การพัฒนาหลักสูตรฐานสมรรถนะผู้ประกอบการทางสังคมด้านกิจการการดูแลผู้สูงอายุสำหรับพยาบาลชุมชน
คำสำคัญ:
สมรรถนะ, หลักสูตรฐานสมรรถนะ, ผู้ประกอบการทางสังคม, กิจการการผู้สูงอายุ, พยาบาลชุมชนบทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาสมรรถนะผู้ประกอบการทางสังคมด้านกิจการการดูแลผู้สูงอายุสำหรับพยาบาลชุมชน และพัฒนาหลักสูตรฐานสมรรถนะของผู้ประกอบการทางสังคมด้านกิจการการดูแลผู้สูงอายุสำหรับพยาบาลชุมชน การดำเนินการวิจัยแบ่งเป็น 2 ระยะ ได้แก่ ระยะที่ 1 ศึกษาสมรรถนะผู้ประกอบการทางสังคมด้านกิจการการดูแลผู้สูงอายุสำหรับพยาบาลชุมชน การศึกษาสมรรถนะโดยการสนทนากลุ่มผู้เชี่ยวชาญ จำนวน 23 คน ด้วยวิธีการเลือกแบบเจาะจง แล้วจึงนำผลการสนทนากลุ่มมาวิเคราะห์ ผลการสนทนากลุ่มพบว่า สมรรถนะผู้ประกอบการทางสังคมด้านกิจการการดูแลผู้สูงอายุสำหรับพยาบาลชุมชนประกอบด้วยสมรรถนะจำนวน 4 สมรรถนะ ได้แก่ 1) สมรรถนะการประกอบการ 2) สมรรถนะการพัฒนานวัตกรรมทางสังคม 3) สมรรถนะทางสังคม และ 4) สมรรถนะการบริการสุขภาพเชิงวิชาชีพ และให้ผู้เชี่ยวชาญประเมินความสอดคล้อง ผลการประเมินพบว่า อาชีพ จุดมุ่งหมายหลัก บทบาทหลัก หน้าที่หลัก หน่วยสมรรถนะ สมรรถนะย่อย และเกณฑ์การปฏิบัติงานมีความสอดคล้องมาก โดยมีผลการประเมินมีคะแนนเท่ากับ 1 ยกเว้น รายการประเมินลำดับที่ 35, 52, 74 และ 76 มีผลการประเมินเท่ากับ 0.95 ระยะที่ 2 การพัฒนาหลักสูตรฐานสมรรถนะผู้ประกอบการทางสังคมด้านกิจการการดูแลผู้สูงอายุสำหรับพยาบาลชุมชน โดยพัฒนาจากสมรรถนะผู้ประกอบการทางสังคมด้านกิจการการดูแลผู้สูงอายุสำหรับพยาบาลชุมชน ผลการพัฒนาหลักสูตรฐานสมรรถนะได้โมดูลการเรียนรู้จำนวน 4 โมดูล ได้แก่ โมดูลที่ 1 การพัฒนาธุรกิจเพื่อสังคม ประกอบด้วยผลลัพธ์การเรียนรู้จำนวน 14 ข้อ ระยะเวลาเรียนจำนวน 90 ชั่วโมง โมดูลที่ 2 การพัฒนานวัตกรรมทางสังคมและโมดูลที่ 3 การมีส่วนร่วมกับชุมชน ประกอบด้วยผลลัพธ์การเรียนรู้โมดูลละ 1 ข้อ มีระยะเวลาเรียน 15 ชั่วโมงต่อโมดูล สำหรับโมดูลที่ 4 การบริการสุขภาพ ประกอบด้วย ผลลัพธ์การเรียนรู้จำนวน 8 ข้อ ระยะเวลาเรียน 30 ชั่วโมง รวมจำนวนชั่วโมงทั้งหมดเท่ากับ 150 ชั่วโมง ผลการประเมินความเหมาะสมของหลักสูตรฐานสมรรถนะโดยผู้เชี่ยวชาญจำนวน 10 คน โดยใช้แบบประเมินที่ผู้วิจัยพัฒนาขึ้น วิเคราะห์ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน ผลการประเมินพบว่า หลักสูตรโดยภาพรวมมีความเหมาะสมในระดับมากที่สุด ( = 4.78) และการพิจารณารายข้อ พบว่า ทุกข้อมีความเหมาะสมมากที่สุดเช่นเดียวกัน
เอกสารอ้างอิง
กรมพัฒนาธุรกิจการค้า กระทรวงพาณิชย์. (2561). คู่มือพัฒนาธุรกิจดูแลผู้สูงอายุสู่เกณฑ์มาตรฐานคุณภาพบริหารจัดการธุรกิจ. กรุงเทพ. ม.ป.ท.
