การศึกษาเปรียบเทียบความสามารถในการยึดเกาะของสารยึดเกาะที่ได้จากธรรมชาติโดยการใช้ยาเม็ดพาราเซตามอลที่ผลิตโดยวิธีแกรนูลเปียกเป็นโมเดล

บทคัดย่อ

บทนำ: สารพอลิแซ็กคาไรด์ที่ได้จากธรรมชาติสามารถถูกนำมาใช้ประโยชน์เป็นสารยึดเกาะทางเภสัชกรรมได้ วัตถุประสงค์งานวิจัยนี้เพื่อประเมินความสามารถในการยึดเกาะของสารพอลิแซ็กคาไรด์ที่ได้จากธรรมชาติบางชนิด ได้แก่ แป้งดัดแปรพรีเจลลาติไนซ์ แป้งข้าวเหนียว และเพกทิน เพื่อใช้เป็นข้อมูล พื้นฐานของการผลิตยาเม็ดในระดับเภสัชอุตสาหกรรม วิธีดำเนินการวิจัย: สารยึดเกาะพอลิแซ็กคาไรด์จากธรรมชาติจะถูกใช้ในการผลิตยาเม็ดพาราเซตามอลด้วยวิธีแกรนูลเปียก การควบคุมคุณภาพยาเม็ด ได้แก่ ความแข็ง ความกร่อน ระยะเวลาในการแตกตัว และการละลายของยาเม็ด ถูกทดสอบเพื่อประเมิน ความสามารถในการยึดเกาะของสารยึดเกาะ ผลการวิจัย: ความแข็งและระยะเวลาการแตกตัวของเม็ดยาที่เพิ่มขึ้น และความกร่อนที่ลดลง สัมพันธ์กับการเพิ่มปริมาณสารยึดเกาะ แป้งข้าวเหนียวแสดงความสามารถใน การยึดดเกาะสูงที่สุด รองลงมาคือ เพกทิน และแป้งดัดแปรพรีเจลลาติไนซ์ ตามลำดับ จากการศึกษาทดสอบ การละลายของยา แสดงให้เห็นว่าชนิดและปริมาณของสารอึดเกาะมีผลต่ออัตราการปลดปล่อยยา ปริมาณสาร ยึดเกาะที่มากขึ้นสามารถส่งผลทำให้การปลดปล่อยตัวยาช้าลง นอกจากนี้ยังพบว่าตำรับยาเม็ดพาราเซตามอล ที่ใช้แป้งข้าวเหนียวเป็นสารอึดเกาะมีการปลดปล่อยตัวยาช้าที่สุด สรุปผลการวิจัย: แป้งข้าวเหนียวและเพกทิน แสดงความสามารถในการยึดเกาะที่ดีสำหรับการผลิตยาเม็ดโดยวิธีแกรนูลเปียก ชนิดและปริมาณของสารอึดเกาะควรถูกออกแบบเพื่อการพัฒนาตำรับยาเม็ดให้มีรูปแบบการปลดปล่อยยาตามต้องการ