The Effectiveness of Program Happiness in Elderly: A case Study of Elderly in Dongtakop Sub-district, Taphanhin District, Phichit Province

Main Article Content

Thanee Chotigakham

Abstract

The purpose of this Quasi-experimental research, one group pretest-posttest design for collecting elder’s information. To examine the Effectiveness of Program Happiness in Elderly in Dongtakop Sub-district, Taphanhin District, Phichit Province. The sample was selected from the elder who was 60 years older by selecting purposive sampling for 30 older persons. Data were collected between August 2020 and January 2021. There would have the activities along 6 months, 1 time per month for 3 hours by emphasis on 5 dimensions of happiness development. There are dimension of health, dimension of recreation, dimension of integrity, dimension of cognition and dimension peacefulness. Data collection was performed by using personal information questionnaire, health-related quality of life and happinometer. Compile qualitative information by using the elderly club learning recode form, the structural interview form, the focus group, the in-depth interview. The quantitative data was analyzed by using descriptive statistics to compare the mean score before and after the experiment using the Paired t-test statistics. The qualitative information was used content analysis,


            The results indicated that after attended this program made their physical health quality of life increased from low to high level, mental health increased from low to high level, relationship increased from low to high level, environment increased from middle to high level, quality of life increased from low to high level, The average score of quality of life before and after joining the happiness program was found to be significantly higher (p – value< 0.5) in all aspects and overall, the level of happiness increased from a lower level of a general person to a higher level than an average person. The standard score of happiness after joining the program was significantly increased (p – value< 0.5).

Article Details

How to Cite
1.
Chotigakham T. The Effectiveness of Program Happiness in Elderly: A case Study of Elderly in Dongtakop Sub-district, Taphanhin District, Phichit Province. JDPC3 [Internet]. 2022 Apr. 8 [cited 2024 Nov. 21];16(1):18-34. Available from: https://he01.tci-thaijo.org/index.php/JDPC3/article/view/252220
Section
Researce Article

