MODEL OF DRIVING ORGANIZATION MEASURES ON ROAD SAFETY IN UTHAI THANI PROVINCE
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
This research aimed to develop a model for driving organization measures on road safety in Uthai Thani Province. This research and development design uses a mixed method methodology.
The results showed that a model of driving organization measures on road safety were 7 components included 1) Survey 2) Context assessment 3) Corporate policy announcement. 4) education 5) Campaign 6) Strengthening motivation and 7) Evaluation and follow up. An assessment the model of driving organization measures on road safety show that, the structure of components was the most appropriate. When considering sub-components as suitability , possibility , clarity , ease of use, they were High to very High levels. After actions model found that, the organizations had high quality in implementation of the model. The result of the evaluation on driving behaviors for road safety among personnel in the organization had significantly increased scores (P < 0.01). To effective and sustainability of the Uthai Thani model, it must be integrated to the collaborators of road safety networks at the provincial level and supported from organization Leader should be continuously offered, could lead personnel in the organization to compliance with road safety measures. The accident rate, Injury and death rate from road accidents would be decreased.
Article Details
Copyright notice
Article published in the Journal of Disease and Health Risk DPC.3 Nakhon Sawan. It is considered a work of academic research and analysis as well as the personal opinion of the author. It is not the opinion of the Office of Disease Prevention and Control 3, Nakhon Sawan. Or the editorial team in any way Authors are responsible for their articles.
Privacy Policy
Name, address and e-mail address specified in the Journal of Disease and Health Risk DPC.3 Nakhon Sawan. It is used for identification purposes of the journal. And will not be used for any other purpose. Or to another person.
References
http://www.who.int>2018
2.สำนักงานนโยบายและแผนการขนส่งจราจร กระทรวงคมนาคม. รายงานการวิเคราะห์สถานการณ์อุบัติเหตุทาง
ถนนของกระทรวงคมนาคม. 2561; 4
3.สำนักโรคไม่ติดต่อ กรมควบคุมโรค. ครึ่งทางทศวรรษแห่งความปลอดภัยทางถนน. นนทบุรี 2559; 18
4.ศูนย์อำนวยการความปลอดภัยทางถนน. แนวทางปฏิบัติงานในการขับเคลื่อนการป้องกันและลดอุบัติเหตุทาง
ถนนตลอดทั้งปี. 2559; 2
4.สุภางค์ จันทวานิช. วิธีวิจัยเชิงคุณภาพ. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย; 2553
5.ปรีชา วิหคโต และคณะ. การวิเคราะห์ลักษณะ สาเหตุและแนวทางป้องกันอุบัติเหตุในสถานศึกษาระดับ
ประถมศึกษา. กรุงเทพฯ : สำนักงานป้องกันอุบัติภัยแห่งชาติ สำนักงานปลัดสำนักนายกรัฐมนตรี; 2540
6.ประวิช ขุนนิคม, ชัยวุฒิ บัวทอง, ก่อเดช ยะลา, และอัญชลี ปากลาว. แนวทางการจัดการอุบัติเหตุจากการ
จราจรของอำเภออ่าวลึก จังหวัดกระบี่. เอกสารบทคัดย่อผลงานวิชาการสัมมนาระดับชาติ เรื่อง ความปลอดภัย
ทางถนน ครั้งที่ 13. ขอนแก่น; 2560.
7.กชกร เมืองวงค์. พฤติกรรมของผู้นำที่มีความสัมพันธ์กับความพึงพอใจในการทำงานของพนักงานบริษัท
เอกชนในกรุงเทพมหานคร. สารนิพนธ์ บธ.ม.(การจัดการ).กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ; 2557.
8.แผนงานส่วนสนับสนุนการป้องกันอุบัติเหตุจราจรระดับจังหวัด(สอจร). โครงการสานพลังสร้างมาตรการ
องค์กรเพื่อความปลอดภัยทางถนน. ขอนแก่น: หจก.ขอนแก่นการพิมพ์; 2561.
9.กิตติ อินทรกุล. ปัญหา อุปสรรค และแนวทางการนำนโยบายและแผนการป้องกันปราบปรามและแก้ไขปัญหา
การค้าเด็กและหญิงไปสู่การปฏิบัติ[วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต]. ภูเก็ต : มหาวิทยาลัยราชภัฏภูเก็ต;
2553.
