เปรียบเทียบความสุขของผู้สูงอายุไทยยุค 4.0 ที่อาศัยอยู่ในชุมชนกับผู้สูงอายุที่อาศัยอยู่ในสถานบริการผู้สูงอายุ

บทคัดย่อ

การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ ศึกษาความสุขของผู้สูงอายุไทยยุค 4.0 ที่อาศัยอยู่ในชุมชนและที่อาศัยอยู่ในสถานดูแลผู้สูงอายุ กลุ่มตัวอย่าง คือ ผู้สูงอายุไทย จำนวน 120 คน เป็นผู้สูงอายุที่อาศัยอยู่ในชุมชนจำนวน 60 คน และผู้สูงอายุที่อาศัยอยู่ในสถานดูแลผู้สูงอายุ จำนวน 60 คน เครื่องมือวิจัยคื แบบสอบถามจำนวน 30 ข้อ ซึ่งพัฒนามาจากแบบประเมินสุขภาพจิตของผู้สูงอายุ และแบบประเมินความสุขของคนไทย ของกรมสุขภาพจิต หาดัชนีความตรงได้เท่ากับ 0.87และ ค่าความเที่ยงได้เท่ากับ 0.93 วิเคราะห์ข้อมูล หาค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และทดสอบค่าเฉลี่ยของความแตกต่างระหว่างความสุขของผู้สูงอายุในชุมชนและในสถานดูแลผู้สูงอายุด้วยสถิติทดสอบค่าที ผลการวิจัยพบว่า ผู้สูงอายุไทยยุค 4.0 มีความสุขในระดับมาก โดยมีค่าเฉลี่ยโดยรวม 3.52 ค่าเฉลี่ยจำแนกตามกลุ่มพบว่า ผู้สูงอายุในชุมชนมีความสุขในระดับมากมีค่าเฉลี่ย 3.60 ในขณะที่ผู้สูงอายุในสถานดูแลผู้สูงอายุมีความสุขในระดับปานกลางมีค่าเฉลี่ย 3.44 และค่าเฉลี่ยรายด้านพบว่า ผู้สูงอายุทั้งที่อาศัยในชุมชนและในสถานดูแลผู้สูงอายุมีความสุขด้านจิตใจในระดับมากมีค่าเฉลี่ย 3.77 และ 3.52 ตามลำดับ ในขณะที่ด้านร่างกายพบว่าผู้สูงอายุทั้งในชุมชนและในสถานดูแลผู้สูงอายุทั้ง 2 กลุ่ม มีความสุขระดับปานกลาง โดยมีค่าเฉลี่ย 3.49 และ 3.46 ตามลำดับ เมื่อเปรียบเทียบความสุขของผู้สูงอายุในชุมชนและในสถานดูแลผู้สูงอายุในภาพรวมพบว่าผู้สูงอายุในชุมชนมี ความสุขมากกว่าผู้สูงอายุในสถานดูแลผู้สูงอายุอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ .05 จากผลการศึกษาครั้งนี้มีข้อเสนอแนะคือ ผู้สูงอายุไทยยุค 4.0 ทั้งที่อาศัยอยู่ในชุมชนและในสถานดูแลผู้สูงอายุ ควรได้รับการสนับสนุนให้มีโอกาสอยู่กับครอบครัวที่บ้านในชุมชน ได้ทำกิจกรรมร่วมกับครอบครัวหรือสังคม โดยจัดหาสิ่งสนับสนุนและจัดให้เข้าถึงเทคโนโลยีที่จำเป็นพอควร รวมถึงจัดสภาพแวดล้อมให้ปลอดภัยเพื่อเพิ่มโอกาสในการทำกิจกรรมที่เหมาะสมจะสามารถช่วยให้ผู้สูงอายุมีความสุขยิ่งขึ้นได้