จินดาพร บุญประกอบ, 2555. การพัฒนาหลักสูตรรายวิชาเพิ่มเติมด้วยเทคนิคดาคัม หน่วยการเลี้ยงปลาสวยงาม สำหรับนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6:กรณีศึกษาโรงเรียนวัดมหาราช. (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลธัญบุรี, ปทุมธานี.
ปราโมทย์ ประสาทกุล. (2560). สถานการณ์ผู้สูงอายุไทย2561. นครปฐม. บริษัทพริ้นเทอรี่.
รัชนีนามจันทรา, และวรรณี บุญช่วยเหลือ. (2551).ประเด็นและแนวโน้มทางการบริหารการพยาบาล.นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
วราภรณ์ ศิลป์สวัสดิ์. (2553). สมรรถนะพยาบาลเวชปฏิบัติทั่วไป.(วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). จุฬาลงกรณมหาวิทยาลัย, กรุงเทพฯ.
วาณีรัตน์ รุ่งเกียรติกุล, และวรรณา งามประเสริฐ.(2560). นวัตกรรมระบบสารสนเทศส่งต่อเพื่อการพยาบาลที่บ้านดุจโรงพยาบาลในกรุงเทพมหานคร. วารสารพยาบาลสาธารณสุข,30(พิเศษ), 207-222.
ศูนย์วิจัยกสิกรไทย. (2561). ตลาดผู้สูงวัย ขุมทรัพย์SME ไทย.สืบค้นจาก https://www.kasikornbank.com/th/business/sme/ksmeknowledge/article/ksmeanalysis/pages/aging-market_sme-treasure_2018.aspx
สภาการพยาบาล. (2561). คลินิกพยาบาลชุมชนอบอุ่น.สืบค้นจาก https://www.tnmc.or.th/news/407
สภาการพยาบาล. (2561). ประกาศสภาการพยาบาล เรื่อง สมรรถนะหลักของผู้สำเร็จการศึกษาระดับปริญญาตรี ปริญญาโท ปริญญาเอกสาขาพยาบาลศาสตร์ หลักสูตรฝึกอบรมพยาบาลขั้นสูงระดับวุฒิบัตรและได้รับวุฒิบัตร/หนังสืออนุมัติแสดงความรู้ความชำนาญเฉพาะทางการพยาบาลและผดุงครรภ์ และการพยาบาลเฉพาะทางสาขาพยาบาลศาสตร์.สืบค้นจาก https://www.tnmc.or.th/images/userfiles/files/004.pdf
สมจิต หนุเจริญกุล. (2550). พยาบาลเวชปฏิบัติกับการพัฒนาบริการปฐมภูมิ.วารสารระบบบริการปฐมภูมิและเวชศาสตร์ครอบครัว.ม.ป.ท.
Amini, Z., Arasti, Z., & Baghen, A. (2018). Identifying social entrepreneurship competencies of managers in social entrepreneurship organizations in healthcare sector. Journal of Global Entrepreneurship Research. 8(19): 1-14. https://doi.org/10.1186/s40497-018-0102-x
Chaisompong, L. (2017). Aged without disease, from https://www.bumrungrad.com/en/health-blog/january-2012/aging-without-disease.
Gilmartin, M. J. 2013. Principles and Practice of Social Entrepreneurship for Nursing.journal of Nursing Education. 62(11): 641-644. https://doi.org/10.3928/01484834-20131014-03
Koo, B., Te, V., J. J. Lee and H. J. Park. 2015. Social Entrepreneuship Education Across the Disciplines: Engineering and Business Students Co-learn, from https://www.oecd.org https://www.o/cfe/leed/BGP_Entrepreneurship-in-Education.pdf
McClelland, D. C. (1975). A Competency Model for human resource development specialists to be used in the delivery of the human resource management cycle. Boston: Mcber.
Murray. R., Mulgan, G., and Caulier-Grice, J. (2008). Generating Social Innovation: Settingan Agenda, Shaping Methods and Growing the Field, from https://youngfoundation.org/wp-content/uploads/2012/10/How-to-innovate-the-tools-for-social-innovation.pdf
Ortiz, I. and M. Cummins. (2011). Global Inequality: Beyond the Bottom Billion. A Rapid Review of Income Distribution in 141 Countries. Social and Economic Policy Working Paper, UNICEF Policy and Practice. https://doi.org/10.2139/ssrn.1805046
Weerawardena, J. and G. Sullivan. 2006. Investigating social entrepreneurship. Journal of World Business. 41: 21-35. https://doi.org/10.1016/j.jwb.2005.09.001
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2022 วารสารสุขภาพกับการจัดการสุขภาพ
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
