ปัจจัยบ่งชี้และอัตราการมีงานทำของผู้พิการบาดเจ็บไขสันหลัง

Abstract

Employment Rate of Thais with Spinal Cord Injury and Predictive Factors

Vongpakorn P, Kovindha A.

Department of Rehabilitation Medicine, Faculty of Medicine, Chiang Mai University

Objective: To identify the employment rate of persons with traumatic spinal cord injury (SCI) in Thailand and predictive factors of remunerative employment.

Design: A cross-sectional survey between April 2011 - August 2012.

Setting: Maharaj Nakorn Chiang Mai Hospital.

Subjects: One hundred persons with SCI for at least 2 years (age between 15 - 59 years old at the time of interview).

Method: Participants were interviewed using questionnaires to identify demographic data and work-related variables. The Spinal Cord Independence Measure version III (SCIM-III) was used to assess functions.

Results: At the time of survey, 47% were engaged in remunerative employment: Among those who worked, 66% were self-employed, 27.6% were full-time employed and 6.4% were part-time employed; 48.9% were satisfied with their income. Using logistic regression analysis, driving ability and duration of injury were associated with employment. Those with ability to drive had a 5.05-fold higher chance of employment than those without (95% CI, 1.98 - 12.87). Every one year post-injury chance of employment increased 1.11-fold (95% CI, 1.02 – 1.20). Other factors such as age, SCIM scores, level of injury, wheelchair ability, vocational training and a loan for self-employment were not related to employment.

Conclusion: Employment rate of spinal cord injured Thais is nearly 50%. Ability to drive is a strong predictive factor to remunerative employment. Therefore, to increase the opportunity of employment, ability to drive should be promoted to SCI persons.

บทคัดย่อ

วัตถุประสงค์: เพื่อสำรวจอัตราการทำงาน และค้นหาปัจจัยที่ เป็นตัวบ่งชี้การมีงานทำของผู้พิการบาดเจ็บไขสันหลัง 

รูปแบบการวิจัย: การสำรวจในระหว่าง เมษายน พ.ศ 2554 – สิงหาคม พ.ศ. 2555

สถานที่ทำวิจัย: โรงพยาบาลมหาราชนครเชียงใหม่

กลุ่มประชากร: ผู้พิการบาดเจ็บไขสันหลังอายุระหว่าง 15 – 59 ปี ที่บาดเจ็บไขสันหลังตั้งแต่ 2 ปีขึ้นไปจำนวน 100 คน

วิธีการศึกษา: สัมภาษณ์ผู้เข้าร่วมวิจัย โดยอาศัยแบบสอบถามที่แบ่งออกเป็น ข้อมูลส่วนตัว, ผลการประเมินสมรรถนะโดยใช้ Spinal Cord Independence Measure (SCIM) และปัจจัยที่ คาดว่าเกี่ยวข้องกับการทำงาน

ผลการศึกษา: ผู้พิการบาดเจ็บไขสันหลังมีอัตราการทำงาน ร้อยละ 47 โดยในกลุ่มที่มีงานทำ ร้อยละ 66 ประกอบอาชีพอิสระ, ร้อยละ 27.6 เป็นลูกจ้างเต็มเวลา และร้อยละ 6.4 เป็นลูกจ้างไม่เต็มเวลา และร้อยละ 48.9 พอใจกับรายได้ เมื่อวิเคราะห์ทางสถิติด้วย logistic regression พบว่า ความสามารถในการขับขี่ยานพาหนะและระยะเวลาหลังบาดเจ็บไขสันหลังเป็นปัจจัยที่บ่งชี้การมีงานทำของผู้พิการบาดเจ็บไขสันหลัง ทั้งนี้ ผู้ที่มีความสามารถขับขี่ยานพาหนะจะมีโอกาสมีงานทำมากกว่าผู้ที่ขับขี่ไม่ได้ 5.05 เท่า (95% CI, 1.98 - 12.87) ส่วนระยะเวลาหลังบาดเจ็บไขสันหลังที่เพิ่มขึ้นหนึ่งปีจะเพิ่มโอกาสการมีงานทำ 1.11 เท่า (95% CI, 1.02 - 1.20) ส่วนปัจจัยอื่น ๆ ได้แก่ อายุ, คะแนน SCIM, ระดับไขสันหลังที่บาดเจ็บ,การกู้ยืมเงินจากภาครัฐ, ความสามารถการใช้วีลแชร์ และการได้รับการฝึกอาชีพหลังบาดเจ็บไขสันหลัง ไม่มีผลต่อการมีงานทำ

สรุป: ผู้พิการบาดเจ็บไขสันหลังในประเทศไทยมีอัตราการทำงานร้อยละ 47 โดยมีปัจจัยสำคัญที่เป็นตัวบ่งชี้การมีงานทำ คือ ความสามารถขับขี่ยานพาหนะ ดังนั้น เราควรพัฒนาขีดความสามารถด้านการขับขี่ยานพาหนะให้ผู้พิการบาดเจ็บไขสันหลังเพื่อเพิ่มโอกาสทำงาน