ดัชนีทางโลหิตวิทยาพบในผู้ใหญ่ที่มีภาวะเม็ดเลือดแดงแตกจากภูมิคุ้มกัน: การศึกษาย้อนหลัง
ดัชนีทางโลหิตวิทยาที่พบในผู้ป่วยที่มีภาวะเม็ดเลือดแดงแตกจากอิมมูน
คำสำคัญ:
ภาวะเม็ดเลือดแดงแตก, จำนวนเรติคูโลไซท์, Absolute reticulocyte count, Reticulocyte production index (RPI)บทคัดย่อ
ความเป็นมา ภาวะเม็ดเลือดแดงแตกจากภูมิคุ้มกันเป็นภาวะที่พบน้อย การประเมินดัชนีทางโลหิตวิทยา ได้แก่ ระดับฮีโมโกลบิน, Mean corpuscular volume (MCV) reticulocyte (RC), reticulocyte production index (RPI) และ absolute reticulocyte count (ARC) สามารถช่วยในการดูแลผู้ป่วยได้ วัตถุประสงค์ เพื่อประเมินดัชนีทางโลหิตวิทยา ได้แก่ จำนวนเรติคูโลไซท์, RPI และ ARC ในผู้ป่วยที่มีภาวะเม็ดเลือดแดงแตกจากภูมิคุ้มกัน
วัสดุและวิธีการ เป็นการศึกษาย้อนหลังด้วยการทบทวนเวชระเบียนผู้ป่วยที่ได้รับการวินิจฉัยเม็ดเลือดแดงแตก ระหว่างปี 2554-2558 ที่ศูนย์การแพทย์สมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ สยามบรมราชกุมารี ข้อมูลที่เก็บได้แก่ อายุ เพศ โรคประจำตัว สาเหตุของภาวะเม็ดเลือดแดงแตก ผลการตรวจทางห้องปฏิบัติการ และการรักษา การหาความสัมพันธ์
ระหว่าง RPI กับปัจจัยต่างๆ ใช้สถิติ Spearman’s correlation โดยกำหนดค่านัยสำคัญทางสถิติที่น้อยกว่า 0.05
ผลการศึกษา จากข้อมูลการศึกษาย้อนหลังจำนวน 88 ราย อายุเฉลี่ยของผู้ป่วยอยู่ที่ 60.17 ปี (SD 18.92) จำนวนผู้ป่วยเพศชายใกล้เคียงกับผู้หญิง พบว่าผู้ป่วย 45 ราย (51.1%), 18 ราย (20.5%), 10 ราย (11.4%), 6 ราย (6.8%) และ 3 ราย (3.4%) เป็นเม็ดเลือดแดงแตกที่ไม่ทราบสาเหตุ การติดเชื้อ เอสแอลอี มะเร็งต่อมน้ำเหลือง มะเร็ง และยาตามลำดับ ส่วนมากร้อยละ 92.1 พบว่ามีผลตรวจ direct Coombs
test เป็นบวก ชนิดของเม็ดเลือดแดงแตกเป็น warm type มากที่สุดคิดเป็นร้อยละ 84.1 สำหรับค่าเฉลี่ยระดับฮีโมโกลบินเมื่อวินิจฉัย
อยู่ที่ 7.27 g/dL (SD 1.99), ค่า MCV เฉลี่ยอยู่ที่ 83.61 fL (SD 12.26), ค่าเฉลี่ย RPI เมื่อวินิจฉัยอยู่ที่ 0.82 (SD 0.68) และค่าเฉลี่ย
ของ ARC เมื่อวินิจฉัยอยู่ที่ 79.11 x109/L (SD 58.20) จากการศึกษาพบว่ามีผู้ป่วย 6 ราย (68%) มีค่า RPI มากกว่า 2 % และมีผู้
ป่วย 22 ราย (25%) มีค่า ARC มากกว่า 100 x109/L นอกจากนี้ยังพบมีความสัมพันธ์ทางบวกของจำนวนเรติคูโลไซท์กับ RPI (r = 0.85, 95%CI: 0.75-0.91, p < 0.001) และ ARC (r = 0.9, 95%CI: 0.83-0.94, p < 0.001) ตามลำดับ
สรุป ภาวะเม็ดเลือดแดงแตกที่ไม่ทราบสาเหตุพบได้บ่อยในผู้ป่วยเม็ดเลือดแดงแตกจากภูมิคุ้มกัน พบความสัมพันธ์ทางบวกของค่า RPI และ ARC กับจำนวนเรติคูโลไซท์ในผู้ป่วยที่วินิจฉัยภาวะเม็ดเลือดแดงแตก
Downloads
เอกสารอ้างอิง
Eaton WW, Rose NR, Kalaydjian A, Pedersen MG, Mortensen PB. Epidemiology of autoimmune diseases in Denmark. J Autoimmunity. 2007;29:1-9.
