ฤทธิ์ปรับภูมิคุ้มกัน ต้านออกซิเดชั่น และต้านจุลชีพของสารสกัด ด้วยนํ้าของเสี้ยวแดง
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยนี้เป็นการศึกษาฤทธิ์ปรับภูมิคุ้มกัน, ฤทธิ์ต้านออกชิเดชั่น และฤทธิ์ต้านจุลชีพของสารสกัดด้วยน้ำ ของรากเสี้ยวแดง ซึ่งหมอพื้นบ้านใช้เป็นยาอายุวัฒนะและเจริญอาหาร เมื่อวัดการกระตุ้นการเพิ่มจำนวนของเซลล์ลิมโฟซัยท์ของม้ามหนูทั้งในสภาวะที่มีตัวกระตุ้น และไม่มีตัวกระตุ้นด้วยวิธี BrdU พบว่าสารสกัดเสี้ยวแดงเมื่อไม่มี ตัวกระตุ้น ที่ความเข้มข้น 12.5-400 µg/ml มีฤทธิ์กระตุ้นภูมิคุ้มกัน โดยสารสกัดความเข้มข้น 200 µg/ml ให้ผลตอบสนองที่ดีที่สุด (P.I. = 2.95; ตัวควบคุม = 1.00) ส่วนสารสกัดที่มี Pokeweed mitogen (PWM) เป็นตัวกระตุ้น ที่ความเข้มข้น 12.5-100 µg/ml มีฤทธิ์กระตุ้นภูมิคุ้มกันอย่างมีนัยสำคัญ โดยสารสกัดความเข้มข้น 50 µg/ml ให้ฤทธิ์กระตุ้นภูมิคุ้มกันดีที่สุด (P.I. = 5.68; ตัวควบคุม = 4.25) เมื่อวัดฤทธิ์สนับสนุนการกลืนกินสิ่งแปลกปลอมของแมคโครฟาจด้วยวิธี NBT พบว่า สารสกัดความเข้มข้น 100-400 µg/ml มีฤทธิ์สนับสนุนความสามารถแต่ไม่มีนัยสำคัญ โดยสารสกัดความเข้มข้น 400 µg/ml ให้ฤทธิ์ดีที่สุด (ดัชนี = 1.14; ตัวควบคุม = 1.00) เมื่อวัดความสามารถของสารสกัดในการกระตุ้นการหลั่งสารซัยโตไคน์ด้วยเทคนิค ELISA พบว่าสารสกัด ในสภาวะที่มี Concanavalin-A (Con A) เป็นตัวกระตุ้น สามารถกระตุ้นการสร้างสารซัยโตไคน์ชนิด IFN-y (ที่ความเข้มข้นสารสกัด 100 µg/ml; IFN-y =1,076.20 pg/ml; ตัวควบคุม = 981.20 pg/ml) แต่สารสกัดไม่มีฤทธิ์กระตุ้นการสร้าง IL-4 นอกจากนี้ เมื่อทดสอบฤทธิ์ต้านออกซิเดชั่นของสารสกัดด้วยวิธี DPPH และ FRAP พบว่า สารสกัดมีฤทธิ์ต้านออกซิเดชั่น โดยมีค่า EC50 และ FRAP value เท่ากับ 11.34 µg/ml, 2,159.72 µM ตามลำดับ และมีปริมาณสารประกอบฟีนอลรวม เมื่อวัดด้วยวิธี Folin-Ciocalteau เท่ากับ 249.96 µg/mg ส่วนฤทธิ์ต้านจุลชีพ สารสกัดด้วยน้ำของเสี้ยวแดงสามารถยับยั้งเชื้อ S. aureus. B. cereus, S. subtilis และ S. sonnei ได้ โดยมีค่าเส้นผ่าศูนย์กลางของโซนใส เท่ากับ 10.82, 8.36, 7.33 และ 7.03 มม. ตามลำดับ
Article Details
กรณีที่ใช้บางส่วนจากผลงานของผู้อื่น ผู้นิพนธ์ต้อง ยืนยันว่าได้รับการอนุญาต (permission) ให้ใช้ผลงานบางส่วนจากผู้นิพนธ์ต้นฉบับ (Original author) เรียบร้อยแล้ว และต้องแนบเอกสารหลักฐาน ว่าได้รับการอนุญาต (permission) ประกอบมาด้วย
เอกสารอ้างอิง
Arnason TJ, Mata R, Romeo TJ. 1995. Phytochemistry of medical plants: recent advances in phytochemistry, vol.29. New York: Plenum press: 4-15.
