The Effect of a Brief Intervention Program on Suicidal Ideation in Suicidal Attempters
Keywords:
Suicidal attempter, Brief intervention program, Suicidal ideationAbstract
This quasi-experimental research aimed to examine the effect of a brief intervention program on suicidal ideation in suicidal attempters. The samples consisted of 30 suicidal attempters who received service at the in-patient department, Trat Hospital and were equally divided into an experimental group (n = 15) and a control group (n = 15). The research instruments included the brief intervention program, the Herth Hope Index with the reliability of .80, the demographic questionnaire, and the SSI-Thai version 2014 with the reliability of .81. The implementation and data collection were conducted from January to May, 2018. Statistics used for data analysis included frequency, percentage, mean, standard deviation, paired t-test, and independent t-test.
The research results revealed that after the experiment, the experimental group had statistically significant lower mean score of suicidal ideation than that of before the experiment (t = 14.228, p < .001) and lower than that of the control group (t = 2.188, p < .05).
This research suggests that psychiatric care nurses should apply this brief intervention program to prevent suicidal ideation among suicidal attempters. The program would promote suicidal attempters to have hope and appropriate behaviors in order to prevent suicide.
References
กรมสุขภาพจิต. (2555). รายงานผลการศึกษาเชิงระบาดวิทยาการฆ่าตัวตายของกรมสุขภาพจิต. สืบค้นจาก http://suicide.jvkk.go.th/menu 3.aspx
กรมสุขภาพจิต. (2559). รายงานประจำปี กรมสุขภาพจิต ปีงบประมาณ 2559. กรุงเทพฯ: บียอนด์พับลิสชิ่ง.
กรรณิการ์ ผ่องโต, และอรพรรณ ลือบุญธวัชชัย. (2557). ผลของโปรแกรมการเสริมสร้างความเข้มแข็งทางใจต่อความคิดฆ่าตัวตายในผู้ที่พยายามฆ่าตัวตาย. วารสารการพยาบาลจิตเวชและสุขภาพจิต, 28(1), 121-132.
จารุวรรณ ก้านศรี. (2555). ประสิทธิผลของกลุ่มบำบัดทางความคิดและพฤติกรรมต่อภาวะซึมเศร้าและความคิดฆ่าตัวตายในผู้ติดเชื้อเอชไอวี. วารสารกองการพยาบาล, 39(1), 19-31.
น้ำทิพย์ วิชาชัย, และอรพรรณ ลือบุญธวัชชัย. (2555). ผลของโปรแกรมการให้คำปรึกษาครอบครัวต่อพฤติกรรมเสี่ยงต่อการฆ่าตัวตายในวัยรุ่น. วารสารการพยาบาลจิตเวชและสุขภาพจิต, 26(2), 99-111.
ปริยศ กิตติธีระศักดิ์. (2555). แนวโน้มและการคัดกรองผู้ที่มีพฤติกรรมการฆ่าตัวตาย. วารสารวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี, 20(5), 468-477.
ปริยศ กิตติธีระศักดิ์, และเกสร มุ้ยจีน. (2558). คุณสมบัติทางจิตมิติของแบบประเมินความคิดฆ่าตัวตายฉบับภาษาไทย (SSI-Thai Version 2014). วารสารการพยาบาลจิตเวชและสุขภาพจิต, 29(1), 93-102.
มาโนช หล่อตระกูล. (2553). การฆ่าตัวตาย: การรักษาและการป้องกัน. กรุงเทพฯ: บียอนด์เอ็นเทอร์ไพรซ์.
เรณุการ์ ทองคำรอด. (2541). ความหวังของผู้ติดเชื้อเอชไอวี (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
วราภรณ์ ประทีปธีรานันต์. (2557). อัตราการฆ่าตัวตายและปัจจัยที่เกี่ยวข้องกับพฤติกรรมฆ่าตัวตาย โรงพยาบาลเจ้าพระยายมราช จังหวัดสุพรรณบุรี. วารสารการพยาบาลจิตเวชและสุขภาพจิต, 28(3), 90-103.
อนุพงศ์ คำมา. (2556). ปัจจัยที่เกี่ยวข้องกับการฆ่าตัวตายสำเร็จ: กรณีศึกษาจังหวัดสุโขทัย. วารสารสมาคมจิตแพทย์แห่งประเทศไทย, 58(1), 3-16.