References

1. ชมพูนุท พรหมภักดิ์. การเข้าสู่สังคมผู้สูงอายุของประเทศไทย ปี 2556 ปีที่ 3 ฉบับที่ 16
สืบค้นจาก http://library.senate.go.th/document/Ext6078/6078440_0002.PDF. 2556.
2. ณัฏฐพัชร สโรบล. ประสิทธิผลของโปรแกรมพัฒนาความสุข 5 มิติในผู้สูงอายุ กรณีศึกษาในผู้สูงอายุ
ตำบลกระหวัน อำเภอขุนหาญ จังหวัดศรีสะเกษ. ในเอกสารการประชุมวิชาการเสนอผลงานวิจัย
บัณฑิตศึกษา ระดับชาติและนานาชาติ 2560. มหาวิทยาลัยขอนแก่น, ขอนแก่น. 2556.
3. กรมสุขภาพจิต กระทรวงสาธารณสุข. การศึกษาประสิทธิผลโปรแกรมสร้างสุข 5 มิติ สำหรับ
ผู้สูงอายุ. กรุงเทพฯ: สำนักส่งเสริมและพัฒนาสุขภาพจิต. 2560.
4. สำนักงานสาธารณสุขจังหวัดพิจิตร. สรุปผลงานประจำปีผู้สูงอายุสานักงาน สาธารณสุขจังหวัด
พิจิตร ปี 2562. สืบค้นจาก http://www.ppho.go.th. 2562.
5. สำนักงานสาธารณสุขอำเภอตะพานหิน. สรุปผลงานประจำปีผู้สูงอายุ สำนักงานสาธารณสุขอำเภอ ตะพานหิน ปี 2562. สืบค้นจาก http://www.ppho.go.th. 2563.
6. Kemmis, S & Mctargrat, R. The Action Research Planer (3rd ed.). Victoria:
Deakin University. 1988.
7. อัมพร เบญจพลพิทักษ์, กาญจนา วณิชรมณีย์, พรรณี ภาณุวัฒน์สุข. คู่มือความสุข 5 มิติสำหรับ
ผู้สูงอายุ. กรุงเทพ: บียอนด์ พับลิซซิ่ง; 2555.
8. พัชรี ถุงแก้ว. ผลของโปรแกรมส่งเสริมสุขภาพจิตด้วยรูปแบบความสุขเชิงจิตวิทยา 5 มิติ
เพื่อพัฒนาคุณภาพชีวิตและความสุขของผู้สูงอายุ. วารสารวิชาการและวิจัยสังคมศาสตร์, 13(39)
41-54. 2561.
9. เสาวนีย์ โสบุญ. รูปแบบการสร้างเสริมความรู้สึกมีคุณค่าในตนเองของผู้สูงอายุโดยการมีส่วนร่วม
ของชุมชน กรณีศึกษาพื้นที่เทศบาลตำบลตาดทอง อำเภอเมือง จังหวัดยโสธร. วารสารวิจัย
สาธารณสุขศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี, 6(2): 43-54. 2560.
10. ทนงศักดิ์ มูลจันดาและทัตภณ พละไชย. ผลการส่งเสริมสุขภาพของผู้สูงอายุด้วยสุข 5 มิติ
โรงเรียนผู้สูงอายุนาผาง ตำบลห้วย อำเภอปทุมราชวงศา จังหวัดอำนาจเจริญ. วารสารวิทยาศาสตร์
สุขภาพวิทยาลัยพยาบาลบรมราชชนนี สรรพสิทธิประสงค์, 2(2) 14-29. 2561.
11. Lee, WT, Ko SI, Lee JK. Health promotion behaviors and quality of life among
community– dwelling elderly in Korea: A cross-sectional survey. International
Journal of Nursing Studies. 2006; 43: 293-300.
12. ชัชญาภา สมศรีและพิกุลทอง โมคมูล. ผลของกิจกรรมสร้างสุข 5 มิติ ต่อความสุขของผู้สูงอายุใน
คลินิกผู้สูงอายุ โรงพยาบาลนครพนม. วารสารโรงพยาบาลนครพนม, 3(2) 3-14. 2559.
13. Orem, D.E. Nursing concept of Practice (4th ed.). St Louis: Mosky Tear Book. 1991.
14. Dupuy, H.J. Quoted in McDowell. 1996. A measuring health: A guide to rating
scales and questionnaires. New York: CBS College Pup. 1977.
15. สุดารัตน์ นามกระจ่าง และคณะ. ประสิทธิผลของโปรแกรมพัฒนาความสุข 5 มิติใน ผู้สูงอายุ
กรณีศึกษาในผู้สูงอายุ ตำบลกระหวัน อำเภอขุนหาญ จังหวัดศรีสะเกษ. ในเอกสารการประชุม
วิชาการเสนอผลงานวิจัยบัณฑิตศึกษา ระดับชาติและนานาชาติ 2560. การประชุมจัดโดย
มหาวิทยาลัยขอนแก่น, ขอนแก่น. 2560.
16. Dhramchareon W. The effects of internal and external factors on happiness in
elderly[Master Thesis in Applied Statistics] Bangkok: National Institute of
Development Administration; 2021.
17. Wang J, Chen CY, Lai LJ, Chen ML, Chen MY. The effectiveness of community-
Based health. promotion program for rural elders: a Quasi-experimental design.
Applied Nursing Research. 2014; 27: 181-5.
18. โฆษิต กัลยา. ผลของโปรแกรมความสุข 5 มิติเชิงประยุกต์ในผู้สูงอายุ อำเภอท่าปลา จังหวัด
อุตรดิตถ์เขตสุขภาพที่ 2. สืบค้นจาก
https://www.mhc2.go.th/newweb/files/docs/Research006. pdf. 2561.
19. คนึง นันทะนะ. ทฤษฎีลำดับขั้นความต้องการ. สืบค้นจาก https://www.bloggang.com
/mainblog.php?id=wbj&month=07-12-2007 &group=29&gblog=3. 2558.