ผลของการมีกิจกรรมทางกายต่อภาวะเครียดและสมรรถภาพร่างกายในนิสิตมหาวิทยาลัยนเรศวร

บทคัดย่อ

     การวิจัยครั้งนี้เป็นการศึกษาแบบภาคตัดขวาง (Cross-sectional design) มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาและเปรียบเทียบผลของการมีกิจกรรมทางกายระดับสูงถึงปานกลางต่อภาวะเครียดและสมรรถภาพร่างกายในนิสิตมหาวิทยาลัยนเรศวร กลุ่มตัวอย่างเป็นนิสิตระดับปริญญาตรี มหาวิทยาลัยนเรศวร ประจาปีการศึกษา 2563 จานวน 36 คน ผู้วิจัยเลือกกลุ่มตัวอย่างแบบเจาะจง (Purposive sampling) และแบ่งเป็น 2 กลุ่มๆ ละ 18 คน ได้แก่ กลุ่มที่มีกิจกรรมทางกายระดับสูงถึงปานกลางและกลุ่มที่มีภาวะเนือยนิ่ง เก็บรวบรวมข้อมูลก่อนสอบกลางภาคและปลายภาคโดยใช้แบบสอบถามความเครียด (SPST-20) การวัดความแปรปรวนของอัตราการเต้นของหัวใจ และทดสอบสมรรถภาพร่างกาย ใช้สถิติการทดสอบความแปรปรวนสองทางแบบวัดซ้าด้วยวิธีการทดสอบของแอลเอสดี สถิติทดสอบแมนวิทนีย์ ยู เทสต์ และสถิติทดสอบวิลคอกซัน แพร์ ซายน์ แรงค์ เทสต์ ระดับนัยสาคัญทางสถิตที่ .05

     ผลการวิจัยพบว่า ภาวะเครียดของกลุ่มที่มีกิจกรรมทางกายระดับสูงถึงปานกลางและกลุ่มที่มีภาวะเนือยนิ่งทั้งช่วงก่อนสอบกลางภาคและปลายภาคไม่แตกต่างกันอย่างมีนัยสาคัญทางสถิติที่ระดับ .05 อย่างไรก็ตาม กลุ่มที่มีกิจกรรมทางกายระดับสูงถึงปานกลางมีภาวะเครียดอยู่ในเกณฑ์ปกติ ในขณะที่กลุ่มที่มีภาวะเนือยนิ่งมีภาวะเครียดอยู่ในเกณฑ์ระดับสูงทั้งช่วงก่อนสอบกลางภาคและปลายภาค โดยกลุ่มที่มีกิจกรรมทางกายระดับสูงถึงปานกลางมีค่าความแปรปรวนของอัตราการเต้นของหัวใจสูงกว่ากลุ่มที่มีภาวะเนือยนิ่งทั้งช่วงก่อนสอบกลางภาคและปลายภาคอย่างมีนัยสาคัญทางสถิติ (P<0.05) นอกจากนี้ยังพบความแตกต่างของสมรรถภาพร่างกายระหว่างกลุ่มที่มีกิจกรรมทางกายระดับสูงถึงปานกลางและกลุ่มที่มีภาวะเนือยนิ่ง (P<0.05) ด้วย สรุปได้ว่า นิสิตมหาวิทยาลัยที่มีกิจกรรมทางกายระดับสูงถึงปานกลางมีภาวะเครียดอยู่ในเกณฑ์ปกติแม้ว่าจะอยู่ในช่วงก่อนสอบกลางภาคและปลายภาค โดยมีการปรับปรุงการทางานของระบบประสาทอัตโนมัติ ซึ่งเป็นการทางานของระบบประสาทพาราซิมพาเทติกที่มากขึ้น และมีสมรรถภาพร่างกายดีกว่าผู้ที่มีภาวะเนือยนิ่ง ดังนั้นจึงควรสนับสนุนการมีกิจกรรมทางกายในนิสิตมหาวิทยาลัยทุกคณะ เพื่อช่วยลดภาวะเครียดและเสริมสร้างสมรรถภาพร่างกายของนิสิต