ผล 1 ปีของการเข้าร่วมโปรแกรมอบรมผู้ปกครองเพื่อปรับพฤติกรรมเด็กที่มีปัญหาสมาธิสั้น ดื้อต่อต้าน
Main Article Content
บทคัดย่อ
วัตถุประสงค์ เพื่อศึกษาผลสัมฤทธิ์ของโปรแกรมอบรมผู้ปกครองเพื่อปรับพฤติกรรมเด็กที่มีพฤติกรรมซน
สมาธิสั้นและ/ หรือดื้อต่อต้าน ระยะยาว 6 เดือนและ 1 ปี
วิธีการศึกษา เป็นการศึกษาแบบ Quasi-experimental study คัดเลือกกลุ่มทดลองจากผู้ปกครองที่เข้าร่วม
โปรแกรมอบรมผู้ปกครองเพื่อปรับพฤติกรรมเด็กในปี พ.ศ. 2558-2559 จำนวน 39 ราย และกลุ่มควบคุม
จำนวน 32 ราย จากผู้ปกครองของผู้ป่วยที่มาตรวจที่ตึกผู้ป่วยนอก ประเมิน 1. พฤติกรรมสมาธิสั้น ดื้อต่อ
ต้าน 2. ความบกพร่องทางหน้าที่ในเด็กและวัยรุ่นที่ป่วยเป็นโรคสมาธิสั้น 3. การปฏิบัติตัวของผู้ปกครองต่อ
เด็ก เปรียบเทียบผลก่อนและหลังเข้าอบรม ผลหลังอบรมเสร็จสิ้นอีก 6 เดือน และ 1 ปี โดยเปรียบเทียบ
ระหว่างกลุ่มทดลองและกลุ่มควบคุม และเปรียบเทียบระหว่างกลุ่มทดลองก่อนและหลังเข้าโปรแกรมอบรม
โดยใช้การทดสอบ T-test และ ANCOVA
ผลการศึกษา ข้อมูลพื้นฐานของกลุ่มทดลองและกลุ่มควบคุมมีความแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ
ในด้าน เพศ อายุของผู้ปกครอง รายได้ และเกรดเฉลี่ย การเปรียบเทียบคะแนนเฉลี่ยในกลุ่มทดลอง
ก่อนและหลังเข้าร่วมโปรแกรมอบรมผู้ปกครองทันที และในอีก 6 เดือน และ 1 ปี พบว่า คะแนนแบบประเมิน
modified IOWA Conners rating scale ฉบับภาษาไทย และ คะแนนแบบประเมิน Weiss functional
impairment rating scale ฉบับภาษาไทย มีคะแนนเฉลี่ยลดลงอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p = 0.0024 และ
0.028 ตามลำดับ) ส่วนคะแนนแบบประเมิน modified parenting practice test มีคะแนนเฉลี่ยเพิ่มขึ้น
อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p = 0.005, 0.001 และ 0.038 ตามลำดับ) เมื่อเปรียบเทียบความเปลี่ยนแปลง
ของคะแนนเฉลี่ยของแบบประเมินทั้ง 3 ชุด หลังอบรมทันที และในอีก 6 เดือนและ 1 ปี พบว่า คะแนนของ
กลุ่มทดลองและกลุ่มควบคุมไม่แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ
สรุป หลังเข้าร่วมโปรแกรมอบรมผู้ปกครอง เด็กมีระดับความรุนแรงด้านพฤติกรรมซนสมาธิสั้นดื้อต่อต้าน
และ ความบกพร่องทางหน้าที่โดยรวมลดลง ผู้ปกครองมีการปฏิบัติตัวต่อเด็กเหมาะสมมากขึ้น เมื่อ
เปรียบเทียบกับก่อนเข้าร่วมอบรม โดยผลที่ได้ยังคงอยู่เมื่อติดตามที่ 6 เดือนหลังเข้าร่วมอบรม อย่างไรก็ตาม
ไม่สามารถสรุปผลใน 1 ปีได้ เนื่องจากจำนวนผู้เข้าร่วมงานวิจัยน้อยเกินไป เมื่อเปรียบเทียบผลระหว่างกลุ่ม
ทดลองและกลุ่มควบคุมพบว่าไม่มีความแตกต่างระหว่างกลุ่ม อย่างไรก็ตามผลดังกล่าวมีข้อจำกัดเรื่องการมี
ข้อมูลพื้นฐานที่ต่างกันในบางปัจจัยระหว่างกลุ่มทดลองและกลุ่มควบคุม
Article Details
บทความที่ส่งมาเพื่อพิจารณา ต้องไม่เคยตีพิมพ์หรือได้รับการตอบรับให้ตีพิมพ์ในวารสารฉบับอื่น และต้องไม่อยู่ระหว่างการส่งไปพิจารณาในวารสารอื่น
เอกสารอ้างอิง
Fossum S, Morch WT, Handegard BH, Drugli MB. Childhood disruptive behaviors and family functioning in clinically referred children: are girls different from boys? Scand J Psychol 2007; 48: 375-82.
