ความชุกและปัจจัยที่สัมพันธ์กับภาวะบกพร่องในการทำงานประสานกันของกล้าม เนื้อ ในผู้ป่วยโรคสมาธิสั้นโรงพยาบาลมหาราชนครเชียงใหม่
Main Article Content
บทคัดย่อ
วัตถุประสงค์ เพื่อศึกษาความชุกและปัจจัยที่สัมพันธ์กับภาวะบกพร่องในการทำงานประสานกันของกล้ามเนื้อ ในผู้ป่วยโรคสมาธิสั้นโรงพยาบาลมหาราชนครเชียงใหม่
วิธีการศึกษา การศึกษานี้เป็นการศึกษาภาคตัดขวางเชิงพรรณนา กลุ่มประชากรที่ศึกษาคือผู้ป่วยโรคสมาธิสั้น ที่มีอายุระหว่าง 6-17 ปีที่เข้ารับบริการตรวจรักษาที่ห้องตรวจโรคจิตเวชเด็กและวัยรุ่นโรงพยาบาลมหาราชนคร เชียงใหม่ โดยใช้เวลาในการเก็บข้อมูลตั้งแต่ 1 มกราคม - 30 มิถุนายน 2561 ได้กลุ่มตัวอย่าง 100 ราย ใช้เครื่องมือ วัดคือ แบบสอบถามข้อมูลทั่วไป แบบประเมินความรุนแรงของอาการสมาธิสั้น SNAP-IV (Swanson, Nolan and Pelham IV Questionnaire) (Short Form) ฉบับภาษาไทย แบบประเมินภาวะซึมเศร้าในเด็ก (CDI) และ เครื่องมือประเมินกล้ามเนื้อมัดใหญ่และมัดเล็กหรือ (BOT-2) เป็นเครื่องมือมาตรฐานที่ใช้ประเมินภาวะบกพร่อง ในการทำงานประสานกันของกล้ามเนื้อ (DCD) วิเคราะห์ข้อมูลโดยแจกแจงความถี่ร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยง เบนมาตรฐาน คำนวณหาปัจจัยที่สัมพันธ์โดยใช้ chi-square และ student t-test แล้วนำตัวแปรที่มีความ แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติเข้าสู่การคำนวณสถิติ logistic regression เพื่อทำนายการเกิดภาวะ DCD
ผลการศึกษา มีผู้ป่วยโรคสมาธิสั้นที่ผ่านเกณฑ์การคัดเลือก 85 ราย ส่วนใหญ่เป็นเพศชาย (ร้อยละ 85.9) อายุ เฉลี่ย 9 ปี (SD=2.8) ได้รับการวินิจฉัยว่ามีภาวะ DCD 30 ราย (ร้อยละ 35.3) ตัวแปรที่สัมพันธ์กับภาวะ DCD อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติคือคะแนนในหมวดย่อย hyperactivity/impulsivity type (t=2.50, p<0.1) และหมวด ย่อย inattention (t=1.79, p<0.08) ของแบบประเมิน SNAP IV และดัชนีมวลกาย (BMI) (t=3.66, p<0.1) เมื่อ นำตัวแปรทั้ง 3 ตัวมาทำการวิเคราะห์ด้วยสถิติถดถอยโลจิสติก (logistic regression) พบว่ามีเพียงค่าดัชนีมวล กาย (BMI) ที่สัมพันธ์กับการเกิดภาวะ DCD
สรุป โรคสมาธิสั้นเป็นโรคทางจิตเวชที่สามารถพบภาวะ DCD ร่วมด้วยได้บ่อยและจากการศึกษานี้พบว่า ดัชนีมวลกาย (BMI) ของผู้ป่วยมีความสัมพันธ์กับความบกพร่องในการทำงานประสานกันของกล้ามเนื้อในผู้ป่วย โรคสมาธิสั้น
Article Details
บทความที่ส่งมาเพื่อพิจารณา ต้องไม่เคยตีพิมพ์หรือได้รับการตอบรับให้ตีพิมพ์ในวารสารฉบับอื่น และต้องไม่อยู่ระหว่างการส่งไปพิจารณาในวารสารอื่น
เอกสารอ้างอิง
Polanczyk G, de Lima MS, Horta BL, Biederman J, Rohde LA. The worldwide prevalence of ADHD: a systematic review and metaregression analysis. Am J Psychiatry 2007; 164: 942-8.
