ปัจจัยที่มีผลต่อการควบคุมระดับ INR และการเกิดภาวะเลือดออกในผู้ป่วย ที่ได้รับยาวาร์ฟารินในโรงพยาบาลวารินชำราบ

บทคัดย่อ

บทนำ: ยาวาร์ฟารินเป็นยาทที่มีดัชนีในการรักษาแคบต้องติดตามการรักษาโดยควบคุมค่า INR ให้อยู่ในช่วงเป้าหมายเพื่อให้การรักษามีประสิทธิภาพและปลอดภัย มีหลายปัจจัยทีมีผลต่อการออกฤทธิ์ของยาวาร์ฟาริน ส่งผลให้การควบคุมค่า INR ได้ยากการศึกษาภาคตัดขวางชนิดวิเคราะห์นี้มีขึ้นเพื่อศึกษาปัจจัยที่มีผลต่อการควบคุมค่าการแข็งตัวของเลือดและการเกิดเลือดออกในผู้ป่วยทีได้รับยาวาร์ฟาริน วิธีดำเนินการวิจัย: กลุ่มตัวอย่างคือผู้ป่วยที่ได้รับยาวาร์ฟาริน ณ โรงพยาบาลวารินชำราบ ระหว่างเดือนพฤษภาคม พ.ศ. 2558 -พฤษภาคม พ.ศ. 2559 โดยเก็บข้อมูลจากเวชระเบียนในด้านข้อมูลทั่วไปของผู้ป่วย ประวัติทางสังคม ประวัติการ รักษาและผลตรวจทางพันธุกรรมที่มีผลต่อยาวิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้สถิติเชิงพรรณนาและการวิเคราะห์การ ถดถอยโลจิสติก ผลการวิจัย: ผู้ป่วยที่เข้าร่วมการศึกษา 60 ราย ส่วนใหญ่มีข้อบ่งใช้ของยาวาร์ฟารินคือภาวะ หัวใจห้องบนสั่นพลิ้วร่วมกับโรคลิ้นหัวใจผิดปกติ คิดเป็นร้อยละ 46.7 โดยผู้ป่วยร้อยละ 83.3 ต้องการค่า INR เป้าหมายอยู่ที่ 2.0-3.0 ซึ่งร้อยละ 36.7 ของกลุ่มตัวอย่างมีค่า TTR ที่มากกว่าร้อยละ 60 ผลการวิเคราะห์การ ถดถอยโลจิสติกเชิงพหุถึงปัจจัยที่มีผลต่อค่า TTR พบว่าการใช้ยาอื่นร่วมมากกว่า 3 ชนิด มีผลต่อค่า TTR ที่น้อยกว่า ร้อยละ 60 เทียบกับการใช้ยาอื่นร่วมไม่เกิน 3 ชนิด (OR 50.156, P 0.031)และพบว่าสัดส่วนเพศหญิงเทียบกับ สัดส่วนเพศชายที่เกิดภาวะเลือดออกมีค่าร้อยละ38.7 และ 10.3 ตามลำดับ (OR 5.747, p0.011) สัดส่วนผู้ป่วยที่มี GFR<60 mL/min/1.73 m² เทียบกับสัดส่วนผู้ป่วยที่มี GFR >60 ml_/min/1.73 m² ที่เกิดภาวะเลือดออกมีค่าร้อยละ 46.7 และ 18.6 ตามลำดับ (OR 3.828, P 0.033) สรุปผลการวิจัย: การใช้ยาอื่นร่วมมากกว่า 3 ชนิด เป็นปัจจัยที่มี ผลต่อการควบคุมระดับ INR ให้อยู่นอกช่วงเป้าหมาย ในขณะที่เพศหญิงและ GFR <60 ml_/min/1.73m² อาจเป็น ปัจจัยเสี่ยงในการเกิดเลือดออกจากการใช้ยาวาร์ฟาริน ซึ่งผลวิจัยนี้อาจสามารถประยุกต์ใช้พัฒนาการดูแลผู้ป่วย เพื่อเพิ่มความสำเร็จในการรักษาด้วยยาวาร์ฟารินได้