ผลของโปรแกรมการประเมินการใช้ยาต่อความเหมาะสมในการสั่งใช้ยาไทกีไซคลิน

บทคัดย่อ

การใช้ยาต้านจุลชีพอย่างไม่สมเหตุผลส่งผลให้เกิดปัญหาเชื้อดื้อยาและเพิ่มค่าใช้จ่ายด้านยามากเกินความจำเป็น ดังนั้นโรงพยาบาล รวมถึงหน่วยงานสาธารณสุขจึงได้มีการควบคุมปัญหานี้ผ่านมาตรการต่างๆ การใช้ใบประเมินการใช้ยา (DUE) เป็นมาตรการหนึ่งที่ถูกนำมาใช้เพื่อให้เกิดการใช้ยาอย่างสมเหตุผลเพิ่มขึ้น ประกอบกับในปัจจุบันการสั่งใช้ยา Tigecycline มีแนวโน้มเพิ่มมากขึ้น การศึกษานี้จึงมีวัตถุประสงค์ เพื่อศึกษาประสิทธิผลของการประเมินการใช้ยาที่มีต่อความเหมาะสมของการใช้ยา Tigecycline เปรียบเทียบระหว่างช่วงมีและไม่มีใบประเมินการสั่งใช้ยา วิธีการดำเนินการวิจัย: ทำการวิจัยแบบเก็บข้อมูลย้อนหลังด้วยการทบทวนเวชระเบียนในรูปแบบแฟ้มข้อมูลอิเล็กทรอนิกส์จากผู้ป่วยในที่ได้รับยา Tigecycline ณ โรงพยาบาลสรรพสิทธิประสงค์ ในช่วงก่อนมีใบประเมินการสั่งใช้ยา Tigecycline ระหว่างเดือนพฤศจิกายน พ.ศ. 2558 – กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2559 และช่วงหลังมีใบประเมินการสั่งใช้ยา Tigecycline ในช่วงเดือนพฤศจิกายน พ.ศ. 2559 – กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2560 วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้สถิติเชิงพรรณาและสถิติไคสแควร์ ผลการวิจัย: จากกลุ่มตัวอย่างที่ใช้ Tigecycline จำนวน 229 คน มีใบสั่งยาทั้งสิ้น 232 ใบสั่งยา แบ่งเป็นช่วงก่อนมีใบประเมิน 154 ใบ และช่วงหลังมีใบประเมิน 78 ใบ ผลการวิเคราะห์พบว่าการสั่งใช้ยาในผู้ป่วยก่อนมีใบประเมินและหลังมีใบประเมินมีความเหมาะสมร้อยละ 68.7 และ 73.3 ตามลำดับ(p-value = 0.471) โดยมีความไม่เหมาะสมด้านขนาดยาลดลงมากที่สุดเมื่อมีใบประเมินจากร้อยละ 26.0 เป็น 17.3 (p-value = 0.111) สาเหตุที่ความไม่เหมาะสมในการสั่งใช้ยาด้านขนาดยาลดลงหลังจากมีใบประเมินอาจเป็นผลจากจำนวนของกลุ่มตัวอย่างทั้ง 2 ช่วงแตกต่างกันและการประเมินการใช้ยาของโรงพยาบาลนี้ได้ระบุขนาดยาที่ต้องปรับตามสภาวะไว้อย่างชัดเจน สรุปผลการวิจัย: การมีใบประเมินการใช้ยา Tigecycline มีแนวโน้มช่วยเพิ่มความเหมาะสมในการสั่งใช้ยาได้มากกว่าไม่มีใบประเมิน โดยมีความเหมาะสมด้านขนาดยามากที่สุด