Visanuyothin T, Pavasuthipaisit C, Wachiradilok P, Arunruang P, Buranasuksakul T. The prevalence of attention deficit/hyperactivity disorder in Thailand. Journal of Mental Health of Thailand 2013; 21: 66-75.
Walton JN, Ellis E, Court SD. Clumsy children: developmental apraxia and agnosia. Brain 1962; 85: 603-12.
Polatajko H, Fox M, Missiuna C. An international consensus on children with developmental coordination disorder. Can J Occup Ther 1995; 62: 3-6.
Zwicker JG, Missiuna C, Harris SR, Boyd LA. Developmental coordination disorder: a review and update. Eur J Paediatr Neurol 2012; 16: 573-81.
Magalhaes LC, Missiuna C, Wong S. Terminology used in research reports of developmental coordination disorder. Dev Med Child Neurol 2006; 48: 937-41.
Gaines R, Missiuna C, Egan M, McLean J. Educational outreach and collaborative care enhances physician’s perceived knowledge about Developmental Coordination Disorder. BMC Health Serv Res 2008; 8: 21.
Piek JP, Rigoli D, Pearsall-Jones JG, Martin NC, Hay DA, Bennett KS, et al. Depressive symptomatology in child and adolescent twins with attention-deficit hyperactivity disorder and/or developmental coordination disorder. Twin Res Hum Genet 2007; 10: 587-96.
Rasmussen P, Gillberg C. Natural outcome of ADHD with developmental coordination disorder at age 22 years: a controlled, longitudinal, community-based study. J Am Acad Child Adolesc Psychiatry 2000; 39: 1424-31.
Daniel WW. Biostatistics a foundation for analysis in the health sciences. 7th ed. New York: Wiley 1999.
Naing L, Winn T, Rusli B. Practical issues in calculating the sample size for prevalence studies. Arch Orofac Sci 2006; 1: 9-14.
Pityaratstian N, Booranasuksakul T, Juengsiragulwit D, Benyakorn S. ADHD Screening Properties of the Thai Version of Swanson, Nolan, and Pelham IV Scale (SNAP-IV) and Strengths and Difficulties Questionnaire (SDQ). Journal of the Psychiatric Association of Thailand 2014; 59: 97-110.
Trangkasombat U, Likanapichitkul D. The Children’s Depression Inventory as a screen for depression in Thai children. J Med Assoc Thai 1997; 80: 491-9.
Deitz JC, Kartin D, Kopp K. Review of the Bruininks-Oseretsky Test of Motor Proficiency, Second Edition (BOT-2). Phys Occup Ther Pediatr 2007; 27: 87-102.
Watemberg N, Waiserberg N, Zuk L, Lerman- Sagie T. Developmental coordination disorder in children with attention-deficit-hyperactivity disorder and physical therapy intervention. Dev Med Child Neurol 2007; 49: 920-5.
Gillberg C. Deficits in attention, motor control, and perception: a brief review. Arch Dis Child 2003;88:904-10.
Missiuna C, Gaines R, McLean J, Delaat D, Egan M, Soucie H. Description of children identified by physicians as having developmental coordination disorder. Dev Med Child Neurol 2008; 50: 839-44.
Kadesjo B, Gillberg C. Developmental coordination disorder in Swedish 7-year-old children. J Am Acad Child Adolesc Psychiatry 1999; 38: 820-8.
Cairney J, Hay JA, Faught BE, Hawes R. Developmental coordination disorder and overweight and obesity in children aged 9-14 y. Int J Obes (Lond) 2005; 29: 369-72.
Fliers EA, Buitelaar JK, Maras A, Bul K, Hohle E, Faraone SV, et al. ADHD is a risk factor for overweight and obesity in children. J Dev Behav Pediatr 2013; 34: 566-74.
Missiuna C, Moll S, King G, Stewart D, Macdonald K. Life experiences of young adults who have coordination difficulties. Can J Occup Ther 2008; 75: 157-66.