10.พนิดา เทพชาลี, กาญจนาพร อาบสุวรรณ, นิวัฒนา เข็มสุวรรณ. ปัจจัยที่มีความสัมพันธ์กับพฤติกรรมการ
สวมหมวกนิรภัยของนักศึกษา ภาคการศึกษาเพื่อปวงชน มหาวิทยาลัยราชภัฏนครราชสีมา. เอกสารบทคัดย่อ
การประชุมวิชาการระดับชาติ วิทยาลัยนครราชสีมา ครั้งที่ 6. นครราชสีมา; 2562.
11.ตรีอมร วิสุทธิศิริ. ปัจจัยที่มีความสัมพันธ์กับพฤติกรรมการขับขี่อย่างปลอดภัยของผู้ขับขี่รถจักรยานยนต์
รับจ้างในเขตบางเขน กรุงเทพมหานคร[วิทยานิพนธ์ปริญญาศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต]. กรุงเทพฯ:
มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์; 2556.
12.วีระ กสานติกุล และคณะ. รายงานการวิจัย เรื่อง อุบัติเหตุรถจักรยานยนต์ในประเทศไทยและมาตรการการแก้ไข. คณะแพทยศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มาหวิทยาลัย; 2545.
13.ศูนย์วิชาการความปลอดภัยทางถนน. ความปลอดภัยทางถนนกับคนทำงานในสถานประกอบการ.
[อินเทอร์เน็ต].2561 [เข้าถึงเมื่อ 25 มี.ค. 2563];5-6. เข้าถึงได้จาก : www.roadsafetythai.org/content/
doc_20181211170409.pdf
14.นัชรัศม์ ชูหิรัญญ์วัฒน์. ปัจจัยที่สัมพันธ์ต่อพฤติกรรมการปฏิบัติตามกฎหมายจราจรของผู้ขับขี่รถจักรยาน
ยนต์ภายในเขตเทศบาลนครราชสีมา[วิทยานิพนธ์วิศวกรรมศาสตรมหาบัณฑิต]. นครราชสีมา :
มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีสุรนารี; 2555.
15.กรพินธุ์ ลีลาวิวัฒน์. ปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อพฤติกรรมการป้องกันอุบัติเหตุจากการขับขี่รถจักรยานยนต์ของ
นักเรียนระดับชั้นมัธยมศึกษา[วิทยานิพนธ์พยาบาลศาสตรมหาบัณฑิต]. นครปฐม : มหาวิทยาลัยคริสเตียน;
2550.
16.ปราณี ทองคำ และคณะ. ปัจจัยที่ส่งผลต่อพฤติกรรมการสวมหมวกนิรภัยของนักเรียนระดับมัธยมศึกษาตอน
ปลายที่ขับขี่รถจักรยานยนต์ในเขตเทศบาลเมืองสุราษฎร์ธานี. วารสารสงขลานครินทร์ฉบับสังคมศาสตร์และ
มนุษยศาสตร์. 14(2) เมษายน-มิถุนายน 2551 : 271-288.
17.จิตศจี จิตต์พิศาล วันเพ็ญ แก้วปาน และสุรินทร กลัมพากร. ปัจจัยที่มีผลต่อพฤติกรรมการป้องกันอุบัติเหตุ
จากการทำงานของผู้ขับขี่รถจักรยานยนต์รับจ้างในเขตพื้นที่กรุงเทพมหานคร[วิทยานิพนธ์วิทยาศาสตรมหา
บัณฑิต]. นครปฐม : มหาวิทยาลัยมหิดล; 2557.
18.ศิโรตม์ พรหมวิหาร. กระบวนการมีส่วนร่วมในการจัดการความปลอดภัยในการขับขี่รถจักรยานยนต์ของ
นักศึกษามหาวิทยาลัยแม่ฟ้าหลวง[วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต]. เชียงใหม่ : มหาวิทยาลัยเชียงใหม่;
2551.
19.มะลิ โพธิพิมพ์, พนิดา เทพชาลี. การสร้างพฤติกรรมป้องกันอุบัติเหตุจราจรมหาวิทยาลัยวงษ์ชวลิตกุล
จังหวัดนครราชสีมา. วารสารสาธารณสุขมหาวิทยาลัยบูรพา. 9(2)กรกฎาคม-ธันวาคม2557 : 21-32.