ประสิทธิภาพของการใช้ไทอะมีน(วิตามินบี1)ร่วมกับการรักษาตามมาตรฐานในการรักษาโรคซึมเศร้า

บทคัดย่อ

วัตถุประสงค์ : เพื่อศึกษาประสิทธิภาพของการใช้ไทอะมีน(วิตามินบี1)ร่วมกับการรักษาตามมาตรฐานในการรักษาโรคซึมเศร้าเทียบกับการรักษาตามมาตรฐาน

วัสดุและวิธีการ : Randomized Controlled Trial ในผู้ป่วยโรคซึมเศร้า อายุ 18-60 ปี ที่แผนกผู้ป่วยนอกและผู้ป่วยใน โรงพยาบาลจิตเวชนครสวรรค์ราชนครินทร์ ตั้งแต่เดือนกันยายน 2561 ถึงเดือนมิถุนายน 2562 จำนวน 50 คน สุ่มโดยจับฉลาก กลุ่มทดลองได้ไทอะมีน 300 มิลลิกรัมต่อวันร่วมกับการรักษาตามมาตรฐาน กลุ่มควบคุมได้การรักษาตามมาตรฐาน วัดด้วยแบบประเมินความรุนแรงของอาการซึมเศร้า HRSD แบบประเมินภาวะพุทธิปัญญา MoCA และโปรแกรมทดสอบสมาธิต่อเนื่อง CPT วิเคราะห์ลักษณะบุคคลด้วยสถิติ ความถี่ ค่าเฉลี่ย ร้อยละ และค่าเบี่ยงเบนมาตรฐาน วิเคราะห์สัดส่วนลักษณะบุคคลด้วยสถิติ Independent  T-Test และ Pearson Chi Square วิเคราะห์การเปลี่ยนแปลงของตัวแปรตามด้วยสถิติ Independent  T-Test และ Paired T-Test

ผลการศึกษา : คะแนนความรุนแรงของอาการซึมเศร้าจากแบบทดสอบ HDRS ในกลุ่มทดลองลดลงมากกว่ากลุ่มควบคุมอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ สัปดาห์ที่ 4 เป็นต้นไป (P=0.004, 0.031 และ 0.035)  คะแนนภาวะพุทธิปัญญาจากแบบประเมิน MoCA ในกลุ่มทดลองเพิ่มขึ้นมากกว่ากลุ่มควบคุมอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ ในสัปดาห์ที่ 12 (P=0.007)  และ ระยะเวลาการตอบสนองที่ถูกต้อง (Reaction Time) จากโปรแกรมทดสอบสมาธิต่อเนื่อง CPT ในกลุ่มทดลองลดลงมากกว่ากลุ่มควบคุมอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ สัปดาห์ที่ 8 เป็นต้นไป (P=0.047 และ 0.003) พบอาการไม่พึงประสงค์ คือคลื่นไส้ 1 ราย รุนแรงระดับน้อย

สรุป : การใช้ไทอะมีนร่วมกับการรักษาโรคซึมเศร้าตามมาตรฐานมีประสิทธิภาพเหนือกว่าการรักษาโรคซึมเศร้าตามมาตรฐาน และไม่พบอาการไม่พึงประสงค์ที่เป็นอันตรายรุนแรง

วัตถุประสงค์ : เพื่อศึกษาประสิทธิภาพของการใช้ไทอะมีน(วิตามินบี1)ร่วมกับการรักษาตามมาตรฐานในการรักษาโรคซึมเศร้าเทียบกับการรักษาตามมาตรฐาน

วัสดุและวิธีการ : Randomized Controlled Trial ในผู้ป่วยโรคซึมเศร้า อายุ 18-60 ปี ที่แผนกผู้ป่วยนอกและผู้ป่วยใน โรงพยาบาลจิตเวชนครสวรรค์ราชนครินทร์ ตั้งแต่เดือนกันยายน 2561 ถึงเดือนมิถุนายน 2562 จำนวน 50 คน สุ่มโดยจับฉลาก กลุ่มทดลองได้ไทอะมีน 300 มิลลิกรัมต่อวันร่วมกับการรักษาตามมาตรฐาน กลุ่มควบคุมได้การรักษาตามมาตรฐาน วัดด้วยแบบประเมินความรุนแรงของอาการซึมเศร้า HRSD แบบประเมินภาวะพุทธิปัญญา MoCA และโปรแกรมทดสอบสมาธิต่อเนื่อง CPT วิเคราะห์ลักษณะบุคคลด้วยสถิติ ความถี่ ค่าเฉลี่ย ร้อยละ และค่าเบี่ยงเบนมาตรฐาน วิเคราะห์สัดส่วนลักษณะบุคคลด้วยสถิติ Independent  T-Test และ Pearson Chi Square วิเคราะห์การเปลี่ยนแปลงของตัวแปรตามด้วยสถิติ Independent  T-Test และ Paired T-Test

ผลการศึกษา : คะแนนความรุนแรงของอาการซึมเศร้าจากแบบทดสอบ HDRS ในกลุ่มทดลองลดลงมากกว่ากลุ่มควบคุมอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ สัปดาห์ที่ 4 เป็นต้นไป (P=0.004, 0.031 และ 0.035)  คะแนนภาวะพุทธิปัญญาจากแบบประเมิน MoCA ในกลุ่มทดลองเพิ่มขึ้นมากกว่ากลุ่มควบคุมอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ ในสัปดาห์ที่ 12 (P=0.007)  และ ระยะเวลาการตอบสนองที่ถูกต้อง (Reaction Time) จากโปรแกรมทดสอบสมาธิต่อเนื่อง CPT ในกลุ่มทดลองลดลงมากกว่ากลุ่มควบคุมอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ สัปดาห์ที่ 8 เป็นต้นไป (P=0.047 และ 0.003) พบอาการไม่พึงประสงค์ คือคลื่นไส้ 1 ราย รุนแรงระดับน้อย

สรุป : การใช้ไทอะมีนร่วมกับการรักษาโรคซึมเศร้าตามมาตรฐานมีประสิทธิภาพเหนือกว่าการรักษาโรคซึมเศร้าตามมาตรฐาน และไม่พบอาการไม่พึงประสงค์ที่เป็นอันตรายรุนแรง