Valent P, Lechner K. Diagnosis and treatment of autoimmune haemolytic anaemias in adults: a clinical review. Wien Klin Wochenschr. 2008;120:136-51.
Hill QA, Hill A, Berentsen S. Defining autoimmune hemolytic anemia: a systematic review of the terminology used for diagnosis and treatment. Blood Adv. 2019;3:1897-906.
Phillips J, Henderson AC. Hemolytic anemia: evaluation and differential diagnosis. Am Fam Physician. 2018;98:354-61.
Hillman RS, Finch CA. Red cell manual: Philadelphia: FA Davis; 1985.
Liesveld JL, Rowe JM, Lichtman MA. Variability of the erythropoietic response in autoimmune hemolytic anemia: analysis of 109 cases. Blood. 1987;69:820-6.
Conley CL, Lippman SM, Ness P. Autoimmune hemolytic anemia with reticulocytopenia. a medical emergency. JAMA. 1980;244:1688-90.
Aladjidi N, Leverger G, Leblanc T, Picat MQ, Michel G, Bertrand Y, et al. New insights into childhood autoimmune hemolytic anemia: a French national observational study of 265 children. Haematologica. 2011;96:655-63.
Arbach O, Funck R, Seibt F, Salama A. Erythropoietin may improve anemia in patients with autoimmune hemolytic anemia associated with reticulocytopenia. Transf Med Hemother. 2012;39:221-3.
Pirofsky B. Clinical aspects of autoimmune hemolytic anemia. Sem Hematol. 1976;13:251-65.
Hill A, Hill QA. Autoimmune hemolytic anemia. Hematology Am Soc Hematol Educ Program. 2018;2018:382-9.
Hill QA, Stamps R, Massey E, Grainger JD, Provan D, Hill A. The diagnosis and management of primary autoimmune haemolytic anaemia. Br J Haematol. 2017;176:395-411.
Murphy S, LoBuglio AF. Drug therapy of autoimmune hemolytic anemia. Semin Hemaol. 1976;13:323-34.
Serrano J. [Autoimmune hemolytic anemia. Review of 200 cases studied in a period of 20 years (1970-1989)]. Sangre. 1992;37:265- 74.
Genty I, Michel M, Hermine O, Schaeffer A, Godeau B, Rochant H. [Characteristics of autoimmune hemolytic anemia in adults: retrospective analysis of 83 cases]. La Revue de medecine internet. 2002;23:901-9.
Go RS, Winters JL, Kay NE. How I treat autoimmune hemolytic anemia. Blood. 2017;129:2971-9.
Barcellini W, Fattizzo B. The Changing Landscape of Autoimmune Hemolytic Anemia. Front Immunol. 2020;11:946.
Sudulagunta SR, Kumbhat M, Sodalagunta MB, Settikere Nataraju A, Bangalore Raja SK, Thejaswi KC, et al. Warm autoimmune
hemolytic anemia: clinical profile and management. J Hematol. 2017;6:12-20.
Dara RC, Tiwari AK, Arora D, Mitra S, Acharya DP, Aggarwal G, et al. Alloimmunization in autoimmune hemolytic anemia patient: the differential adsorption approach. Asian J Transfus Sci. 2017;11:53-7.
Haspl ZH, Tomicić M, Grgicević D. Clinically significant red cell alloantibodies in patients with warm autoimmune hemolytic anemia. Acta Med Croatica. 2001;55:149-52.
Salama A. Treatment options for primary autoimmune hemolytic anemia: a short comprehensive review. Transfus Med Hemother. 2015;42:294-301.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2022 วารสารโลหิตวิทยาและเวชศาสตร์บริการโลหิต
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
