Bloodborne infection risk in men who have sex with men (MSM)

Abstract

Abstract:

Introduction: The decline in HIV prevalence and availability of nucleic acid testing have allowed men who have sex with men (MSM) to donate blood in some countries based on research evidence. Objective: This study assessed the risk of blood-borne disease transmission from Thai MSM compared to normal male donors. Materials and Methods: MSM participants were recruited from the National Blood Centre (NBC), Thai Red Cross Society, and 9 Regional Blood Centres, Thai Red Cross Society. MSM with partners were included and MSM who used pre-exposure/post-exposure prophylaxis for HIV were excluded from the study. MSM who had only one partner and were not exposed to sex workers or illicit drugs were classified as low-risk, while MSM with more than one partner or had other sexual risk behaviors were classified as high-risk. Eligible participants had blood sampling to test for transfusion-transmitted infection (TTI): HIV, HBV, HCV, and syphilis, twice, 3 months apart. The low-risk MSM were advised to refrain from having sexual relations during the 3-month study period. The infection pressure of TTI was compared with the control age-matched male donors using a two proportion Z-test with a significance level (a) of 0.05. Results: Seventy-three MSM participants were eligible, 32 were low-risk and 41 were high-risk. Blood tests were positive for 2 in the high-risk group (syphilis and HBV), 1 in the low-risk group (syphilis) and there were no TTI in matched regular donor controls. The infection pressure in the high-risk group is significantly higher than regular donors (4.88% vs. 0.00%, p-value=0.0285). The low-risk group has little difference in infection pressure to the high-risk group (3.12% vs. 4.88%) with no statistical significance. The MSM participants also have significantly higher infection pressure compared with general Thai male donors (4.10% vs. 0.95%, p-value=0.0028), with 3.28 times higher in the low-risk group (clinical significant). There was no new TTI positivity on the 3-month follow-up blood test. Conclusion: Despite the limited number of participants, it can be concluded that Thai people with MSM continue to be a clinically significant risk group for transfusion-related infection.