อรพรรณ ลือบุญธวัชชัย. (2553). การให้คำปรึกษาทางสุขภาพ (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
Beck, A. T., Steer, R. A., & Ranieri, W. F. (1988). Scale for suicide ideation: Psychometric properties of a self-report version. Journal of Clinical Psychology, 44(4), 499-505.
Chatterjee, I., & Basu, J. (2010). Perceived causes of suicide, reasons for living and suicidal ideation among students. Journal of the Indian Academy of Applied Psychology, 36(2), 311-316.
Comtois, K. A., Jobes, D. A., S O’Connor, S., Atkins, D. C., Janis, K., E Chessen, C., … Yuodelis-Flores, C. (2011). Collaborative assessment and management of suicidality (CAMS): Feasibility trial for next-day appointment services. Depression and Anxiety, 28(11), 963-972.
Feigelman, B., & Feigelman, W. (2008). Surviving after suicide loss: The healing potential of suicide survivor support groups. Illness, Crisis & Loss, 16(4), 285-304.
Goldsmith, S. K., Pellmar, T. C., Kleinman, A. M., & Bunney, W. E. (Eds.). (2002). Reducing suicide: A national imperative. Washington, DC: The National Academies Press.
Hawton, K., & van Heeringen, K. (2009). Suicide. Lancet, 373(9672), 1372-1381.
Hawton, K., Zahl, D., & Weatherall, R. (2003). Suicide following deliberate self-harm: Long-term follow-up of patients who presented to a general hospital. The British Journal of Psychiatry, 182(6), 537-542.
Hirvikoski, T., & Jokinen, J. (2012). Personality traits in attempted and completed suicide. European Psychiatry, 27(7), 536-541.
Huen, J. M. Y., Ip, B. Y. T., Ho, S. M. Y., & Yip, P. S. F. (2015). Hope and hopelessness: The role of hope in buffering the impact of hopelessness on suicidal ideation. PLoS One, 10(6), 1-18.
Linehan, M. M., Comtois, K. A., Murray, A. M., Brown, M. Z., Gallop, R, J., Heard, H. L., … Lindenboim, N. (2006). Two-year randomized controlled trail and follow-up of dialectical behavior therapy vs therapy by experts for suicidal behaviors and borderline personality disorder. Archives of General Psychiatry, 63(7), 757-766.
McBride, C. M., Emmons, K. M., & Lipkus, I. M. (2003). Understanding the potential of teachable moments: The case of smoking cessation. Health Education Research, 18(2), 156-170.
O’Connor, S. S., Comtois, K. A., Wang, J., Russo, J., Peterson, R., Lapping-Carr, L., & Zatzick, D. (2015). The development and implementation of a brief intervention for medically admitted suicide attempt survivors. General Hospital Psychiatry, 37(5), 427-433.
Polit, D. F., & Beck, C. T. (2004). Nursing research: Principles and methods (7th ed.). Philadelphia: Lippincott Williams & Wilkins.
Stanley, B., & Brown, G. K. (2012). Safety planning intervention: A brief intervention to mitigate suicide risk. Cognitive and Behavioral Practice, 19(2), 256-264.
Downloads
Published
How to Cite
Issue
Section
License
เนื้อความ ข้อมูล และรายการอ้างอิงที่ผู้เขียนใช้ในการเขียนบทความเพื่อลงตีพิมพ์ในวารสารวิทยาลัยพยาบาลพระปกเกล้า จันทบุรี ถือเป็นความคิดเห็นและความรับผิดชอบของผู้เขียน คณะผู้จัดทำวารสารไม่จำเป็นต้องเห็นพ้องด้วยหรือร่วมรับผิดชอบ
บทความที่ได้รับการลงตีพิมพ์ในวารสารวิทยาลัยพยาบาลพระปกเกล้า จันทบุรี ถือเป็นลิขสิทธิ์ของวารสารวิทยาลัยพยาบาลพระปกเกล้า จันทบุรี หากหน่วยงานหรือบุคคลใดต้องการนำส่วนหนึ่งหรือทั้งหมดของบทความไปเผยแพร่ต่อเพื่อวัตถุประสงค์ใด ๆ จะต้องได้รับอนุญาตจากบรรณาธิการวารสารก่อน
