เป็นอิสระต่อกัน (Dependent t-test) และสถิติทดสอบทีชนิดเป็นอิสระต่อกัน (Independent t-test)

ผลการวิจัยพบว่า ค่าเฉลี่ยคะแนนอาการซึมเศร้าในกลุ่มทดลอง หลังได้รับโปรแกรมต่ำกว่าก่อนได้รับโปรแกรมอย่างมีนัย สำคัญทางสถิติ (p<.001) และผลต่างของค่าเฉลี่ยคะแนนอาการซึมเศร้าก่อนและหลังได้รับโปรแกรมระหว่างกลุ่มทดลอง และกลุ่ม ควบคุมมีความแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p<.001) แสดงว่า โปรแกรมมีประสิทธิผลในการช่วยลดอาการซึมเศร้าให้กับ วัยรุ่นที่ถูกทารุณกรรมได้