อาการทางคลินิกและความร่วมมือในการรับประทานยา ของเด็กสมาธิสั้น และความสอดคล้องกลมกลืนในชีวิต ของผู้ปกครองหลังได้รับโปรแกรมสุขภาพจิตศึกษา อิงซาเทียร์โมเดล

บทคัดย่อ

วัตถุประสงค์ เพื่อเปรียบเทียบอาการทางคลินิกและความร่วมมือในการรับประทานยาของเด็กสมาธิสั้น และ
ระดับความสอดคล้องกลมกลืนของชีวิตและระดับความเครียดของผู้ปกครอง ระหว่างกลุ่มที่ได้รับโปรแกรม
สุขภาพจิตศึกษาอิงซาเทียร์โมเดล และกลุ่มที่ได้รับโปรแกรมให้ความรู้ตามมาตรฐาน
วิธีการศึกษา การทดลองแบบมีการสุ่มและมีกลุ่มควบคุม กลุ่มตัวอย่างเป็นผู้ปกครองของเด็กสมาธิสั้น แบ่งเป็น
กลุ่มทดลองจำนวน 34 ราย ได้รับโปรแกรมสุขภาพจิตศึกษาอิงซาเทียร์โมเดล กลุ่มควบคุมจำนวน 34 ราย ได้
รับโปรแกรมให้ความรู้ตามมาตรฐาน วัดผลด้วยแบบประเมินอาการเด็กสมาธิสั้นคือ Swanson, Nolan, and
Pelham IV Scale (SNAP-IV) ฉบับผู้ปกครอง แบบสอบถามความร่วมมือในการรับประทานยา แบบวัดความ
สอดคล้องกลมกลืนในชีวิตและดัชนีชี้วัดความเครียดของผู้ปกครอง
ผลการศึกษา หลังสิ้นสุดการทดลองแล้วติดตามผลเดือนที่ 3 และ 6 พบว่าอาการทางคลินิกของเด็กสมาธิสั้นใน
กลุ่มทดลองดีขึ้นมากกว่ากลุ่มควบคุม (mean difference at 3 month FU = -14.29, and 6 month FU = -15.24)
ร้อยละของความร่วมมือในการรับประทานยาครบของเด็กที่ผู้ปกครองอยู่ในกลุ่มทดลองสูงกว่าเด็กที่ผู้ปกครอง
อยู่ในกลุ่มควบคุม ที่ post-test (mean difference = 8.23) และที่ 6 เดือน (mean difference = 8.23) ของการ
ติดตาม ผู้ปกครองในกลุ่มทดลองมีระดับความสอดคล้องกลมกลืนในชีวิตสูงกว่าผู้ปกครองที่อยู่ในกลุ่มควบคุม
ณ การติดตามที่ 1 เดือน (mean difference = 11.17) และ 3 เดือน (mean difference = 12.84) และมีคะแนน
ดัชนีชี้วัดความเครียดต่ำกว่า ณ การติดตามเดือนที่ 6 (mean difference = -12.44)
สรุป โปรแกรมสุขภาพจิตศึกษาอิงซาเทียร์โมเดลช่วยให้ผู้ปกครองของเด็กสมาธิสั้นมีระดับความสอดคล้อง
กลมกลืนของชีวิตเพิ่มขึ้น มีระดับความเครียดลดลง เด็กมีอาการทางคลินิกดีขึ้นและให้ความร่วมมือในการ
รับประทานยา จึงควรนำโปรแกรมนี้ไปใช้ในงานประจำของโรงพยาบาลจิตเวชเด็กและวัยรุ่น