บทคัดย่อ

บทนำ  จากการลดลงของความชุก HIV ร่วมกับมีการตรวจวิเคราะห์ด้วยวิธี nucleic acid test บางประเทศจึงเริ่มให้ผู้มีพฤติกรรมเพศสัมพันธ์แบบชายกับชาย (MSM) ที่มีความเสี่ยงต่ำบริจาคโลหิตได้ ตามผลการวิจัยที่สนับสนุน  วัตถุประสงค์  โครงการวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ในการศึกษา ความเสี่ยงของการติดเชื้อที่ถ่ายทอดทางเพศสัมพันธ์ผ่านโลหิตของ MSM ในประเทศไทย เปรียบเทียบกับผู้บริจาคโลหิตชาย  วัสดุและวิธีการ ทำวิจัย prospective cohort study โดยรวบรวมอาสาสมัคร MSM จากทั่วประเทศ ณ ศูนย์บริการโลหิตแห่งชาติ และภาคบริการโลหิตแห่งชาติ สภากาชาดไทย รวม 10 แห่ง ในช่วงระหว่างวันที่ 15 มีนาคม พ.ศ. 2566 ถึงวันที่ 15 กันยายน พ.ศ. 2566 คำนวนจำนวนตัวอย่างได้ 159 คนต่อกลุ่ม โดยมีเกณฑ์คัดเข้า คือ MSM ที่มีคู่ และไม่ใช้ยา PrEP/PEP จำแนกอาสาสมัครเป็นกลุ่มความเสี่ยงต่ำ คือ มีคู่คนเดียว ไม่มีเพศสัมพันธ์กับผู้ให้บริการทางเพศหรือใช้สารเสพติด กับกลุ่มความเสี่ยงสูงที่มีคู่มากกว่า 1 คน หรือมีพฤติกรรมทางเพศสัมพันธ์ที่เสี่ยงอื่นๆ มาดำเนินการตรวจเลือดเพื่อหาการติดเชื้อ transfusion transmitted infection (TTI) ได้แก่ HIV, HBV, HCV และ syphilis จำนวน 2 ครั้ง ห่างกัน 3 เดือน โดยกลุ่มความเสี่ยงต่ำต้องงดการมีเพศสัมพันธ์ตลอด 3 เดือน ส่วนกลุ่มความเสี่ยงสูงให้มีเพศสัมพันธ์ได้ นำผลการติดเชื้อมาคำนวณค่า infection pressure เปรียบเทียบกับผลเลือดของกลุ่มควบคุม คือ ผู้บริจาคโลหิตเพศชายของศูนย์บริการโลหิตแห่งชาติ และภาคบริการโลหิตแห่งชาติ สภากาชาดไทย ที่มีช่วงอายุและอาศัยอยู่ในภูมิภาคเดียวกันในช่วงเวลาเดียวกัน วิเคราะห์ข้อมูลที่ได้ด้วยสถิติ two proportion Z-test กำหนดให้ระดับนัยสำคัญ (a) เท่ากับ 0.05  ผลการศึกษา มีผู้สมัครเข้าร่วมโครงการทั้งหมด 192 คน มีคุณสมบัติเข้าเกณฑ์ 73 คน อายุระหว่าง 19-46 ปี เป็นกลุ่มเสี่ยงต่ำ 32 คน กลุ่มเสี่ยงสูง 41 คน ตรวจเลือดครั้งแรกพบการติดเชื้อในกลุ่มเสี่ยงสูง 2 คน (syphilis และ HBV) กลุ่มเสี่ยงต่ำ 1 คน (syphilis) โดยกลุ่มเสี่ยงสูงมี % infection pressure สูงกว่ากลุ่มควบคุมที่เป็นผู้บริจาคโลหิตประจำอย่างมีนัยสำคัญ (4.88% vs. 0.00%, p-value=0.0285) สัดส่วนการติดเชื้อของกลุ่มเสี่ยงต่ำกับกลุ่มเสี่ยงสูงต่างกันเล็กน้อย (3.12% vs. 4.88%) ซึ่งไม่สามารถสรุปได้ว่าแตกต่างกันทางสถิติ (จำนวนตัวอย่างน้อย) และพบว่าอาสาสมัคร MSM มีสัดส่วนการติดเชื้อสูงกว่าผู้บริจาคโลหิตเพศชายทั่วไปอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (4.10% vs. 0.95%, p-value=0.0028) โดยกลุ่มเสี่ยงต่ำมีค่าการติดเชื้อสูง กว่าผู้บริจาคเพศชาย 3.28 เท่า ซึ่งมีนัยสำคัญทางคลินิก ไม่พบการติดเชื้อเพิ่มในการตรวจเลือดครั้งที่ 2  สรุป มีอาสาสมัครเข้าร่วมวิจัยน้อยกว่าเป้าหมายมาก (73 คน จาก 318 คน) ซึ่งอาจมีเหตุปัจจัย เกี่ยวกับวัฒนธรรม ทัศนคติส่วนบุคคลและเกณฑ์การวิจัยที่ต้องไม่ใช้ยา PrEP ทำให้มีผลต่อการวิเคราะห์ จนไม่สามารถสรุปเพื่อตอบโจทย์วิจัยได้ทั้งหมด อย่างไรก็ดี ข้อมูลที่ได้แสดงให้เห็นว่า MSM ในประชากรชาวไทย ยังคงจัดเป็นความเสี่ยงทางคลินิก เพราะมีโอกาสที่ผู้ป่วยจะได้รับโลหิตติดเชื้อที่แฝงอยู่ในช่วง window period ได้ ด้วยเหตุนี้จึงยังไม่สามารถเปลี่ยนเกณฑ์การคัดเลือกที่เหมาะสมให้ MSM เป็นผู้บริจาคโลหิตได้ จำเป็นต้องศึกษาเพิ่มเติมต่อไป เพื่อให้มีข้อมูลที่สามารถสร้างความมั่นใจด้านความปลอดภัยของผู้รับโลหิต