Effects of The Stress Coping Program on Coping Abilities and Stress Level of the Elderly in Mueang Nonthaburi District
Main Article Content
Abstract
An appropriate stress coping program for the elderly will enable them to have better stress coping abilities. Elderly people with good stress coping ability will reduced their stress and have a better quality of life. The objective of this pre-experimental research was to compare the stress coping abilities and stress levels of the elderly before and after joining the stress coping program. The one-group pretest posttest design was used for this research. The study population was the elderly in Mueang Nonthaburi District who had joined the health services of Boromarajonani College of Nursing, Changwat Nonthaburi in 2014. Forty-five volunteers aged 60-75 years with moderate stress levels were purposively selected into an experimental group. The stress coping program was constructed by applying the concepts of Carl Rogers’ client-centered counseling theory, and Orawan Ronran’s stress management program. This program comprised the following five consecutive activities: building rapport, breathing practice, muscle relaxation practice, meditation practice and elderly-centered group counseling. The experimental group joined one activity a week for five weeks. The stress coping ability and stress level data of the elderly were collected by Nithipun Bunperm’s Coping Ability Test and Suwat Mahatnirankun’s Suanprung Stress Test, which had reliability of .84 and .91 respectively. The data were analyzed by using percentage, mean, standard deviation and paired-samples t- test.
The findings revealed that after joining the stress coping program, the elderly had higher stress coping abilities but lower stress levels than before at the statistical significance level of .05. These indicated that the stress coping program was appropriate for the elderly. Therefore, the stress coping program should be applied to the elderly in Nonthaburi province.
Article Details
References
กรมสุขภาพจิต กระทรวงสาธารณสุข. (2554). รายงานประจำปี 2554. กรมสุขภาพจิต กระทรวงสาธารณสุข.
กรมสุขภาพจิต กระทรวงสาธารณสุข. (2557). แนวทางการดูแลทางด้านสังคมจิตใจของผู้สูงอายุเพื่อป้องกันปัญหาสุขภาพจิต. กรุงเทพมหานคร: ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย.
ขนิษฐา ตลอดภพ, วรรณภา ประทุมโทน, อังคณา เรือนก้อน, และเริงนภรณ์ โม้พวง. (2555). ปัจจัยที่มีผลต่อความเครียด
ของผู้สูงอายุ ต.บ้านคลอง อ.เมือง จ.พิษณุโลก. วารสารวิชาการและวิจัย มทร.พระนคร,ฉบับพิเศษ, 174 – 179.
จมาภรณ์ ใจภักดี. (2557). ผลของการฝึกหายใจแบบลึกร่วมกับการผ่อนคลายกล้ามเนื้อต่อระบบความดันโลหิตและความเครียดในผู้ป่วยความดันโลหิตสูง (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยมหิดล,กรุงเทพมหานคร.
ชาตรี จุติตรี. (2553). ผลของโปรแกรมการผ่อนคลายกล้ามเนื้อแบบโพรเกรสสิพร่วมกับการให้ความรู้ต่อความเครียดและความดันโลหิตของผู้ป่วยสูงอายุโรคความดันโลหิตสูงแผนกผู้ป่วยนอก (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, กรุงเทพมหานคร.
นภา พวงรอด. (2555). การศึกษาภาวะซึมเศร้าของผู้สูงอายุในจังหวัดนนทบุรี. วารสารมหาวิทยาลัยนราธิวาส ราชนครินทร์, 2(1), 63-74.
นิธิพันธ์ บุญเพิ่ม. (2553). ความเครียดและการจัดการความเครียดของนักศึกษาวิทยาลัยการแพทย์แผนไทย มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลธัญบุรี (การศึกษาค้นคว้าอิสระปริญญามหาบัณฑิต ไม่ได้ตีพิมพ์). มหาวิทยาลัยศิลปากร, กรุงเทพมหานคร.
นิธิพัฒน์ เมฆขจร. (ม.ป.ป.) จิตวิทยาสังคม:การผ่อนคลายความเครียดสำหรับผู้สูงอายุ.สืบค้นจาก https://www.stou.
ac.th /stoukc/elder/main.html
บุษกุล ศุภอักษร. (2554). ผลของโปรแกรมการจัดการความเครียดต่อการทำหน้าที่ของผู้ป่วยจิตเภทในชุมชน (วิทยานิพนธ์มหาบัณฑิต). จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, กรุงเทพมหานคร.
ปาริชาติ แว่นไวศาสตร์, เจนจิรา เกียรติสินทรัพย์, และวิไลพร ขำวงษ์. (2557). ความเครียดของผู้สูงอายุในเขตอำเภอเมืองจังหวัดนนทบุรี (รายงานการวิจัย ไม่ได้ตีพิมพ์). วิทยาลัยพยาบาลบรมราชชนนี, นนทบุรี.
พัชรี แสงอรุณ. (2552). ผลของโปรแกรมการฝึกสมาธิแบบอานาปานสติร่วมกับการหายใจแบบเป่าปากต่อระดับความเครียดในผู้ป่วยสูงอายุโรคปอดอุดกั้นเรื้อรังที่มารับการรักษาในโรงพยาบาล (วิทยานิพนธ์ปริญญา). จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, กรุงเทพมหานคร.
มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช. (2557). สังคมผู้สูงอายุ: นัยต่อการพัฒนาประเทศ. สืบค้นจาก https://www.stou. ac.th/stouonline/lom/data/sec/Lom12/05-01.html
มูลนิธิสถาบันวิจัยและพัฒนาผู้สูงอายุไทย. (2557). สถานการณ์ผู้สูงอายุไทย พ.ศ 2557. สืบค้นจากhttps://www.m-society.go.th/article_attach/16057/19114.pdf
เมธี วงศ์วีระพันธุ์. (2559). การส่งเสริมสุขภาพจิตสำหรับผู้สูงอายุของชุมชนต้นแบบในจังหวัดเชียงใหม่.วารสารจิตวิทยาคลินิก, 47(1), 38-47.
สุวัฒน์ มหัตนิรันดร์กุล, วนิดา พุมไพศาลชัย, และพิมพ์มาศ ตาปัญญา. (2540). การสร้างแบบวัดความเครียดสวนปรุง. วารสารสวนปรุง, 13, 1-20.
สำนักงานสถิติแห่งชาติ. (2557). รายงานการสำรวจประชากรสูงอายุในประเทศไทย พ.ศ. 2557. กรุงเทพมหานคร: เท็กซ์ แอนด์ เจอร์นัล พับลิเคชั่น.
อาภรณ์ สิงห์ชาดา, กุลวดี โรจน์ไพศาลกิจ และสมใจ นกดี. (2559). ผลของโปรแกรมการจัดการความเครียดต่อความเครียดของผู้สูงอายุ, วารสาร มฉก.วิชาการ, 19(38), 49-60.
อรวรรณ รอนราญ. (2552). ผลของโปรแกรมการจัดการความเครียดต่อความเครียดและอาการปวดศีรษะในผู้มีอาการปวดศีรษะจากความตึงเครียด (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยเชียงใหม่, เชียงใหม่.
Lazarus, R., & Folkman, S. (2000). Stress appraisal and coping. New York: Springer Publishing.
Rogers, C.R. (2003). Client-centered therapy: Its current practice, implications, and theory (Kindle Ed.). London: Constable & Robinson.