Benzie IF, Strain JJ. 1996. The ferric reducing ability of plasma (FRAP) as a measure of antioxidant power: The FRAP assay. Anal Biochem 239: 70-76.
Brousseau P, Payette Y, Tryphonas H, et al. 1998. Manual of immunological methods, CRC press: 27-28.
Godjevac D, Vajs V, Menkovic N, et al. 2004. Flavonoids from flowers of Cephalaria pastricensis and their antiradical activity. J Serb Chem Soc 69(11): 883-886.
Harborne BJ, Barter H. 1993. Phytochemical dictionary: a handbook of bioactive compounds from plants. Washington DC: Taylor & Francis: 9744.
Jorgensen J, Turnidge J, Washington J. 1999. Antibacterial susceptibility tests: Dilution and disk diffusion methods. In Murray PR, Baron EJ, Pfaller MA, Tenover FC, Yolken RH. Editors. Manual of clinical microbiology, 6th ed. Washington DC: ASM Press: 1526-1543.
Kang N, Park S, Lee K, et al. 2002. Modulation of macrophage function activity by ethanolic extract of larvae of Holotrichian diomphalia. J Ethnopharmacol 79: 89-94.
Kumar RS, Sivakumar T, Sunderam RS, et al. 2005. Braz J Med Biol Res 38(7): 1015-24.
McCune LM, Johns T. 2002. Antioxidant activity in medicinal plants associated with the symptoms of diabetes mellitus used by the Indigenous Peoples of the North American boreal forest. J Ethnopharmacol 82: 197-205.
Messele T, Roos MT, Hamann D, et al. 2000. Nonradioactive techniques for measurement of in vitro T-cell proliferation: alternatives to the [(3)H] thymidine incorporation assay. Clin Diagn Lab Immunol 7(4): 687-692.
Miller LE. 1991. Manual of laboratory immunology, Lea and Febiger, London, pp1-18.
Nakamura A, Nagai K, Suzuki S, et al. 1986. A novel method of screening for immunomodulating substances, establishment of an assay system and its application to culture broth of microorganisms. J Antibio 8: 1148-54.
Prasitpuriprecha C, Sripanidkulchai B, Lulitanond V, et al. 2005. Studies on the Utilization of Medicinal Plants as Immunomodulators in Ubon Ratchathani Province, Thailand. KKU research Journal 1: 31-41.
Prasitpuriprecha C, Sripanidkulchai B, Lulitanond V, et al. 2006. Studies on Evaluation of immuno- modulating activity of selected Thai medicinal plants by lymphocytes proliferation assay. IJPS 1: 53-62.
Rainard P. 1986. A colorimetric microassay for opsonins by reduction of NBT in phago-cytosing bovine polymorphsé. J Immunol Methods 90: 197-201.
Rudi L. 1993. Immunomodulatory compounds. In: Steven, Mc. And Russel, M (Eds.), Bioactive natural products: detection, isolation and structure determination, CRC Press, London: pp 279-317.
Schreck C, Lamberson H, Davey F. 1982. Characterization of the B lymphocytes response to pokeweed mitogens. Annals Clin Lab Sci 12(6): 455-462.
Singleton VL, Orthofer R, Lamuela-Raventos RM. 1999. Analysis of total phenols and other oxidation substrates and antioxidants by means of Folin-Ciocalteau reagent. Methods Enzymol 299: 152-178.
Smitinand T, Larsen K. 1984. Flora of Thailand. Vol. 4, The TISTR PRESS, Bangkok: 33.
Wong SP, Leong LP, Koh JHW. 2006. Antioxidant activities of aqueous extracts of selected plants. Food chemistry 99(4); 775-783.