Moffitt TE. Adolescence-limited and life-course-persistent antisocial behavior: a developmental taxonomy. Psychol Rev 1993; 100: 674-701.
Mrug S, Windle M. Mediators of neighborhood influences on externalizing behavior in preadolescent children. J Abnorm Child Psychol 2009; 37: 265-80.
Patterson GR, DeGarmo D, Forgatch MS. Systematic changes in families following prevention trials. J Abnorm Child Psychol 2004; 32: 621-33.
Dretzke J, Frew E, Davenport C, Barlow J, Stewart-Brown S, Sandercock J, et al. The effectiveness and cost-effectiveness of parent training/education programmes for the treatment of conduct disorder, including oppositional defiant disorder, in children. Health Technol Assess 2005; 9: iii, ix-x, 1-233.
Eyberg SM, Nelson MM, Boggs SR. Evidence-based psychosocial treatments for children and adolescents with disruptive behavior. J Clin Child Adolesc Psychol 2008; 37: 215-37.
de Graaf I, Speetjens P, Smit F, de Wolff M, Tavecchio L. Effectiveness of the Triple P Positive Parenting Program on behavioral problems in children: a meta-analysis. Behav Modif 2008; 32: 714-35.
Sandler IN, Schoenfelder EN, Wolchik SA, MacKinnon DP. Long-term impact of prevention programs to promote effective parenting: lasting effects but uncertain processes. Annu Rev Psychol 2011; 62: 299-329.
Kazdin AE. Parent management training: evidence, outcomes, and issues. J Am Acad Child Adolesc Psychiatry 1997; 36: 1349-56.
Larsson B, Fossum S, Clifford G, Drugli MB, Handegard BH, Morch WT. Treatment of oppositional defiant and conduct problems in young Norwegian children : results of a randomized controlled trial. Eur Child Adolesc Psychiatry 2009; 18: 42-52.
Rimwitayagorn V. The Effects of using a Parent Management Training Program on Parent’s Behavior towards Their Children. National Research Council of Thailand, 2007.
Mash EJ, Johnston C. Attention-Deficit/ Hyperactivity disorder (ADHD) and the family: A developmental psychopathology perspective. Psychopathology and the family; 2005: 93-124.
Scott S. Do Parenting Programmes for Severe Child Antisocial Behaviour Work over the Longer Term, and for Whom? One Year follow-up of a Multi-Centre Controlled Trial. Behavioural and Cognitive Psychotherapy 2005; 33: 403-21.
Bandura A. Self-efficacy: toward a unifying theory of behavioral change. Psychol Rev 1977; 84: 191-215.
Kessler RC, Adler LA, Barkley R, Biederman J, Conners CK, Faraone SV, et al. Patterns and predictors of attention-deficit/hyperactivity disorder persistence into adulthood: results from the national comorbidity survey replication Biol Psychiatry 2005; 57: 1442-51.
